فاصله های پرنشدنی

در حالی كه بانوان ورزشكار ایران در حال حاضر در۴۰ رشته ورزشی فعالند اما برای حضور در بازیهای بین المللی و خارجی در تعداد اندكی از این رشته ها امكان می یابند تا به این وسیله به اصطلاح قدرت خود را بیازمایند

در حالی كه بانوان ورزشكار ایران در حال حاضر در۴۰ رشته ورزشی فعالند اما برای حضور در بازیهای بین‌المللی و خارجی در تعداد اندكی از این رشته‌ها امكان می‌یابند تا به این وسیله به اصطلاح قدرت خود را بیازمایند!

شاید یكی از مهمترین موانع حضور بانوان در صحنه‌های جهانی نحوه پوشش آنهاست كه كنفدراسیونهای رشته‌های مختلف ورزشی در این‌باره سخت‌گیری می‌كنند، اما فدراسیونهای ورزشی در حوزه زنان در طول سالهای اخیر تلاش كرده‌اند تا با طراحی پوشش مناسب با حجاب اسلامی زمینه حضور بانوان ورزشكار را فراهم كنند و در برخی رشته‌های مهم نیز مانند والیبال، بسكتبال، كاراته، ووشو و... در حال طراحی پوششهایی هستند كه نظر كنفدراسیونهای ورزشی نیز تأمین شود.

اما در بازیهای آسیایی ۲۰۰۶ دوحه زنان توانستند فقط در ۷ رشته ورزشی اعزام شوند و این در حالی بود كه رشته‌هایی چون والیبال، بسكتبال، فوتبال‌ و برخی رشته‌های رزمی علی‌رغم تلاش نایب‌رئیسان فدراسیونها، نتوانستند امسال خود را به بازیهای دوحه برسانند.

با این وصف كمیته ملی المپیك كه در ابتدا با اعزام شش رشته ورزشی بانوان شامل شطرنج، كاراته، تیراندازی، ووشو، تكواندو و دوومیدانی موافقت كرده بود با حذف دو رشته كاراته و ووشو، سه رشته دیگر شامل قایقرانی، سواركاری و بدمینتون را جایگزین كرد.

با نگاهی به دوره‌های مختلف بازیهای آسیایی، در مجموع حضور بانوان نسبت به مردان نه‌تنها قابل قیاس نبوده است بلكه در قیاس با فعالیت آنان در رشته‌های مختلف به‌طور بسیار محدود در این نوع بازیها حضور یافته‌اند.به عنوان مثال در چهاردهمین دوره بازیهای آسیایی در بوسان- كره جنوبی كه ۴ سال قبل برگزار شد ۱۲ زن ورزشكار ایرانی در ۴ رشته قایقرانی، دوومیدانی، تكواندو و تیراندازی شركت كردند و در سیزدهمین دوره نیز كه در سال ۱۳۷۷ در بانكوك برگزار شد ۱۳ زن و فقط در دو رشته قایقرانی و تیراندازی امكان حضور یافتند.

این رقم هرچند در بازیهای ۲۰۰۶ قطر افزایش یافته اما با واقعیت‌های ورزش زنان در سطح حرفه‌ای فاصله پرنشدنی دارد. اما در اولین، دومین و سومین دوره بازیهای آسیایی در چین، فیلیپین (كه ایران اصلاً شركت نداشت) و توكیو زنان ورزشكار ایران اصلاً حضور نداشتند و در چهارمین دوره در جاكارتا سال ۱۹۶۲ زنان والیبالیست ایرانی با كسب مقام سومی مدال برنز آسیا را از آن خود كردند و این تنها سالی بود كه والیبال زنان ایران شانس حضور در بازیهای منطقه‌ای را یافت.

در ششمین دوره سال ۱۹۷۰- تایلند نیز زنان حضور نداشتند و در هفتمین دوره بازیهای آسیایی سال ۱۹۷۴ در تهران بانوان در رشته شمشیربازی فلوره تیمی زنان موفق شدند مدال طلای آسیا را از آن خود كنند.در هشتمین، نهمین و دهمین دوره بازیهای آسیایی نیز زنان حضور نداشتند، تا این‌كه در یازدهمین دوره در پكن ۱۹۹۰ در رشته تیراندازی بانوان شركت كردند و هیچ مدالی نیز به‌دست نیاوردند.

با یك بررسی اجمالی در طول دوره‌های بازیهای آسیایی به نظر می‌رسد كه نحوه حضور بانوان ورزشكار ایرانی در گرو تصمیماتی بوده است كه بیشتر بنا به سلایق شخصی در این خصوص اتفاق افتاده است تا واقعیتهای فعالیت ورزش زنان در سطح حرفه‌ای و همگانی.هرچند در پانزدهمین دوره بازیهای آسیایی قطر زنان موفق شدند تا در رشته‌های بیشتر و تركیب كامل‌تری حضور یابند اما هنوز تا واقعیت ورزش بانوان فاصله‌ ای زیاد است.از دیگر سو، عدم حضور بانوان در عرصه‌های بین‌المللی ورزشی- حرفه‌ای موجب شده تا فاصله آنان با رقبای خارجی بیشتر شود و این مهم بر آینده ورزش نیمی از جامعه امروز تأثیرات سوئی گذاشته و خواهد گذاشت.

با نگاهی به جدول مدالهای بازیهای قطر مشاهده می‌شود كه سهم زنان ورزشكار مدال‌آور نسبت به مردان به‌ویژه در چین حتی بیش از مردان است تا آنجا كه در چین بیش از نیمی از مدالهای طلایی را زنان تصاحب كرده‌اند.

زنان ورزشكار ایران نیز با وجود محدودیت‌ها و مشكلات و موانع پیش روی برای توسعه رشته‌های مطلوب ورزشی خود حداكثر تلاش خود را در دوحه كردند تا از همین عرصه محدود مشاركت و از میان سكوهای بسیار بانوان رقیب سایر كشورها، جای اندكی را برای خود باز كنند و به باور كارشناسان مدال برنز ورزشكاران زن ایرانی معادل مدال طلای مردان ایران بود!

تورنمنت