واقعیت یک تهدید

تهدیدات اسرائیل علیه ایران و پرونده هسته ای

رضا گرمابدری کارشناس مسائل سیاسی در نوشتاری ضمن بررسی جنبه‌های مختلف تهدیدات نظامی اسرائیل علیه ایران در هفته‌های اخیر واقعیت درونی این تهدیدات و میزان باورپذیری آنها را مورد بررسی قرار داده است.

طی چند سال گذشته که قدرت‌های غربی به سرکردگی آمریکا تمام تلاش خود را بکار گرفتند تا ایران را از دستیابی به حق مسلم هسته‌ای خویش باز دارند، مردم ایران با نزدیک شدن تمام و کمال به موضوع هسته‌ای مورد مناقشه و نشان دادن حساسیت بالا نسبت به این امر، با مشی و شیوه اعضای گروه ۱+۵ به خوبی آشنا شدند تا جایی که در آغاز کار با فطانت و فراست و در ادامه بر حسب عادات و تصور یک رفتار کلیشه‌ای متوجه شدند به دنبال هر مذاکره هسته‌ای در شکل نشست‌های آژانس، صدور قطعنامه‌ توسط آژانس درباره فعالیت‌های هسته‌ای ایران، مذاکره ایران با گروه ۱+۵ به ایران و... باید شاهد راه افتادن موج گسترده ای از عملیات روانی تبلیغاتی علیه ایران باشند.

کسانی که اقدام به این عملیات روانی تبلیغاتی می‌کنند هر بار امید دارند تا ایران تحت فشار این حرکت تسلیم شود و با بالا بردن دست‌های خود به غریب‌ها امتیاز بدهد. تکرار این شیوه و ناکامی هرباره باعث گردید تا آنها این مرتبه و به دنبال تسلیم بسته جدید به ایران در مشی و روش خود اندکی تغییر ایجاد کنند.

در حرکت جدید نقش مهمی به عهده رژیم صهیونیستی گذاشته شده است. طبق برنامه جدید می‌بایست رژیم صهیونیستی از چندی پیش یک خیز تهدیدآمیز علیه ایران بر می‌داشت که با تهدید آشکار شائول موفاز وزیر حمل و نقل رژیم صهیونیستی علیه ایران این خیز برداشته شد که رسانه‌های غربی مطابق برنامه و در حد نیاز آن را بازتاب دادند و در خصوص آن به اظهارنظر پرداختند. در مرحله بعد انجام رزمایش هوایی رژیم صهیونیستی در دستور کار قرار گرفت و روزنامه آمریکایی نیویورک تایمز به عنوان "جلودار" این عملیات روانی در شماره روز جمعه مورخ ۳۱ خرداد ۸۷ مفصلا به این اقدام رژیم صهیونیستی پرداخت تا پس از آن خیل رسانه‌های نوشتاری، شنیداری و دیداری را به دنبال خود بکشاند.

این روزنامه در ارتباط با رزمایش انجام شده نوشت: "نیروی هوایی اسرائیل در نخستین هفته ماه جاری ( ژوئن) یک رزمایش بسیار گسترده انجام داده که بنا به ارزیابی کارشناسان آمریکایی ممکن است پیش درآمد یک حمله احتمالی ارتش اسرائیل به تاسیسات اتمی ایران باشد." این روزنامه در ادامه برای مجاب ساختن مخاطب به اینکه اقدام صهیونیست‌ها قطعی می‌باشد، آورده است: "رزمایش نیروی هوایی اسرائیل شامل بالگردهای امدادی و هواپیماهای سوخت‌رسان بود که مسافتی را تا فاصله ۹۰۰ مایلی ( ۱۵۰۰ کیلومتری) پیمودند که طبق محاسبات کارشناسان آمریکایی فاصله بین پایگاه‌های هوایی اسرائیل و تاسیسات نطنز و اصفهان است." این نشریه آمریکایی که گویا ماموریت دارد بحث را به میزانی داغ کند که مردم و مسئولان ایران حضور هواپیماهای رژیم صهیونیستی را برفراز ساختمان‌های شهرهای ایران حس کنند تا منفعلانه‌تر تصمیم بگیرند به نقل از یک مقام مجهول‌الهویه نظامی پنتاگون نوشت: "هدف دوم آن بوده که به ایالات متحده و دیگر کشورهای جهان این پیام روشن رسانده شود که اگر تلاش‌های دیپلماتیک به نتیجه نرسد و نتواند حکومت ایران را از رسیدن به بمب اتمی باز دارد، اسرائیل آماده است حمله هوایی را با هدف نابود کردن تاسیسات هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران انجام دهد."

در پرده بعدی این سناریو که باید با ابهام‌آفرینی و ایجاد بلاتکلیفی در ذهن مخاطب تشویش و نگرانی همراه با وحشت به اوج خود نزدیک شود، شان مک‌کورمک سخنگوی وزارت خارجه آمریکا در پاسخ نسبت به این مسئله با طفره رفتن برنامه‌ریزی شده و گزینش عبارات دقیقی که بتواند بخوبی تولید نگرانی و وحشت کند تا عملیات روانی با تاثیرگذاری و نفوذ بیشتر ادامه یابد رو به خبرنگاران گفت:" شما باید با دولت اسرائیل درباره رزمایش‌هایشان و هدف نهایی آن رزمایش‌ها صحبت کنید." وی برای موجه نشان دادن جهت‌گیری این رزمایش و آنچه که پیرامون آن گفته می‌شود در ادامه می‌گوید: با توجه به اینکه رئیس جمهور ایران درباره حذف اسرائیل از روی نقشه صحبت کرده است من احساسات آنها را درک می‌کنم. اسرائیل ایران را یک تهدید جدی می‌داند اما باز هم می‌گویم که مجبورم مسئولیت پاسخ به سوالات مربوط به اینکه هدف آنها از این رزمایش چه بود و به چه چیزی می‌خواستند دست یابند را به دولت اسرائیل بسپارم، تنها آنها می‌توانند با کارآمدی درباره این مسایل صحبت کنند."

در بخش دیگری از این یادداشت می‌خوانیم: درج خبر رزمایش رژیم صهیونیستی به همراه تحلیل در روزنامه نیویورک تایمز رسانه‌های دیگری همچون لوموند، بوستون گلوب، کریستین سانیس مانیتور، اشپیگل، فاکس نیوز، سی.ان.ان و چند رسانه‌ دیگر را با همان جهت‌گیری و ادبیات نیویورک تایمز به صحنه این موضوع کشاند تا بر حجم وحشت تولید شده افزوده گردد. در این میان آنچه جای تامل دارد پرداختن برخی از این رسانه‌ها به مقایسه توان نظامی ایران، آمریکا و رژیم صهیونیستی است که در این مقایسه‌ها هدف این بوده که با اشاره به برخی توانایی‌های ایران در نهایت برتری قطعی آمریکا و رژیم صهیونیستی را به اثبات برسانند. آمریکایی‌ها و صهیونیست‌ها بیش از دیگران بر این امر واقفند که چنانچه بخواهند آنچه را که در این نوشتار تنها انعکاسی از یک تصویرسازی برای ایجاد جنگ‌روانی به منظور امتیازگیری تلقی شده جامه واقعیت بپوشانند نتیجه قطعا غیر از آن چیزی خواهد بود که آنها برای خود بر روی کاغذ ترسیم کرده‌اند.

وقایع مهمی همچون اشغال افغانستان، عراق و جنگ ۳۳ روزه رژیم صهیونیستی با حزب‌الله لبنان نشان داد که مقامات آمریکایی و صهیونیستی فاقد هرگونه ویژگی‌های لازم برای محاسبه و پیش‌بینی صحیح حوادث و میزان نزدیکی واقعیت با طراحی‌های ذهنی هستند لذا اینگونه به نظر می‌رسد که به هر میزان سهم این مباحث از میدان عمل بیشتر می‌شود و یا حرکت از حوزه جنگ روانی به سمت برخورد فیزیکی متمایل می‌شود بر ترس و هراس مقامات آمریکا و رژیم صهیونیستی افزوده می‌گردد زیرا اگر در ظاهر نابرابری در تجهیزات مشهود است در باطن نیز نابرابری‌هایی به نفع ایران وجود دارد که از سوی دشمن کمتر قابل محاسبه و برآورد می‌باشد. این عامل مهم که اصلی‌ترین نقطه ضعف آمریکا و رژیم صهیونیستی و علت شکست‌ آن دو در افغانستان، عراق و جنگ ۳۳ روزه بوده همچنان باقی و همچنان ناشناخته است.

در پایان این نوشتار گرمابدری با اشاره به اینکه "شاید این نکته را اولمرت که زخم عمیق التیام نیافته ناشی از جنگ ۳۳ روزه را بر پیکر دارد بیشتر و بهتر از دیگران درک کرده است"، می‌افزاید: نخست وزیر اسرائیل بیشتر و بهتر از دیگران درک کرده که پس از طرح مباحث متفاوت پیرامون رزمایش برگزار شده توسط نیروی هوایی رژیم صهیونیستی در مصاحبه اختصاصی با شبکه تلویزیونی بی.بی.سی عربی گفت: این من هستم که از جانب دولت اسرائیل صحبت می‌کنم و هرگز تهدیدی درباره حمله به تاسیسات ایران نکردم اما تاکید می‌کنم که ایران در حال تبدیل شدن به یک قدرت‌ هسته‌ای است و این خطرناک‌ است!" و در ادامه گفت که "با این حال ما آغاز کننده هیچ حمله‌ای علیه ایران نخواهیم بود." علم کردن دیدگاهی میان میدان عملیات روانی و درگیری فیزیکی و رصد مستمر هر دو میدان عامل ایجاد آمادگی کاملی برای ایفای نقش در هر دو عرصه خواهد بود.

رضا گرمابدری