مرزبانی از تاریخ

مردی نسبتاً مسن بود و معلوم بود سرد و گرم روزگار بسیار چشیده کمی عصبی و ناراحت و در عین حال متین و مودب, با لحنی که ناراحتی اش را نشان می داد, همان طور ایستاده قریب به این مضمون گفت چرا شما از تاریخ می نویسید

مردی نسبتاً مسن بود و معلوم بود سرد و گرم روزگار بسیار چشیده. کمی عصبی و ناراحت و در عین حال متین و مودب، با لحنی که ناراحتی اش را نشان می داد، همان طور ایستاده قریب به این مضمون گفت؛ چرا شما از تاریخ می نویسید. یا ننویسید یا درست بنویسید. تاریخ ما هویت ماست، سرمایه ماست. نمی شود با آن بازی کرد. دعوت کردم بنشیند و پرسیدم چه شده است؟

باز هم با همان لحن ادامه داد آقا در کدام تاریخ نوشته شده است ستارخان و باقرخان در فتح تهران بوده اند؟ چرا تاریخ را عوض می کنید؟ یک عده هم که نمی دانند می خوانند و باور می کنند.

معلوم شد اعتراض ایشان مربوط به مقاله یی است که در تاریخ ۱۰شهریور۱۳۸۸ در روزنامه منتشر شده و در آن ضمن اشاره یی به فتح تهران بعد از سرکوب مجلس مشروطه، ستارخان و باقرخان را هم در زمره فاتحین تهران آورده است. از ایشان عذرخواهی کردم و تشکر که تذکر داده اند.

بازنشسته ارتش جمهوری اسلامی در دو دهه قبل است. از افسرانی که عرق ملی و میهنی آنها را به لباس نظامی درآورده و برای حفظ وطن و سرزمین ایران اسلامی حاضر به جانفشانی بوده است. سال هاست بازنشسته شده اما هنوز هم این عرق ملی در درونش می جوشد. هنوز هم پاسداری از مرزها را وظیفه خود می داند و به آن متعهد است.

اما این مرزها را تنها در خاک نمی بیند. در عرصه فرهنگ و تاریخ ملی ایران زمین هم خود را سرباز و دیده بان می داند. در این وانفسا که بسیاری از اهالی از بسیاری مرزها عبور کرده، و دغدغه کسب نام و نان بر همه چیز سایه افکنده و خود بالاترین ارزش شده است، او با این سن و سال و این گرفتاری ها برخاسته و رنج راه به جان خریده تا هشدار دهد اگر کوچک ترین خطایی از شما سر زند، اگر گوشه یی از تاریخ این سرزمین کهن را برخلاف واقع بنگارید، چشمان بیدار و هوشیاری هست که آن را رصد کرده و انحراف را اصلاح کند. دانستم پس از بازنشستگی نیز از پا ننشسته، به مطالعه روی آورده و بسی دانش آموخته است. از ایشان تقاضا کردم در همین باره مطلبی بنگارند و خطای ما را جبران کنند. بی منت پذیرفت. چندی بعد بار دیگر به زیارتش نائل شدم. گلایه داشت که مطلب را ارسال کرده بود اما نرسیده. نوشته اصلی را همراه آورده بود که خاطرجمع شود.

از تاریخ که بگذریم، حیفم آمد این پدیده را ثبت نکنم. این تلاش و پیگیری جای تامل داشت. چه عاملی او را اینچنین به تکاپو واداشته است. چرا مثل خیلی ها که از کنار خیلی پدیده های ناهنجار می گذرند و با ضرب المثل هایی یأس آور- آب که از سر گذشت چه یک وجب چه صد وجب- بی تفاوتی و سستی خود را توجیه می کنند، او نتوانسته دوام بیاورد و خوابش آشفته شده و آرام نگرفته تا ریشه انحراف را بخشکاند. از کارش دو درس نیک آموختم.

۱) دانستم در این سرزمین که مناسبات ظاهری اش دائم القا می کنند نادری نیست کاشکی اسکندری پیدا شود، و همواره همه کس را وسوسه می کنند که «هر کی به فکر خویشه...»، هستند کسانی که ناپیدا و پیدا دغدغه های ملی و ارزشی و انسانی شان را از دست نداده اند، بلکه سخت در تکاپو و تلاشند. دانستم که ایران من مدیون آنهاست و از همین روزنه به رغم همه ناملایمات، آینده یی خوش خواهد داشت. دانستم که در تاریخ چند هزار سال گذشته که این سرزمین بارها و بارها مورد تهاجم بیگانه و تجاوزات وحشیانه قرار گرفته و باز از میان همه این دسیسه ها استوار برجا مانده، چه رازی داشته است.

۲) دانستم که اینان از جمله کسانی نیستند که همواره می خواهند کارهای بزرگ صورت دهند و سنگ بزرگ علامت نزدن است. آنها بر آنند که آب دریا را اگر نتوان چشید، هم به قدر تشنگی باید چشید. پیگیرانه و مسوولانه می کوشند و می دانند که بی نهایت بزرگ ها از بی نهایت کوچک ها ساخته شده اند و هر کس اگر در محله خود به پاکسازی برخیزد، سرزمینی پاک را به ارمغان خواهیم آورد. او از خطاهای کوچک در نمی گذرد تا قطره قطره جمع گردد وانگهی دریا شود. افسر بازنشسته تازه آشنای ما از کسانی است که به این باور رسیده است که بدون مشارکت همه مردم در اصلاح امور و هر کس در هر حیطه، و بدون نظارت و رصد کردن امور توسط مردم، کار به سامان نرسد و خود عامل به این باور شده است. سالش دراز باد.

مهدی غنی