... و اینچنین شده است

قرار نیست شعار بدهیم. قرار نیست تکرار مکررات بشود. قرار نیست حرف‌های تکراری که شاید گوش خیلی‌ها از شنیدنش پر باشد، گفته شود. فقط صحبت از یک درد مزمن است که گاه به طنزی تلخ شباهت پیدا می‌کند.

قرار نیست شعار بدهیم. قرار نیست تکرار مکررات بشود. قرار نیست حرف‌های تکراری که شاید گوش خیلی‌ها از شنیدنش پر باشد، گفته شود. فقط صحبت از یک درد مزمن است که گاه به طنزی تلخ شباهت پیدا می‌کند.

حکایت، حکایت آن نگاه‌های حسرت‌زده‌ای است که این ابرخودروها را تعقیب می کند و چه‌ها که از فکرها نمی‌گذرد و به کجاها که نمی‌رود. حکایت، حکایت آن آه‌هایی است که از دل بر‌می‌آید و لاجرم باید بر دل نشیند و کدام دل در این روزهای سخت پذیرای آن خواهد بود؟

حکایت،‌ حکایت قشر کارمند، کارگر، دانشجو، کاسب، معلم،‌ کودکان کار و بی‌خانمان‌ها است، آنان که با ده‌ها درد و بیماری خود دست و پنجه نرم کرده و به انتظار طی شدن روزها و شب‌ها برای واریز یارانه نقدی‌شان می‌نشینند.

حکایت، حکایت قشر عظیمی است که صورت‌های نجیبشان را با سیلی سرخ نگاه می‌دارند، اما آه ندارند که با ناله سودا کنند و سرانجام حکایت، حکایت فاصله طبقاتی دردآور و تاسف‌برانگیزی است که در این روزهای جامعه ایران پدید آمده است.

چه کسی مسئول این وضع است؟ چرا این‌گونه شده است؟ چرا کسی برای بهبود این وضع کاری نمی‌کند؟...

اشتباه نشود. کسی با پول و پولداری مخالف نیست. حسادت و کینه‌ورزی و زمزمه ‌این‌که چرا ما نه، آنها بله هم چاره کار نیست. ناشکری هم که در خون و رگ ایرانی جماعت نیست.

پس راه چاره چیست؟ چه باید کرد که اگر این فاصله درآمدی ـ طبقاتی از بین نمی‌رود، دست‌کم کاهش یابد و به این زیادی نباشد؟ همه کارشناسان اقتصادی و روان‌شناسان اجتماعی دو راه‌حل عمده برای این پرسش‌ها توصیه می‌کنند. راه‌حل اول، روشن است که وظیفه دولت و حاکمیت است.

تجدیدنظر در سیاست‌های اقتصادی،‌ خروج نفت از چرخه درآمد ملی و رخت بربستن رانت‌هایی که مسبب ایجاد بخشی از این وضع است،‌ بهبود نظام مالیاتی برای دریافت مالیات بیشتر از درآمدهای بیشتر و سرانجام اصلاح نظام اداری کشور و حذف دخالت انسان در آن که جلوی رانت‌خواری‌ها و پارتی‌بازی‌ها و ده‌ها معضل دیگر را بگیرد.

و اما...

و اما بخش دوم راه‌حل در درون من و توست. بازنگری در فکر و اندیشه و تفکر و نگاهمان به زندگی. تلاش برای به دست آوردن آنچه نداریم و آرزو پنداشتن آن. همان که حکیمی گفته است: شجاع، عمل می‌کند و ترسو آرزو. اینچنین است که نگاه حسرت‌بارت را از این خودروها بردار و به دستان و فکر و اعتماد به نفس‌ات نگاه کن.

بسیاری که امروز سوار این ابرخودروهایند، روزگاری مثل من و تو پیاده خیابان‌ها را متر می‌کرده‌اند. اما این‌که چرا امروز ما اینجاییم و آنها آنجا، پرسشی است که باید ابتدا به آن فکر کرد و سپس از همین فردا کاری بزرگ از راهی حلال و مشروع را آغاز کرد: خدا با پرتلاشان است... .

سید علی دوستی‌موسوی