تقدم دیگران برخود

امام حسن مجتبی(ع) فرمود: شب جمعه ای بود، نماز و نیایش مادرم را شنیدم. نگاه کردم دیدم در محراب عبادت ایستاده است و پیوسته نماز می گزارد و دعا می خواند... زمان گذشت و هنگام دمیدن فجر …

امام حسن مجتبی(ع) فرمود: شب جمعه ای بود، نماز و نیایش مادرم را شنیدم. نگاه کردم دیدم در محراب عبادت ایستاده است و پیوسته نماز می گزارد و دعا می خواند... زمان گذشت و هنگام دمیدن فجر رسید. دیدم مادر باز هم مشغول عبادت است. خوب که گوش کردم، شنیدم که او پیوسته برای مومنین دعا می کند. حتی یکایک، نام آنها را هم بر زبان می آورد و برایشان دعا می کرد. در این هنگام پیش رفتم و پرسیدم:

مادرجان! چرا همان گونه که برای دیگران دعا کردی، برای خویشتن دعا نکردی؟ مادرم، سرش را بلند کرد، نگاهی مهرآمیز بر من افکند و با تبسمی شیرین فرمود:

پسرم! «اول همسایه، بعدخانه!» (یعـنی اول باید به فکر دیگران بود و بعد به فکر خود) (۱)

۱- منتهی الامال، ص۱۶۲