این زبان های جهنمی

علاوه بر مهارت شنیدن، باید در گفتن هم مهارت داشت. هر چیزی را نباید گفت بلکه گفتنی هایی را باید بر زبان آورد که به کامل شدن اخلاق ما کمک کند نه این که هیزم شود برای به آتش کشیدن اخلاق …

علاوه بر مهارت شنیدن، باید در گفتن هم مهارت داشت. هر چیزی را نباید گفت بلکه گفتنی هایی را باید بر زبان آورد که به کامل شدن اخلاق ما کمک کند نه این که هیزم شود برای به آتش کشیدن اخلاق و انسانیت و هویت ما. سخنانی که هم شخصیت ما را در هم می شکند و هم جامعه را به تنش می کشاند. سخنانی که حرمت افراد مومن را خدشه دار می کند. باید سخن گفت اما نباید زبان به زشتی ها آلود. استاد آیت ا... فاطمی نیا، در این باره سخنان تامل برانگیزی دارند. از جمله این که «خدمت آیت ا.. بهاالدینی رسیدم. گفتم راز مقام و رتبه «سیدسکوت» چه بود؟ آقا دست بالا آورد و اشاره به دهان کرد .... خدا شاهد است الان مردم خیلی دست کم گرفته اند آبرو بردن را ... » استاد در ادامه می فرمایند: ببینید خدا چند گناه را نمی بخشد: از جمله: به ناحق آدم کشتن، عاق والدین شدن و آبرو بردن را... این گناهان این قدر نحس هستند که صاحبانشان مرتکبان آن گاهی موفق به توبه نمی شوند. پسر یکی از بزرگان علما که در زمان خودش استادالعلما بود برای من تعریف می کرد: «به پدرم گفتم پدر! تو دریای علم هستی. اگر بنا باشد فقط یک نصیحت به من بکنی چه می گویی؟ می گفت پدرم سرش را انداخت پایین، بعد سرش را بالا آورد و گفت: آبروی کسی را نبر» الان اما برخی هیئتی ها، مسجدی ها و ... آبرو می برند دیگران که جای خود دارند. استاد فاطمی نیا ادامه می دهند: عزیز من! اسلام می خواهد آبروی فرد حفظ شود.

شما با این مشکل داری؟ دقت کنید که بعضی با زبان شان می روند جهنم. روایت داریم که می فرماید اغلب جهنمی ها، جهنمی زبان هستند به خاطر گناهان زبان به جهنم می روند فکر نکنید همه شراب می خورند و از دیوار مردم بالا می روند برخی افراد به ظاهر مقدس را هم به جهنم می برند که نتوانستند زبان خود را کنترل کنند...امیرالمومنین علیه السلام به حارث همدانی می فرمایند: «اگر هر چه را می شنوی بگویی، دروغ گو هستی ...» یعنی مراقب زبان خود باشیم و هر چه را شنیدیم، بر زبان نیاوریم حیف است زبان ما، حامل پیغام های ناصواب دیگران باشد. حیف است که برخی مادران خانواده، در همنشینی با دیگر بانوان، سفره غیبت و بدگویی این و آن را پهن کنند و در بی حساب ترین گناهان که هیچ لذت و منفعتی ندارد، بزرگ ترین و ارزشمندترین گوهرهای زندگی خود را که همانا ایمان و انسانیت است، مفت ببازند. حیف است، این زبان سرخ، با گناهان خود، آتش در مزرعه سبز ایمان ما بزند. حیف است... مراقب باشیم، حرمت آبروی مومن آن قدر بالاست که آن را عزیزتر از کعبه دانسته اند، پس مبادا، ما بیل و کلنگ زبان بر کعبه آبروی مردم زنیم. مراقب باشیم این زبان به چرخشی، چرخ زندگی ما را به جهنم نکشاند. مراقب باشیم، زبان مان، مدام بین غیبت و تهمت در آمد و شد نباشد که این راه، جز به دوزخ منتهی نخواهد شد. پس هشدار که مراقب زبان خود باشیم. به ویژه در زمانه ای که هتک حیثیت افراد خیلی آسان شده است.