اجازه دهیم تصویر در تلویزیون نفس بکشد

یک گزارش تلویزیونی نباید به بیش از یک موضوع بپردازد. نمی‌توان رخدادهای چند شهر با موضوع‌های متفاوت را در قالب یک گزارش تهیه کرد.
گاهی خبرنگار می‌تواند بین چند موضوع یک رابطه …

یک گزارش تلویزیونی نباید به بیش از یک موضوع بپردازد. نمی‌توان رخدادهای چند شهر با موضوع‌های متفاوت را در قالب یک گزارش تهیه کرد.

گاهی خبرنگار می‌تواند بین چند موضوع یک رابطه منطقی ایجاد کند، اما استفاده از اصطلاحات مانند: از این سو، از طرف دیگر، اما در زمینه و... نشان‌دهنده ناتوانی خبرنگار در ایجاد وحدت موضوع است.

جمله‌های کوتاه به خواننده گزارش (گوینده) اجازه می‌دهد هر سه یا پنج ثانیه نفس بکشد. این همان مدتی است که بیننده هم نیاز دارد تا نفس بکشد. جمله‌های بلند پیچیده هستند و تدوین آن نیز سخت است.

در جملات طولانی نه فقط مجری هنگام قرائت آن دچار تنگی نفس می‌شود، بلکه بیننده هم در درک سریع آن دچار مشکل می‌شود.

فراموش نشود که در تلویزیون بین هر تنفس باید اجازه بدهیم تصویر هم نفس بکشد. صدای نفس کشیدن تصویر همان صداهای طبیعی همراه آن است. اما از زیاده‌روی در بهره گیری از صداهای همراه و طبیعی بدون داشتن دلیل حرفه‌یی بپرهیزید.

گزارش خوب باید به قسمت‌های منطقی یا سکانس تقسیم شود. مدت زمان هر قسمت بین ‌١٥ تا ‌٢٠ ثانیه است. هر قسمت باید شامل یک موضوع یا یک موقعیت جغرافی داخل همان شهر باشد.

این تقسیم‌بندی به بیننده برای درک ماجرای قصه کمک می‌کند. زمان ماجرا باید در یک سو باشد، یعنی از اتفاقات تازه به سمت رویدادهای قدیم حرکت کند یا بالعکس. استفاده زمان از هر دو سمت در یک گزارش توصیه نمی‌شود.

مکان گزارش:

موضوع مکان هم باید در یک سمت واضح باشد. یعنی اگر از یک جا شروع شد به سمت دیگر حرکت کند.

استفاده از گرافیک در گزارش نباید نشان‌دهنده کمبود تصویر باشد. بلکه باید نقش روشنگر در تکمیل اطلاعات را داشته باشد. (شماره‌ها، تعداد، نتایج رأی گیری، نتایج انتخابات، مسیر هواپیماهای ربوده شده یا سقوط کرده)