چهارشنبه, ۲۶ دی, ۱۴۰۳ / 15 January, 2025
موفقیتی سوخته در رسوایی و بی عدالتی
● لیگ ایتالیا در فصلی كه گذشت
در ایتالیا، اوضاع همانطور كه پیش‌بینی می‌شد به انجام رسید. این درست كه در هفته‌های پایانی، گورخرهای تورین لغزیدند و میلان پرادعا را نزدیك خود حس كردند، اما از همان اول مشخص بود كه امیدهای میلانی‌ها برای رسیدن به یوونتوسی‌ها بی‌نتیجه خواهد بود. همچنان كه از همان ابتدای فصل، اینتری‌ها، به رغم ادعاهای گزافشان قافیه را به یوونتوسی‌ها باخته بودند. حقیقت این است كه هر بار نام یوونتوس پیش می‌آید، به نظر می‌رسد كه بقیه رقیبان باید برای جایگاه‌های دوم و سوم بجنگند. شرایط روحی یووه و سابقه‌یی كه از این تیم در دست است، دسترسی رقبا را به این تیم غیرممكن جلوه می‌دهد، چنانكه در چهار فصل گذشته هم این تیم سه بار موفق شده به اسكودتو دست یابد و قهرمانی امسال این تیم در مجموع بیست و نهمین قهرمانی این تیم به شمار می‌آید و حك شدن سه ستاره روی پیراهن این تیم (هر ده قهرمانی تیم در ایتالیا باعث حك شدن یك ستاره روی پیراهن تیم قهرمان می‌شود) در یكی دو فصل آتی، اتفاقی محتوم و مقدر به شمار می‌آید.
راست این است كه یوونتوس ابزار قهرمانی را هم در اختیار دارد. گذشته از حمایت‌های پشت پرده و جلوی پرده از این تیم، كه همین هفته گذشته بحرانی بی‌سابقه را در فوتبال ایتالیا به وجود آورد، یوونتوسی‌ها در زمین بازی نیز بهترین‌ها را در خدمت دارند. حضور یك مربی به نام «فابیو كاپلو» كه تا جایی كه یادم می‌آید در هر تیمی رفته موفق به كسب حداقل یك عنوان قهرمانی شده، ضامن موفقیت این تیم هم می‌تواند به شمار آید و این از نظر روحی و روانی یك عامل بزرگ و مثبت برای این تیم است. گذشته از این، قهرمانی‌های پی‌درپی بار روانی مثبتی را برای این تیم ایجاد كرده و این علاوه بر بازیكنانی چون «بوفون»، «ویرا»، «ندود»، «كامورانزی»، «دل‌پیرو»، «كاناوارو»، «ترزگه»، «زلاتان» و... است كه هر تیمی آرزوی داشتن آنها را دارد.
اما با همه این اوصاف «یووه» امسال هم تیم محبوبی نبود. حقیقت این است كه جز تورینی‌ها در بقیه نقاط ایتالیا یوونتوس تیم چندان محبوبی نیست و از این حیطه در نقطه مقابل تیمی چون اینترمیلان قرار می‌گیرد. البته خود تورینی‌ها هم چندان رغبتی به دیدن بازی‌های تیم مورد علاقه‌شان در ورزشگاه نشان نمی‌دهند، كه این هم شاید به دلیل نتیجه‌گرا بودن صرف این تیم و عدم وجود زیبایی در بازی‌های گورخرها باشد. به عنوان مثال، بیشترین تماشاگری كه در این فصل بازی یوونتوس را در ورزشگاه اختصاصی این تیم دیدند، ۳۹ هزار نفر بود كه در قیاس با رمی‌ها و میلانی‌ها یك فاجعه به شمار می‌آید، اما به هرحال با هر كیفیتی این «یوونتوس» است كه می‌برد و بقیه رقیبان برای رسیدن به این تیم باید به آب و آتش بزنند.
اما اول فصل اینگونه نبود. اینترمیلان و آث‌میلان هر دو ادعای قهرمانی داشتند و رم هم دندان برای بالانشینی تیز كرده بود. شانس میلانی‌ها برای قهرمانی خیلی بیشتر از یوونتوس به نظر می‌رسید، خصوصا اینترمیلان كه با گرفتن بازیكنان بزرگ و داشتن یك مربی جسور و جوان ادعای شكستن طلسم نزدیك به دو دهه قهرمان نشدن را داشت.
اما اوضاع آنگونه كه آنها پیش بینی می‌كردند پیش نرفت. اینتری‌ها در اوایل فصل لغزیدند و فاصله‌یی كه میان آنها با یوونتوس ایجاد شد، غیرقابل جبران به نظر می‌رسید. این تكرار سرنوشت همیشگی اینترمیلان به نظر می‌رسید. این تیم اكنون سالهاست كه با ولخرجی پای به میدان رقابت‌ها میگذارد، اما در نهایت جز شكست و سرافكندگی چیزی برای هدیه دادن به دوستدارانش ندارد. امسال هم بدینگونه بود. این تیم با داشتن ستارگانی چون «تولدو»، «سزار»، «فیگو»، «زانتی»، «آدریانو»، «ركوبا»، «مارتینز» و... می‌توانست رقیبی همپا برای یوونتوس و میلان باشد، اما لغزش‌های عادی شده این تیم آنها را از رسیدن به عنوان قهرمانی و حتی دوم شدن بازداشت و یك بار دیگر معلوم كرد كه درد این تیم در مربیانش نیست كه تقریبا هر یكی دو سال یك بار یكی از آنها را قربانی می‌كند. درد اینتر در جای دیگری است كه معلوم شدن آن احتمالاص به نوار ناكامی‌های این محبوب‌ترین تیم ایتالیا، كه با هشتاد هزار نفر تماشاگر، پرطرفدارترین تیم به شمار می‌آید پایان خواهد داد...
«آث‌میلان» هم كه در هفته‌های پایانی بدجوری به پروپای یوونتوس پیچیده بود و در نهایت با سه امتیاز اختلاف قافیه را به این تیم باخت، حالا شاید افسوس روزهایی را بخورد كه با از دست دادن تمركز عرصه را برای بالانشینی و فاصله گرفتن یوونتوسی‌ها مهیا كرد وگرنه با لغزش بازی‌های آخر یوونتوس، رسیدن میلانی‌ها به این تیم غیرممكن نبود. اما میلان، در سال‌های اخیر، چوب مربی نه‌چندان كاردانش را می‌خورد. چه آن زمان كه در فینال لیگ قهرمانان برد سه گله را با شكست عوض كردند و چه امسال و چه پارسال كه قافیه را به یوونتوسی‌ها بدجوری باختند. در حقیقت، برگ برنده یوونتوس در مقابل میلان، فابیو كاپلو است كه بسیار بالاتر از «آنچلوتی» نشان می‌دهد و گرنه از حیث داشتن بازیكن، با حضور نام‌هایی چون «دیدا»، «یاپ استام»، «نستا»، «مالدینی»، «كاكا»، «جیلاردینو»، «شوچنكو»، «اینزاگی» و... این تیم اگر از یوونتوس سرتر نباشد، كمتر هم نیست!
● راز موفقیت قهرمان
بی‌تردید بزرگترین راز قهرمانی مستمر یوونتوس حمایت‌هایی است كه از این تیم به عمل می‌آید. اما این همه همه حجت را در مورد این تیم تمام نمی‌كند. این تیم «فابیو كاپلو» را دارد كه با هر معیاری بهترین است. او تاكنون در هر تیمی كه بوده، قهرمانی را برای آن تیم به ارمغان آورده و این اصلا دستاورد كمی برای یك مربی نیست. در بزرگی كاپلو همین بس كه او حتی تیمی مثل «رم» را كه جزو قدرت‌های سنتی ایتالیا به شمار نمی‌رود، توانسته قهرمان كند و این كاری است كه از عهده هركسی بر نمی‌آید.
«بوفون» در درون دروازه یوونتوس، بی‌شك نعمتی است كه هر تیمی با داشتن دروازه‌بانی چون او، می‌تواند خیالش از جانب حریفان راحت باشد. او، فقط یك دروازه‌بان نیست، بلكه یك وزنه موثر روحی است كه برای از كار انداختن مهاجمان هر تیمی كفایت می‌كند. با اینكه این دروازه‌بان در اوایل و اواسط فصل برهه‌یی را با مصدومیت گذراند، اما همین دوری هم نمی‌تواند نقش پررنگ او را در قهرمانی این فصل كم رنگ سازد.
حضور پاتریك ویرا در میانه میدان، باعث ختم شدن اغلب جنگ‌های میانه میدان به نفع یوونتوس می‌شود و در فوتبال پربرخورد ایتالیا، داشتن هافبكی با چنین خصوصیات یك نعمت خدادادی است. «ندود» به همه جای زمین سر می‌كشد و بودنش در هر بازی راهگشاست و سپس می‌رسیم به بازیكنی چون «ترزگه» كه یك ماشین گلزنی به شمار می‌آید و خیلی وقت‌ها به تنهایی تمامی گره‌ها را به نفع تیم خود باز می‌كند. آمار گل‌های زده این بازیكن به سهولت نشان دهنده نقش او در قهرمانی تیمش می‌تواند باشد، با اینكه از نقش «زلاتان ابراهیموویچ» در تغذیه این بازیكن هم نمی‌توان گذشت كه با تكنیك و جنگندگی‌اش موقعیت‌ها را برای بهره‌بردن «ترزگه» فراهم می‌سازد.
● برنده بازنده یا برعكس
اینترمیلان باز هم فصل را با شكست پشت سرگذاشت و این برای علاقه‌مندان این تیم عادی شده است. اما پایان فصل مثل سال گذشته برای این تیم با شیرینی تمام شد و از این حیث اینتر سرنوشتی چون سال گذشته را پشت سر گذاشت. قهرمانی جام حذفی ایتالیا برای اینتر، اگرچه نه برای خود تیم و نه برای علاقه‌مندانش درصدی از حلاوت كسب اسكودتو را هم ندارد، اما به هرحال امیدهای این تیم را برای فصل آینده حفظ كرد. اما چه امیدی؟ اینتری‌ها همیشه فصل را با امیدواری آغاز می‌كنند و سپس با ناامیدی محض به پایان می‌رسانند. سال گذشته هم همین‌طور بود و پس از قهرمانی جام حذفی، وعده یك اینتر قدرتمند را در فصل جاری شنیدیم، اما اینتر امسال با اینكه بهتر از سال‌های گذشته بود، اما نتوانست به وعده‌یی كه داده بود جامه عمل بپوشاند.
اینتر میلان، فصل را با پیروزی در دیدار فینال جام حذفی تمام كرد و به این ترتیب، كورسوی امید را در دل هوادارانش زنده نگه داشت. طعنه‌آمیز اینكه رقیب اینتر در فینال امسال هم تیم «رم» بود، همان تیمی كه سال پیش هم جام حذفی را به اینتر باخته بود. بدبینان از این تقارن به عنوان نشانه‌یی برای ناموفق بودن اینتر در سال آتی نام می‌برند، مساله‌یی كه چندان هم دور از ذهن نیست.
دامون بهاری
ایران مسعود پزشکیان دولت چهاردهم پزشکیان مجلس شورای اسلامی محمدرضا عارف دولت مجلس کابینه دولت چهاردهم اسماعیل هنیه کابینه پزشکیان محمدجواد ظریف
پیاده روی اربعین تهران عراق پلیس تصادف هواشناسی شهرداری تهران سرقت بازنشستگان قتل آموزش و پرورش دستگیری
ایران خودرو خودرو وام قیمت طلا قیمت دلار قیمت خودرو بانک مرکزی برق بازار خودرو بورس بازار سرمایه قیمت سکه
میراث فرهنگی میدان آزادی سینما رهبر انقلاب بیتا فرهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی سینمای ایران تلویزیون کتاب تئاتر موسیقی
وزارت علوم تحقیقات و فناوری آزمون
رژیم صهیونیستی غزه روسیه حماس آمریکا فلسطین جنگ غزه اوکراین حزب الله لبنان دونالد ترامپ طوفان الاقصی ترکیه
پرسپولیس فوتبال ذوب آهن لیگ برتر استقلال لیگ برتر ایران المپیک المپیک 2024 پاریس رئال مادرید لیگ برتر فوتبال ایران مهدی تاج باشگاه پرسپولیس
هوش مصنوعی فناوری سامسونگ ایلان ماسک گوگل تلگرام گوشی ستار هاشمی مریخ روزنامه
فشار خون آلزایمر رژیم غذایی مغز دیابت چاقی افسردگی سلامت پوست