نزدیک‌ترین سیاره زمین‌مانند بغل گوش ماست، در فاصله ۶۱,۴۲۵,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰ کیلومتری

نتیجه تازه‌ترین محاسبات اخترشناسان نشان می‌دهد که نزدیک‌ترین سیاره زمین‌مانند تنها نصف تخمین‌های قبلی با ما فاصله دارد؛ یعنی ۶.۵ سال‌نوری یا ۶۱.۵هزار میلیارد کیلومتر.
موجودات …

نتیجه تازه‌ترین محاسبات اخترشناسان نشان می‌دهد که نزدیک‌ترین سیاره زمین‌مانند تنها نصف تخمین‌های قبلی با ما فاصله دارد؛ یعنی ۶.۵ سال‌نوری یا ۶۱.۵هزار میلیارد کیلومتر.

موجودات بیگانه‌ای که در نزدیک‌ترین سیاره زمین‌آسا به ما زندگی می‌کند، به تازگی فهمیده‌اند که پلوتو دیگر یک سیاره کامل محسوب نمی‌شود. نتایج یک تحلیل تازه نشان می‌دهد که نزدیک‌ترین سیاره مسکونی احتمالی به زمین تنها ۶.۵ تا ۷ سال نوری با ما فاصله دارد؛ که به این معناست که فضایی‌های ساکن آنها امواج رادیویی و در نتیجه خبرهای سال ۲۰۰۶ / ۱۳۸۵ را همین چند روز پیش دریافت کرده‌اند.

ماه گذشته بود که کورتنی درسینگ و دیوید چاربانوئی از مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیت‌سونیان کمبریج اعلام کردند که نزدیک‌ترین سیاره زمین‌آسا، به احتمال زیاد به دور ستاره کوتوله سرخ کوچک و سردی در فاصله حدود ۱۳ سال نوری از زمین در حال گردش است.

درسینگ و چارابانوئی برای محاسبات خود، داده‌های به دست آمده از شکارچی سیارات، تلسکوپ فضایی کپلر را بررسی کردند. کپلر برای شکار سیارات به دنبال افت اندک نور ستارگان می‌گردد که در اثر عبور سیاره از مقابل آنان ایجاد می‌شود (دقیقا شبیه به همان اتفاقی که طی گذر ناهید از مقابل خورشید در خرداد ۱۳۹۱ روی داد). با استفاده از این روش، تلسکوپ فضایی کپلر ۹۵ ستاره کوتوله کم‌نور را کشف کرده است که در مدار خود میزبان سیارات احتمالی هستند. از این تعداد، ۳ دنیای هم‌اندازه زمین در کمربند حیات ستارگان خود قرار دارند؛ ناحیه‌ای در اطراف ستاره که دمای آن امکان می‌دهد تا آب به صورت مایع در سطح سیاره وجود داشته باشد.

گروه آنان سپس تخمین زد که چه تعداد کوتوله سرخ باید سیاراتی با اندازه بین ۰.۵ تا ۱.۴ برابر زمین در کمربند حیات خود داشته باشند. نتیجه تخمین آنها این بود: حدود ۱۵ درصد. بر اساس توزیع کوتوله‌های سرخ در کهکشان راه شیری، این عدد به این معناست که یک سیاره مسکونی احتمالی تنها ۱۳ سال نوری از ما فاصله دارد.

وقتی ماجرا هیجان‌انگیزتر می‌شود

اما این گروه از تعریفی قدیمی برای کمربند حیات استفاده کرده بود. حدود ناحیه کمربند حیات به دو عامل وابسته است: دمای ستاره، و اینکه مولکول‌های موجود در جو سیاره چقدر خوب می‌توانند نور ستاره را جذب و سطح سیاره را گرم کنند. ولی محاسبات مربوط به این موضوع از سال ۱۹۹۳ / ۱۳۷۲ به بعد به روز نشده بود.

راوی کوپاراپو از دانشگاه ایالتی پن می‌گوید: «من متوجه شدم که آنان از تعریف قدیمی کمربند حیات استفاده کرده‌اند؛ و در نتیجه تمام سیاراتی را که که باید در کمربند حیات قرار گیرند در نظر نگرفته‌اند.» در ماه ژانویه / دی‌ماه، وی و نویسنده اصلی مقاله سال ۱۹۹۳ / ۱۳۷۲، فرمول‌های ارائه شده برای یافتن کمربند حیات ستاره را به روز کردند. آنان از اطلاعات جدیدتر نحوه واکنش جو زمین به نور خورشید استفاده کردند، و حدود جدید کمربند حیات را برای ستارگانی با دمایی متفاوت با دمای خورشید نیز به دست آوردند.

کوپاراپو محاسبات درسینگ و چاربانوئی را مجددا تکرار کرده است تا دریابد که آنها چه تعداد سیاره زمین‌آسای احتمالی را از دست داده‌اند. وی کشف کرد که حدود نیمی از کوتوله‌های سرخ باید در کمربند حیات خود دارای سیاراتی با اندازه زمین باشند؛ و متوسط فاصله ما تا یکی از این ستارگان بین ۶.۵ تا ۷ سال نوری است. وی می‌گوید: «این موضوع برای شناسایی حیات فرازمینی نشانه خوبی است.»

محمود حاج‌زمان