آرژانتین و تجارتی به نام فوتبال

تعداد بازیکنان صادر شده از آرژانتین به قدری زیاد است که این کشور نمی تواند آماری از آن ارائه دهد

مردم آرژانتین به بازیکنانشان در هر کجا که بازی کنند افتخار می‌کنند، حال این تیم‌ها در کشورهایی چون انگلستان یا اسپانیا باشند یا لیگ‌های کوچکی در ویتنام و آلبانی.

بازیکنان جوان این کشور می‌توانند رویای بازی در ویمبلی یا نیوکمپ را به واقعیت تبدیل کنند و حضور استعدادهای بزرگ این کشور در بهترین لیگ‌های جهان تضمین شده به نظر می‌رسد و حتی برای بازیکنان نه‌چندان بااستعداد هم‌تیمی پیدا می‌شود. گرچه باشگاه‌های آرژانتینی چون «ریورپلاته» یا «بوکا جونیورز» باید بهای این موضوع را بپردازند. تیم‌های آرژانتینی با شکار استعدادها و بعد فروش آنها به باشگاه‌های اروپایی به حیاتشان ادامه می‌دهند، به طوری که در سال ۲۰۱۰ بیش از ۲۰۰۰ بازیکن از این کشور صادر شده است البته این صادرات در کنار خالی شدن لیگ داخلی از استعدادهای خوب به فوتبال این کشور ضربه زده و سبب شده است تا کسب سومین جام جهانی برای آرژانتینی‌ها دور از دسترس جلوه کند.

در عین حال داستان انتقال بازیکنان به خارج از کشور همیشه خوش نیست و هزاران بازیکن از این باشگاه به باشگاهی دیگر و کشوری به کشور دیگر نقل‌مکان می‌کنند. «کریستین کولوسو» هم دوره‌ای لیونل مسی بود و هر دو آنها در شهر روزاریو بزرگ شدند و امیدوار بودند به باشگاهی خوب اروپایی بروند.

بارسا «مسی» را قبل از این که به سن ۱۸ سالگی برسد شناسایی کرد و او را به اسپانیا برد تا به عنوان بهترین بازیکن جهان جانشین مارادونای بزرگ شود، اما کلوسو در سن ۱۹ سالگی به باشگاه سویا منتقل شد ولی در آنجا خوش‌شانس نبود.

کلوسو که حالا در آرژانتین بازی می‌کند درباره این روزهای بد گفت: «من به عنوان یک بازیکن جوان و بی‌تجربه آمادگی مواجهه با شرایط بد را نداشتم. قبل از این که کشورم را ترک کنم در نهایت آمادگی بودم و احساس می‌کردم کسی نمی‌تواند مرا متوقف کند ولی در سال ۱۹۹۷ درگیر ماجرای تقلب مدیر برنامه‌هایم شدم و او سعی کرد یک میلیون دلار به جیب بزند و تقلب کند.

پس از آن به مکزیک رفتم و برای چند سالی آنجا بازی کردم. ولی شرایط روانی من چندان مناسب نبود چون از آن پس به کشورهای زیادی رفتم و به باشگاه‌هایی در آرژانتین، انگلستان، اکوادور، ایتالیا، ونزوئلا و حتی ۲باشگاه در آمریکا رفتم و حتی برای ۳ ماه در یک باشگاه الجزایری بودم. من قراردادم را با آنها در پاریس امضا کردم و نام مدیر برنامه‌ام را به خاطر نمی‌آورم زمانی که به آنجا رسیدم رئیس پلیس کشور از من استقبال کرد چون نفر دوم باشگاه بلیدا محسوب می‌شد. او گذرنامه مرا گرفت و مرا به اتاقی در داخل یک فروشگاه فرستاد. من اجازه کار نداشتم و نمی‌توانستم بازی کنم و حتی غذای کافی هم نداشتم و در طول مدتی که آنجا بودم ۶، ۷ کیلو کم کردم و تنها با کمک سفارت آرژانتین توانستم از آنجا فرار کنم».

اما با تمام این افت و خیزها کلوسو موفق به جمع کردن سرمایه‌ای برای زندگی شده و همراه با خانواده‌اش در شهر روزاریو زندگی می‌کند. او که حقوق پایه‌اش در سویا بین ۳۰۰ هزار تا ۴۰۰ هزار دلار بوده، به این ترتیب توانسته زندگی خوبی را با تمامی سختی‌ها داشته باشد و در سال‌های آخرش در لیگ آرژانتین بازی کند:من به حرفه‌ام افتخار می‌کنم و هر‌کاری که از دستم برمی‌آمد انجام دادم، اما متوجه شدم گاهی همه چیز را خود بازیکن تعیین نمی‌کند. هر بازیکنی باید از نظر روانی هم قوی باشد و بتواند خودش را با شرایط خوب و بد وفق بدهد. من به بازیکنان توصیه می‌کنم در انتخاب باشگاه و مدیر برنامه‌هایشان دقت کنند و با توجه به منافع بلند مدت آنها را در نظر بگیرند.

به گفته «جراردو مولینا» از شرکت اسپورتس مارکتینگ، آرژانتین حتی از برزیل هم پیش افتاده و با صادر کردن بیش از ۲۰۲۴ بازیکن در سال ۲۰۱۰ رتبه اول را در جهان دارد در حالی که برزیلی‌ها در همین سال تنها ۱۶۷۴ بازیکن را صادر کردند و به این ترتیب بیش از ۵۰۰ میلیون دلار درآمد برای باشگاه‌های این کشور به دست آمد. بیش از ۴۵ درصد این بازیکنان در کشورهای ایتالیا، هلند، انگلستان، اسپانیا، فرانسه و آلمان حضور دارند و باقی در کشورهای مختلف جهان ازجمله اندونزی، فنلاند و مکزیک بازی می‌کنند.

او در ادامه می‌گوید: «باشگاه‌ها با درآمدی که از این راه دارند می‌توانند بدهی‌هایشان را در اقتصاد نه‌چندان باثبات آرژانتین بپردازند و حتی با در نظر گرفتن درآمد تلویزیونی به سود آوری برسند. آرژانتین چند سالی است در صدور بازیکن از برزیل پیشی گرفته، اما این لزوما به معنای کیفیت بالاتر فوتبال این کشور نیست. باشگاه‌های آرژانتینی از نظر اقتصادی ضعیف‌تر از برزیلی‌ها هستند و چون راه‌های معمول کسب درآمد در فوتبال را نمی‌دانند دست به فروش بازیکن می‌زنند».

فدراسیون فوتبال آرژانتین برای این که مانع از انباشت سرمایه در باشگاه‌های آرژانتینی شود قرارداد آنها با شبکه‌های خصوصی تلویزیونی را لغو کرد و پخش بازی‌ها را به تلویزیون دولتی محول کرد. ارزش این قرارداد بیش از ۶۰۰ میلیون دلار بود ولی برخی به رقم یک میلیارد دلار هم اشاره کرده‌اند. با این قرارداد دولتی شرایط باشگاه‌ها بهتر شده و به نظر می‌رسد این اقدام بتواند به انتخاب مجدد «کریستینا فرناندز» رئیس‌جمهور آرژانتین در انتخابات سال ۲۰۱۱ بینجامد.

روبرتو گوریس یکی از مدیران باشگاهی در آرژانتین در مورد شرایط باشگاه‌ها می‌‌گوید: «اخیرا ما شاهد ضعف فوتبال در آرژانتین بودیم، چون تیم‌های بزرگ توانایی نگهداری بازیکنانشان را ندارند و مشخص است که هر‌بازیکن جوانی تنها به ترک کشور و بازی در اروپا فکر کند، اما همه آنها به کشورهای صاحب لیگ‌های ثروتمند نمی‌روند و برخی هم در هاییتی، اندونزی و مالدیو بازی می‌کنند. البته این امکان خوبی برای بازیکنان ضعیف است و به این ترتیب همه آنها امکان بازی در کشورهای مختلف را پیدا می‌کنند. برای بازیکنان ما از ۴ قاره جهان درخواست‌هایی وجود دارد و همه چیز در اروپای غربی خلاصه نمی‌شود».

در این میان باشگاه‌های اصلی آرژانتین دارای برنامه‌های توسعه و کشف بازیکن هستند و باشگاه‌های بایرن مونیخ، بارسلونا، اینتر و میلان هم در این کشور دارای آکادمی فوتبال بوده و با برخی از آکادمی‌ها هم توافقاتی دارند. «سباستین پیت» یکی از مربیان جوانان در باشگاه ولز سارسفیلد در این زمینه می‌گوید: «به خاطر این که اروپایی‌ها به دقت بازیکنان ما را زیر نظر دارند ما از بازیکنان در سنین پایین ثبت‌نام می‌کنیم».

باشگاه ولز سارسفیلد در تمامی مدت سال میزبان ۴۶ بازیکن منتخب آکادمی است که بین ۱۳ تا ۱۸ سال سن دارند و در کنار ایجاد امکان اسکان آنها در ورزشگاه و تحصیل آنها، مشاوره‌های روانی و تغذیه هم در اختیار این استعدادها قرار می‌گیرد. برای این که بازیکنان توسط باشگاه‌های بزرگ اروپا شکار نشوند، باشگاهی مثل ولزسارسفیلد از همان سال‌های اول قراردادی با مبلغ ماهی ۱۰۰۰ دلار با بازیکن می‌بندد که برای نوجوانانی که عمدتا از مناطق فقیرنشین هستند پول زیادی محسوب می‌شود. به گفته پیت او بیش از ۷۰۰۰ بازیکن را در سال تست می‌کند و برخی از آنها می‌توانند مثل زاراته باشند که سال‌ها قبل توسط ولز سارسفیلد با مبلغ ۲۲ میلیون دلار به باشگاه السد قطر فروخته شد و بعد به بیرمنگام انگلستان و لاتزیو ایتالیا رفت.

در آخرین نقل و انتقال‌ها از این دست باشگاه بوکا جونیورز «نیکلاس گیتان» را به مبلغ ۱۲ میلیون دلار به باشگاه بنفیکا پرتغال فرستاد و «ازکیل مونوز» را هم ۷ میلیون دلار به پالرمو ایتالیا فروخت.

«پیت» اشاره می‌کند که بازیکنان برای انتقال به باشگاه‌های بزرگ لزوما نباید «مسی» باشند و بازیکنی که درک لازم از فوتبال را داشته باشد و زبان بداند و جدی تمرین کند می‌تواند خیلی راحت به باشگاه‌های بزرگ راه پیدا کند.

تعداد بازیکنان صادر شده از آرژانتین به قدری زیاد است که فدراسیون فوتبال این کشور نمی‌تواند آمار تمامی آنها را داشته باشد. گفته می‌ شود این فدراسیون زمانی از حضور مسی در بارسلونا مطلع شد که او با تیم جوانان بارسلونا بازی کرد.ولی حالا سرخیو باتیستا مربی آرژانتین متوجه این مشکل شده و از فدراسیون خواسته تا با افتتاح دفاتری در اسپانیا و ایتالیا این بازیکنان را ردگیری کند. در فصل قبل بیش از ۶۹ بازیکن آرژانتینی در کشورهای مختلف اروپایی برنده جام‌های رنگارنگ شدند که از آن جمله بازیکنان آرژانتینی اینتر؛ «خاویر زانتی»، «استبان کامبیاسو»، «دیه‌گو میلیتو» و «والتر ساموئل» بودند و ۴ جام را در اروپا و جهان کسب کردند.

‌ آسوشیتد پرس‌

مترجم : امیررضا نوری‌زاده