نابودی جهان در ۲۰۱۲، ماهیتی شبه‌علمی دارد

چندی است که نمایشگاهی از صدها اثر تاریخی به‌ جای‌ مانده از تمدن مایاها در موزه پن در شهر فیلادلفیای آمریکا به نمایش درآمده است. در این نمایشگاه که «مایاها ۲۰۱۲: اربابان زمان» …

چندی است که نمایشگاهی از صدها اثر تاریخی به‌ جای‌ مانده از تمدن مایاها در موزه پن در شهر فیلادلفیای آمریکا به نمایش درآمده است. در این نمایشگاه که «مایاها ۲۰۱۲: اربابان زمان» نام دارد، صدها اثر تاریخی بر جای‌مانده از تمدن مایاها شامل جواهرات، ظروف نگهداری غذا، مجسمه‌های سفالی و ابزارآلات ستاره‌شناسی به نمایش درآمده‌اند. مایاها از اقوام سرخپوست جنوب مکزیک و شمال آمریکای مرکزی بودند که شهرهایشان را در دل جنگل‌های بارانی می‌ساختند.

مایاها از جمله تمدن‌های بسیار پیشرفته آمریکای مرکزی بودند و دستاوردهای آنها در هنر، معماری، ریاضیات و بویژه نجوم بسیار چشمگیر بوده است. تمدن مایاها در سال‌های ۳۰۰ تا ۹۰۰ میلادی به اوج قدرت و دانش خود رسید و مردم آن در علوم نجوم بسیار پیشرفته بودند. گفتنی است نمایشگاه مایاها ۲۰۱۲: اربابان زمان تا ۲۱ دسامبر ۲۰۱۲، زمانی که مایاها برای نابودی جهان تعیین کرده‌اند، میزبان علاقه‌مندان خواهد بود.

سوالی که اینجا مطرح می‌شود، این است که آیا زمین بر اثر پدیده‌ای مثل یک برخورد عظیم نابود خواهد شد؟ در پاسخ به این سوال به طور قطع می‌توان گفت که زمین سال ۲۰۱۲ با هیچ جرم آسمانی برخورد نخواهد کرد. حتی اگر برخوردی هم وجود داشته باشد اثرات آن روی زمین بسیار ناچیز خواهد بود. زمین و خورشید در ماه دسامبر تقریبا در مرکز کهکشان راه شیری قرار می‌گیرند و این پدیده‌ای است که به طور سالانه اتفاق می‌افتد. برخی از طرفداران پایان دنیا در سال ۲۰۱۲ می‌گویند آنچه در واقع موجب ویرانی زمین می‌شود همخطی سیاره‌هاست، این درست همان چیزی است که در فیلم ۲۰۱۲ به تصویر کشیده شده است. اما در ۲۱ دسامبر ۲۰۱۲ هیچ همخطی سیاره‌ای رخ نمی‌دهد. این در حالی است که طرفداران آخرالزمان در سال ۲۰۱۲ همخطی خیالی را با پیش‌بینی‌های نجومی یا ادعاهای بی‌اساسی درباره تغییر جهت مغناطیسی زمین و توفان‌های خورشیدی بی‌سابقه مربوط می‌کنند.

برخی رصدگران آسمان باور دارند سال ۲۰۱۲ مقارنه آسمانی بی‌نظیری روی خواهد داد که برای اولین بار در ۲۶ هزار سال گذشته اتفاق می‌افتد. بر پایه این سناریو، مسیر خورشید در آسمان از نقطه‌ای می‌گذرد که قلب کهکشان راه‌ شیری در آنجا قرار گرفته است. نیبیرو (یک جسم سماوی که در ارتباط با سومری‌ها شناخته می‌شود) و داستان‌های دیگر درباره سیاره‌های متمرد، مساله‌ای فراتر از یک شوخی اینترنتی نیست. اگر نیبیرو واقعی بود اخترشناسان حداقل طی دهه گذشته باید آن را شناسایی می‌کردند و الان نیز با چشم غیرمسلح قابل دیدن بود.

برخی نگران این هستند که نیروی گرانش خورشید و نیروهای ناشناخته و بسیار قدرتمند کهکشانی یکدیگر را تقویت کنند و مثلا با پدید آوردن یک جابه‌جایی قطبی یا کشاندن زمین به داخل ابرسیاهچاله فوق‌العاده عظیمی که در قلب کهکشانمان لانه گزیده، آخرین روز زمین را رقم بزند. این در حالی است که هیچ مقارنه یا نظم کهکشانی جدیدی سال ۲۰۱۲ وجود ندارد. هر سال ‌هنگام انقلاب زمستانی، خورشید در نقطه‌ای از آسمان واقع می‌شود که بسیار نزدیک به مرکز کهکشان راه شیری است. شاید نویسندگان و تقویم‌های نجومی از چنین مقارنه‌هایی هیجان‌زده شوند، ولی واقعیت این است که چنین پدیده‌هایی فقط ظاهری است و برای اهل دانش معنی خاصی ندارد. مثال مشهور دیگر، قمر در عقرب است که ماهی یک‌بار اتفاق می‌افتد و هیچ تاثیر و تغییری در کشش گرانشی، تشعشعات خورشیدی، مدار سیاره‌ها یا هر چیز دیگری که حیات روی زمین را تحت‌الشعاع قرار دهد، ندارد.

برخی دیگر شایع کرده‌اند که سال ۲۰۱۲، خورشید فوران‌های مهلکی تولید می‌کند که حرارتش زمین را بر سر زمینیان ویران می‌کند. فعالیت‌های خورشیدی در بازه‌هایی تقریبا ۱۱ ساله تغییر می‌کند. البته طوفان‌های بزرگ خورشیدی می‌تواند با اختلال در عملکرد ماهواره‌ها و سیستم‌های مخابراتی و انتقال برق، بخصوص در عرض‌های جغرافیایی نزدیک به قطب، به جوامع و دیگر سیستم‌های زمینی آسیب برساند، ولی هیچ نشانه‌ای حداقل در کوتاه‌مدت، دال بر این وجود ندارد که خورشید طوفان‌هایی به پا کند که از شدتش سیاره‌مان بریان شود.

از سوی دیگر، اخترشناسان براساس دوره‌های ۱۱ ساله فعالیت خورشید پیش‌بینی می‌کنند که اوج فعالیت خورشید حدود ۲ سال دیرتر از ۲۰۱۲ اتفاق بیفتد. بیشتر مسائلی که درباره سال ۲۰۱۲ ادعا می‌شود، ماهیتی شبه‌علمی دارد؛ یک‌سری تفکرات واهی و پوچ، جنون و انکار علم نجوم.

نشانی از پایان جهان در سال ۲۰۱۲ نیست

ساختمان کشف ‌شده در شهر شولتون نخستین مکانی است که با در بر داشتن تمام محاسبات چرخه‌های شناخته‌ شده مایاها، تقویمی ارائه می‌دهد که ۷ هزار سال آینده در آن گنجانده شده است. در حقیقت چرخه‌های کشف‌شده شامل ۲ و نیم میلیون روز می‌شود. تقویم جدید بر این برداشت که دنیا در سال ۲۰۱۲ پایان می‌یابد خط بطلان می‌کشد و حاکی از آن است که دنیا بعد از سال ۲۰۱۲ نیز به هستی خود ادامه خواهد داد. پروفسور ساتورنو دراین‌باره می‌گوید: «مایاها پیش‌بینی می‌کردند که جهان در ۷ هزار سال آینده نیز تداوم خواهد داشت.»