بیماری های گوش شناگران

به هنگام شنا مجرای خارجی گوش و پرده تمپان به طور مستمر در معرض تماس با آب قرار می گیرد که در صورت وجود هرگونه آلودگی در آب استخر و یا ماندن آب در داخل مجرای گوش خارجی زمینه مساعدی برای رشد عوامل بیماری زا قارچ ها, میکروب ها و بروز بیماری در گوش فراهم می شود که به آن اوتیت خارجی یا گوش شناگر Swimmer ear می گویند

گوش عضوی بسیار حساس است که تحت‌تأثیر عوامل بسیاری می‌تواند به‌سرعت آسیب ببیند، این آسیب می‌تواند با توجه به علل به‌وجود آورده آن، بخش‌های مختلفی از گوش را متأثر نموده و اثرات نخربی را برای سالیان متمادی برجای بگذارد. ورزش می‌تواند یکی از عوامل آسیب‌رسان به‌گوش محسوب گردد.

شنا یکی از ورزش‌های مفید و پرنشاطی است که انسان‌ها به‌خصوص جوانان، بسیاری از اوقات فراغت خود را بالاخص در دوران تابستان و گرمای هوا بدان صرف نموده و بعضاً به‌طور حرفه‌ای بدان می‌پردازند. به‌هنگام شنا مجرای خارجی گوش و پرده تمپان به‌طور مستمر در معرض تماس با آب قرار می‌گیرد که در صورت وجود هرگونه آلودگی در آب استخر و یا ماندن آب در داخل مجرای گوش خارجی زمینه مساعدی برای رشد عوامل بیماری‌زا (قارچ‌ها، میکروب‌ها) و بروز بیماری در گوش فراهم می‌شود که به آن اوتیت خارجی یا گوش شناگر Swimmer ear می‌گویند.

گوش شناگر Swimmers ear: اوتیت خارجی حاد عفونت منتشره مجرای گوش است که اصطلاحاً گوش شناگر یا گوش مناطق حاره (گرمسیری) Tropical ear یا در مواردی گوش سنگاپوری نامیده می‌شود. اصطلاح تخصصی آن اوتیت خارجی عفونت حاد باکتریائی یا External acute otities bacterial infections اوتیت خارجی حاد منتشره Acute diffuse external otitis است.

سریازانی که در اقیانوس آرام جنوبی می‌جنگیدند و از این بیماری رنج می‌بردند نام گوش جنگل (Jungle Ear) را برای آن برگزیدند که Fungus نیز نامیده می‌شود.

شما نباید حتماً شناگر باشید تا به بیماری گوش شناگر مبتلا شوید افرادی‌که متناباً در آب هستند یا عرق‌ریزی در گوش‌هایشان دارند مستعد ابتلاء به این بیماری می‌باشند. باقی‌ماندن در استخر برای مدت طولانی می‌تواند سطح اسیدی واکس گوش را کاهش دهد، که به باقی‌ماندن عفونت نیز کمک می‌کند. بیماری التهاب لاله‌گوش یا پوست گوش خارجی (کانال گوش ـ بین پرده‌تمپیان و گوش خارجی) اصطلاحاً گوش شناگر یا اوتیت خارجی نامیده می‌شود.

مجرای خارجی شنوائی که یک‌سوم خارجی آن غضروفی و دوسوم داخلی آن استخوانی است با پوست پوشیده شده است. پوستی که قسمت استخوانی آن‌را می‌پوشاند، بسیار نازک است که به‌همین دلیل به دستکاری و یا ضربه حساس است. برخی افراد خصوصاً کودکان و کسانی‌که دچار آلرژی هستند، مستعد ابتلا به این عفونت گوشی می‌باشند.

● عامل عفونت‌زائی آن می‌تواند قارچی و یا باکتریائی از قبیل:

Enterobacteriaceae - Pseudomonas aer, uginosa Moraxella catarrhalis - Heamophilus influenzae - Streptococcus Pneumoniae باشند که اغلب به‌علت آلودگی آب استخر در نزد شناگران موجب بروز عفونت گوش خارجی می‌گردند. عموماً احتمال بروز عفونت گوش بر چهار عامل بنا شده است:

۱. حرارت آب ۲. مدت زمان در معرض قرارگیری ۳. مقدار رطوبتی که در کانال گوش باقی‌ماند. ۴. وجود باکتری در آب.

کلر موجود در آب جدار کانال گوش را از حالت اسیدی به بازی تغییر داده، واکس گوش و لایه چربی محافظت‌کننده را شسته و از گوش خارج می‌کند، که این نیز می‌تواند به عفونت گوش کمک کند.

عوامل بیماری‌زا: برخی از عوامل و فاکتورهای احتمالی شامل:

آب: آب آلوده می‌تواند باکتری را به کانال گوش برساند. یک کانال گوش نمناک همچنین آمادگی التهاب پوست را هم دارد. ترک کوچک یا شکاف در پوست می‌تواند اجازه ورود باکتری را بدهد.

صدمه مکانیکی: استفاده از ناخن انگشت، سواب پنبه (گوش پاک‌کن) یا دیگر موارد برای تمیز کردن گوش ممکن است بافت حساس کانال گوش را خراشیده و منجر به عفونت شود.

حساسیت شیمیائی: اسپری‌های مو، شامپوها و رنگ‌موها ممکن است به‌داخل کانال گوش رفته و بافت را تحریک نماید.

عفونت گوش میانی (اوتیت مدیا): یک عفونت در گوش میانی می‌تواند عفونت و التهاب را به کانال خارجی گوش برساند.

دیابت: این بیماری می‌تواند جرم گوش را قلیائی کند که به خاطر وجود عوامل عفونتی در بیشتر بیمارستان‌ها این بیماری می‌تواند خود به‌عنوان عامل بیماری‌زا محسوب گردد.

Folliculitis (فولیکولیتیس): عفونت پیازمو در کانال گوش می‌تواند عفونت عمومی را باعث شود.

---