آرزوهای سوخته

در ۱۹ سالگی طی اولین حضور در دربی مرسی چنان درخشید که «بردسلی» بازیکنان طلایی آن دوران فوتبال جزیره از ظهور یک «گاسکوئین» جدید در گودیسون پارک ورزشگاه اختصاصی اورتون گفت

اختیار را همان تلاش فراوان فوتبالیست های جوان برای تبدیل شدن به بهترین بازیکن جهان بدانید و جبر را سقوط یک پدیده به خاطر هزاران دلیل ناگفته قلمداد کنید.در این شرایط ستارگان بزرگی آمدند و عده ای خیلی زود محو شدند. ۶ نفر مورد اشاره آنهایی بودند که فاصله آسمان تا زمین در یک چشم بر هم زدن طی کردند.

● بیلی کندی (اورتون و فولهام)

در ۱۹ سالگی طی اولین حضور در دربی مرسی چنان درخشید که «بردسلی» بازیکنان طلایی آن دوران فوتبال جزیره از ظهور یک «گاسکوئین» جدید در گودیسون پارک (ورزشگاه اختصاصی اورتون) گفت. پاس های دقیق، قدرت بدنی فوق العاده بالا (او از تکل های وینی جونز می گریخت!) و تکنیک مناسب از ستاره جوان یک اسطوره جدید ساخته بود. افسوس که کندی راه «گازا» را دنبال کرد و به قلب حاشیه زد. شرح کوتاه زندگی فلاکت بار وی را بخوانید: «ساعت ۴ ، ۵ صبح به خانه می رفتم. اندکی کوکائین مصرف می کردم و پس از چرتی یک ساعته راهی تمرینات می شدم. شاید تصور می کنید جوک می گویم اما باور کنید بعضی روزها توپ را نمی دیدم.» جونز پس از پیوستن به اولدهام، با ۲۲ سال سن از لیگ انگلستان خداحافظی کرد و در ادامه فقط ۱۷ بار در میادین فوتبال دیده شد؛ هرچند از سوی هوادارانش در تیم منتخب تاریخ اورتون جای گرفت.

● رابی فاولر (لیورپول، لیدزیونایتد و منچسترسیتی)

خاطرات ستاره «راک اندرول» فوتبال جزیره تا سال های سال در خاطر دوستدارانش باقی خواهد ماند. «فاولریسم» از اواسط دهه ۹۰ شیوع یافت؛ زمانی که او بین سال های ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۷ میانگین ۳۰ گل زده در هر فصل را بر جای گذاشت. به ثمر رساندن ۴ گل در ۲ بازی فصل ۱۹۹۶- ۱۹۹۵ مقابل منچستریونایتد، فاولر را در قلب لیورپولی ها جای داد. در ضمن «راب» مقابل آستون ویلا یک شاهکار به ثبت رساند. مصدومیت زانو به اندازه قرار گرفتن زیر سایه اوون و تحمل تاکتیک های هولیه دردآور نبود. سقوط «رابی» از فصل ۱۹۹۸- ۱۹۹۷ آغاز شد و دیگر به زحمت می توانست در یک فصل ۲۰ گل درون دروازه ها جای دهد. ترجیح می دهیم ستاره لیورپول را همان جوانی تصور کنیم که ۵ روز قبل از جشن تولد ۲۱ سالگی، ۲ بار دروازه نیوکاسل را گشود تا قرمزهای آنفیلد در یکی از دراماتیک ترین جدال های تاریخ لیگ برتر به برتری ۴ بر ۳ دست یابند.

● نیل لمپتی (اندرلشت، آیندهوون، آستون ویلا، کاونتری، یونیون ده سانتانا، آنکاراگوچو، یونیائولیرا، گروترفورث، شاندونگ لوننگ، النصر و آستانا کوتوکو)

پله، سال ۲۰۰۱ او را جانشین خود نامید. قدرت گلزنی و حس همکاری لمپتی، غنا را به سمت قهرمانی در رقابت های زیر ۱۷ سال جهان رهنمون کرد.

نیل ۱۶ساله آن مقطع، دوران حرفه ای خود را در اندرلشت پی گرفت اما به دلیل عدم آشنایی با زبان انگلیسی، مانند یک تکه گوشت به این سمت و آن سمت پرتاب شد. ۴ قاره و ۱۰ کشور پذیرای پدیده سابق بودند. او که در ۱۹ سالگی مقابل دیدگان پدر و مادر مهربانش در آیندهوون به هنرنمایی می پرداخت، سال ها بعد بابت مرگ ۲ فرزند جوان خود نتوانست مدت زیادی پا به توپ بماند. مدرسه فوتبال او ۳ سال پیش افتتاح شد و اکنون حداقل ۴۰۰ مشتری دارد.

● کیت گیلسپی (منچستریونایتد، ویگان، نیوکاسل بلکبرن، لسترسیتی و شفیلدیونایتد)

بال راست تیم سال ۱۹۹۵ منچستریونایتد با موهای جالب توجهش به یاد آورده می شد اما هنگامی که توپ را به طاق دروازه نیوکاسل چسباند، به دلایل فنی مورد ستایش قرار گرفت. فرگوسن به دلیل آنچه «توجه به بازیکنان انگلیسی» نامید، کول را به گیلسپی ترجیح داد و ستاره جوان مجبور شد پیراهن نیوکاسل کیگان را به تن کند. برخلاف انتظار، فرگی پشیمان نشد چون همراه جوانانش به قله رسید و در سوی مقابل گیلسپی در ورطه سقوط افتاد. شرکت در شرط بندی های غیرقانونی و خطاب کردن حریفان با عنوان «تروریست» وجهه خوب گیلسپی را از بین برد. اگر «کیت» در اولدترافورد می ماند، اکنون همسر یکی از ستارگان گروه موسیقی «اسپایس گرلز» نام می گرفت!

● جیمزویل (آرسنال و دانفرملاین)

روزگاری در قواره بهترین دروازه بانان جهان به نظر می رسید. پیروزی اسکاتلند در بازی نهایی جام جهانی زیر ۱۷ سال در سال ،۱۹۸۹ نتیجه عملکرد مطلوب «ویل» بود؛ آنچه عنوان بهترین بازیکن را برای وی به ارمغان آورد. شاید وی می توانست مانند فابرگاس در تاریخ آرسنال جایگاه ویژه ای بیابد اما راه را اشتباه طی کرد.«ویل» ۵ سال تمام روی نیمکت آرسنال به بند کشیده شد و در دانفرملاین نیز فقط فرصت انجام آخرین بازی دوران حرفه ای خود را به دست آورد.او یک سال پس از پوشیدن پیراهن تیم اسکاتلندی، کفش هایش را به دیوار آویخت. دروازه بان سابق آرسنال که اکنون در تیم محلی «توریف» توپ می زند، درباره اوضاع و احوال گذشته و حال گفت: «فوتبال مرا اغفال کرد.»راستی! ویل مدتی لباس پلیسی را به تن کرد تا برخلاف نقش دوران فوتبالش، نقش مهاجم را ایفا کند.

● وین هریسون (اولدهام و لیورپول)

او تنها ورزشکاری بود که بیش از سن خود هنگام بازنشستگی (۲۲ سال) عمل جراحی (۲۳ بار) انجام داد. هریسون روزگاری با دریافت ۲۵۰ هزار پوند گرانقیمت ترین جوان دنیا محسوب می شد اما وقتی سال ۱۹۸۵ در ۱۷ سالگی اولدهام را به مقصد لیورپول ترک کرد، فقط ۵ بار در ترکیب اصلی لک لک ها جای گرفت و یک بار «جو فاگان» از او به عنوان پدیده ۲۰ سال گذشته دنیای فوتبال نام برد. ستاره آنفیلد خیلی زود به زمین افتاد. تقریباً تک تک اعضای بدن او از آسیب دیدگی در امان نماندند و سرانجام مصدومیت «لیگامنت زانو» در می ،۱۹۹۰ کار هریسون را تمام کرد. ۲ سال بعد به افتخار او یک بازی بزرگداشت برگزار شد اما هیچ کس نتوانست درباره بازیکنی که حتی یک بار هم لباس لیورپول را به تن نکرد، حق مطلب را ادا کند.