به سوی تدوین منشور امت یکپارچه اسلامی

اتحاد اسلامی چیزی نیست که یک شبه به دست آید رسیدن به آن نیاز به پیمودن راه درازی دارد اما انسجام اسلامی را می توان در مدت کوتاهی به دست آورد از نامگذاری امسال اتحاد ملی و انسجام اسلامی می توان این نکته را دریافت که گام نخست در ایجاد اتحاد, انسجام امت اسلام در تصمیم گیری های حساس و نیز در رویارویی با دشمن است, کاری که سران کشورهای اسلامی باید اهتمام بیش تری به آن کنند

سال‌های کنونی، سال‌های سرنوشت سازی است. ویژگی‌ مهم این‌ سال‌ها، تلاش روز افزون استکبار جهانی برای خاموش ساختن شعله‌های بیداری اسلامی است. دشمن همواره می‌کوشد حرکت امت اسلام در انسجام، اتحاد و بیداری را به سردی بکشاند. از این رو همه نیروی خود را به کار گرفته و در پی این است که بداند برای نفوذ در میان مسلمانان چه باید بکند؟ بی‌تردید ساده‌ترین و کارآمدترین راه، ایجاد تفرقه در میان مسلمانان و از بین بردن غیرت دینی و انقلابی آنان است. راهی که استعمار پیر انگلیس در ایجاد آن تجربه فراوان دارد! اهانت رسانه‌های دانمارکی به پیامبر اسلام(ص)، تبلیغات گسترده برای تروریست نشان دادن مسلمانان، هجوم تبلیغاتی به مسلمانان در خلال جنگ حزب‌الله با اسرائیل، ایجاد اختلاف در گروه‌های فلسطینی، جلوگیری از تشکیل دولت وحدت ملی در لبنان و تحریک برخی از عالمان وهابیت برای انتشار فتوای کفر علیه شیعیان بخشی از عملیات دشمن برای نابودی دو اصل مهم وحدت اسلامی و غیرت دینی بوده است.

در این میان، ابتکار مقام معظم رهبری، حضرت آیت الله خامنه‌ای در نام‌گذاری سال ۸۶ به نام اتحاد ملی و انسجام اسلامی در خور ستایش فراوان است. این ابتکار ترفند بزرگ دشمن را بی اثر کرد و دیگر بار درخت پربار اتحاد اسلامی را به بهاری زیباتر و پرشکوفه‌تر مژده داد. ایشان که با نامگذاری سال ۸۵ به نام پیامبر اعظم(ص) همگان را به قدردانی از آن رسول نور دعوت کرده بود، دیگر بار جهان اسلام را به مسأله گرانمند روزگار ما، یعنی اتحاد و انسجام اسلامی، و تفکر درباره آن واداشت. سخنان ایشان در روز هفدهم ربیع الاول در جمع مسؤولان نظام و شرکت‌کنندگان در کنفرانس بین‌المللی وحدت اسلامی، دربردارنده مطالب ارزنده و درخشان دیگری از جمله طرح تدوین منشور اتحاد اسلامی بود تا از این راه هرکسی نتواند به راحتی گروه دیگر را به کفر متهم سازد و بهانه بیشتری به دست دشمنان اسلام برای چپاول و غارت مسلمانان بدهد.

در این باره نکاتی شایان ذکر است :

۱) منشور اتحاد اسلامی باید ویژگی‌های فراوان داشته باشد. از جمله آن‌ها جامع و مانع بودن آن است، این منشور باید به گونه‌ای باشد که همه مذاهب و فرق اسلامی، اقلیت‌ها و اقلیم‌های اسلامی را دربر بگیرد و در آن بر حقوق مشترک همه مذاهب و فرق اسلامی تأکید شود. این منشور باید دارای ابعاد فرهنگی باشد و در آن رشد و پیشرفت همه مسلمانان در نظر گرفته شود و بتواند آسیب‌های موجود را از راه بردارد.

۲) بی‌تردید تدوین این منشور باید بر عهده عالمان فرهیخته اسلامی و دانشمندان درجه یک هر فرقه اسلامی باشد تا در آن حرمت همه مذاهب و فرق حفظ شود، ولی این منشور نیاز به ضمانت اجرا دارد، چرا که اگر این ضمانت اجرایی نباشد، مانند دیگر پیمان‌ها به فراموشی سپرده می‌شود یا تنها جنبه تشریفاتی پیدا می‌کند. از این رو سازمان کنفرانس اسلامی باید راه‌کارهای اجرایی و قانونی شدن این منشور را بررسی کند و با متخلفان از آن به شدت برخورد کند.

۳) اتحاد اسلامی به معنای این نیست که مذاهب گوناگون دست از باورهای خویش بردارند یا از آن کوتاه آیند، بنابراین اتحاد به این معنا نیست که سنی، شیعه شود یا به عکس، بلکه اتحاد به معنای در یک صف قرار گرفتن در برابر دشمن و دست گذاشتن روی نقاط مشترک است. از این رو نباید گمان شود که به دلیل اتحاد، باید از مناظره‌های گروه‌های مختلف در نشست‌های علمی و تخصصی جلوگیری کرد. این مناظره‌ها و کاوش‌ها باید به راه خود ادامه دهند تا زمینه‌های رشد و بالندگی مذاهب اسلامی را فراهم آورد. از این رو کسانی که به بهانه اتحاد اسلامی، با برگزاری نشست‌های علمی بین مذاهب مخالفت می‌کنند، راه تفریط را پیش گرفته‌اند!

۴) اتحاد اسلامی چیزی نیست که یک شبه به دست آید. رسیدن به آن نیاز به پیمودن راه درازی دارد. اما انسجام اسلامی را می‌توان در مدت کوتاهی به دست آورد. از نامگذاری امسال (اتحاد ملی و انسجام اسلامی) می‌توان این نکته را دریافت که گام نخست در ایجاد اتحاد، انسجام امت اسلام در تصمیم‌گیری‌های حساس و نیز در رویارویی با دشمن است، کاری که سران کشورهای اسلامی باید اهتمام بیش‌تری به آن کنند.

۵) نباید گمان شود که در مسأله اتحاد اسلامی، فرقه‌، مذهب یا گروهی بیش از گروه دیگر سود می‌برد. وحدت به سود همه است. در وضعیت تفرقه شاید گروه‌هایی در آغاز احساس ضرر نکنند، اما سرانجام طعم تلخ شکست را خواهند چشید. از این رو در مسأله وحدت، همه باید آستین بالا بزنند و به میدان آیند.

۶) گروه‌ها و مذاهب مختلف اسلامی باید جلوی افراطی‌های خویش را بگیرند. در هر مذهب و دسته‌ای، گروهی افراطی وجود دارند که نمی‌خواهند اتحاد اسلامی شکل گیرد. آنان تنها به منافع زود زوال گروه خویش می‌اندیشند و مشکلات جهان اسلام را به درستی درک نمی‌کنند. این گروه‌ها گاه در عوام جامعه و گاه در میان قشر دانشمند نفوذ دارند. فتوای برخی از عالمان وهابیت در تکفیر شیعیان نمونه‌ای از این افراطی‌گری‌هاست.

۷) در منشور اتحاد اسلامی باید حمایت از مظلوم و رویارویی با ظالم در نظر گرفته شود. از جمله آن‌ها حمایت از ملت مظلوم فلسطین است که سال‌های سال دولت جعلی اسرائیل سرزمین‌های آنان را اشغال کرده است و روزانه بسیاری از جوانان آنان را به شهادت می‌رساند. در منشور اتحاد اسلامی باید به فلسطین به عنوان پاره تن اسلام نگریسته شود و هرگونه ارتباط (پنهان یا آشکار) با رژیم صهیونیستی خیانت به همه مسلمانان قلمداد شود.

حجت الاسلام جواد محمد زمانی