کودک و عینک

آرزو از همکاران خیلی خوب من است. علاوه بر اینکه در محیط کار همه او را دوست دارند، مادر خیلی خوبی هم هست و خوشبختانه همسر و خانواده خیلی خوبی دارد...
هر روز صبح که می‌بینمش، شاد و …

آرزو از همکاران خیلی خوب من است. علاوه بر اینکه در محیط کار همه او را دوست دارند، مادر خیلی خوبی هم هست و خوشبختانه همسر و خانواده خیلی خوبی دارد...

هر روز صبح که می‌بینمش، شاد و پرانرژی است اما دیروز کاملا ناراحت به نظر می‌رسید. حوالی ظهر بود که کمی سرم خلوت‌تر شده بود، به اتاقش رفتم. خیلی تعجب کردم که آرزو داشت گریه می‌کرد و برای دو نفر از همکاران دیگرم که به نظر دلداری‌اش می‌دادند، صحبت می‌کرد. خیلی نگران شدم و ماجرا را پرسیدم. می‌دانید داستان از چه قرار بود‌؟

دکتر پس از معاینه چشم آناهیتا دختر پنج ساله آرزو گفته بود که باید عینک بزند! فقط همین! رو به آرزو کردم و گفتم «واقعا از تو بعید است، چنان اشک می‌ریزی که گویا بیماری لاعلاجی اتفاق افتاده، خیلی از بچه‌ها عینک زدن را دوست دارند و اگر من و تو آن را خسته‌کننده و تنفرآمیز تصور نکنیم، ذهنیت آنها خراب نمی‌شود.» آرزو پاسخ داد: «آخه آناهیتا دوست ندارد عینک بزند و می‌گوید بچه‌های مهدکوک مسخره‌اش می‌کنند. من هم ناراحتم که چرا فقط دختر من باید نیازمند عینک باشد.»

برای آرزو توضیح دادم که من قبلا با یکی از کارشناسان سلامت در این خصوص صحبت کرده‌ام. اگر آرین روزی مثل آناهیتای تو نیازمند عینک شود، می‌دانم که اولین قدم برای تشویق او عادی جلوه دادن این مساله است و باید تصور مثبتی در او ایجاد کنم. مثلا عکس هنرپیشه‌های تلویزیون یا شخصیت‌های معروفی که عینک می‌زنند را به او نشان می‌دهم و می‌گویم آرین مثل هری پاتر شدی! حتی به طور غیرمستقیم او را برای مقابله با متلک‌های اجتناب‌ناپذیر یا مسخره کردن آماده می‌کنم. مثلا پاسخ‌ دفاعی می‌تواند الگو از شخصیت معروفی باشد که عینک می‌زده. مشارکت دادن بچه در انتخاب عینک (شیشه پلاستیکی که امن‌تر باشد) و حتی بند چرمی و رنگی جالب که در پشت گوش قرار می‌گیرد موجب تشویق او می‌شود. مطمئنم اگر آرین عینکی شود، این‌گونه مانند تو عزاداری نخواهم کرد. بهتر است تو هم اشک‌هایت را پاک کنی و این توصیه‌های علمی را به کار ببندی.

الهه رضاییان