اشغال و سیاست مرگ

آنهایی که سرزمین های اشغالی را در چند سال اخیر دیده اند به یقین پرچم های به احتزاز درآمده اسرائیل را که بر سر اکثر بناهای اشغال شده و یا ساختمان های یهودی خودنمایی می کرد را به یاد دارند

در ۸ ژوئن ۱۹۶۷ درست چند ساعت بعد ازاینکه نظامیان اسرائیل به منطقه حرم اشریف (کوه مقدس اورشلیم) دست یافتند وزیر دفاع آن زمان اسرائیل موشه دایان دستور داد تا پرچم برافراشته شده اسرائیل بر سر مسجد الاقصی را به پایین بکشند. در واقع علت این کار این بود که نمایش نماد ملی اسرائیل در مسجد الاقصی عملی تحریک آمیز و جنجال آفرین بود و ممکن بود به زد و خورد و نزاع بین مردم فلسطین و اسرائل بینجامد.

آنهایی که سرزمین‌های اشغالی را در چند سال اخیر دیده‌اند به یقین پرچم‌های به احتزاز درآمده اسرائیل را که بر سر اکثر بناهای اشغال شده و یا ساختمان‌های یهودی خودنمایی می‌کرد را به یاد دارند. در واقع دیدار آریل شارون از مسجد الاقصی و متعاقب آن شروع انتفاضه دوم نقطه پایان سیاست اسرائیل و موشه دایان مبنی بر مخفی سازی حضور اسرائیل و تسامح و تساهل در برخورد با مردم فلسطین بود.

تغییر بارز دیگری که در طول این ۶۰ سال اشغال در سیاست اسرائیل روی داد سیاست آنها در رابطه با درخت‌ها بود. درخت در واقع مظهر حیات و زندگی است. اگر چه اسرائیل در سال ۱۹۶۸ به کاشت حدود ۶۱۸۰۰۰ در مناطق اشغالی کمک کرد و یا به کشاورزان فلسطینی بذر داد اما در طول ۳ سال اول انتفاضه دوم آنها حدود ۲۲۶۰۰۰ درخت را در غزه از بین بردند. در واقع ظهور و افزایش تعداد پرچم‌های برافراشته شده از یکسو و افزایش درختکاری از سویی دیگر بیانگر یک تغییر بنیادین در سیاست اسرائیل است. امروز سیاست حیات )life( که در دوران موشه‌دایان برای حفظ مردم فلسطین دنبال می‌شد جای خود را به سایت مرگ )death( داده است. این تغییر رویه در اشکال متعددی خود را نشان می‌دهد. برای مثال: در طول دهه اول اشغال، اسرائیل تلاش کرد تا نرخ بیکاری را سرزمین‌های اشغالی کاهش دهد تا بتواند جمعیت را کنترل کند اما با آغاز هزاره جدید یعنی بعد از سال ۲۰۰۰ اسرائیل آمار بیکاری را در سرزمین‌های اشغالی افزایش داده است و یا اینکه در سال ۱۹۸۶ اسرائیل به واکسینه سازی دام‌های فلسطینی کمک کرد اما در سال ۲۰۰۸ وضعیتی را ایجاد کرد که مردم فلسطین نتوانند دام‌های خود را واکسینه کنند. شاهد دیگری بر مدعای ما افزایش خشونت در سرزمین‌های اشغالی است. اگر تعداد کشته شدگان در طول دو دهه اول، اشغال حدود ۶۵۰ فلسطینی بود اما در طول سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۰۱ هر سال، حدود ۶۵۰ فلسطینی کشته شده‌اند. همچنان که تعداد کشته شدگان اسرائیل هم روندی رو به رشد داشته است؛ در طی سیزده سال بین دسامبر ۱۹۸۷ تا سپتامبر ۲۰۰۰ تنها حدود ۴۲۲ نفر از اسرائیلی‌ها کشته شده‌اند در حالی که از آغاز انتفاضه دوم تا پایان سال ۲۰۰۶ تعداد کشته شدگان اسرائیلی به ۱۰۱۹ نفر می‌رسد.

تحلیلگران و کارشناسان سیاسی هم معمولا هیچ تلاشی برای آشکار کردن این موضوع نمی‌‌کنند چرا که از سوی دولت اسرائیل تحت فشار قرار می‌گیرند و یا این افشاگری می‌تواند منجر به عکس‌العمل‌های متفاوت از سوی فلسطینی‌ها شود. در واقع روندی را که اسرائیل در پیش گرفته است به جداسازی و انفصال مردم از سرزمین است.

این همان چیزی است که اشکول نخست وزیر وقت اسرائیل در سال ۱۹۶۸ در یک جلسه حزبی بیان کرد: «می‌دانم شما هدیه را خیلی دوست دارید اما عروس را نمی‌خواهید (هدیه را بدون عروس می‌خواهید.) در این ضرب‌المثل هدیه همان سرزمین‌های اشغالی و عروس هم مردم فلسطین هستند. فهم این موضوع زمانی روشن‌تر می‌شود که اوضاع کنونی را مورد توجه قرار دهیم این طرح یعنی جداسازی مردم از سرزمین به مثابه راه میانبری برای پروژه وسیع اسکان یهودیان در سرزمین‌های اشغالی است که به طور بارزی در تصرف و غصب آب مردم فلسطین و ایجاد دیوار حائل نمایان است.

حقیقت این است که با سیاست کنونی دولت اسرائیل مسیر هرگونه صلح و آشتی بسته شده است و کلید طلایی حل مشکلات و رسیدن به صلح‌ همانا کنار گذاشتن این سیاست از سوی دولت اسرائیل است.

نوی گوردون

ترجمه:

داود کریمی‌پور(با تخلیص و تصرف)

منبع: Counterpunch. org