سال های نوجوانی در تک فرزندان

بسیاری از والدین تک فرزند، به گونه یی اسفناک آمادگی پذیرش دوران نوجوانی فرزندشان را ندارند. آنان نمی توانند بپذیرند فرزندی که همیشه با آنان ارتباط داشته و همکاری می کرده، …

بسیاری از والدین تک فرزند، به گونه یی اسفناک آمادگی پذیرش دوران نوجوانی فرزندشان را ندارند. آنان نمی توانند بپذیرند فرزندی که همیشه با آنان ارتباط داشته و همکاری می کرده، در مرحله یی از رشد خود، در برابرشان مقاومت کرده و به فعالیت های اجتماعی مستقل از خانواده اش بپردازد. والدین تک فرزند معمولاً روش تربیتی خود را در سنین نوجوانی فرزندشان تغییر نمی دهند و به این ترتیب فشار سنین نوجوانی را در او افزایش می دهند. در این مرحله است که والدین احساس می کنند فرزندشان دچار مشکل شده است در صورتی که تنها مشکل، آماده نبودن والدین برای روبه رو شدن با این دوران است. در مقابل نوجوان انتظار دارد پدر و مادرش مانند فردی بالغ با او رفتار کنند نه مانند یک کودک و درصدد کسب هویتی مستقل از دوران کودکی خود است.

همچنین در این مرحله (بلوغ) نوجوان روابط بیشتری با دوستان خود برقرار می کند و از والدین خود فاصله می گیرد که این مساله خود باعث ایجاد فاصله میان والدین و فرزند نوجوان آنها شده و با فشارهای روحی مضاعفی برای هر دو طرف همراه است به گونه یی که آنان احساس می کنند پیوند و علاقه قبلی را از دست داده اند. در مراحل آغازین نوجوانی که تغییراتی در فرد ایجاد می شود، نوجوان دیگر مایل نیست با او همچون کودک برخورد کنند و برای کسب استقلال بیشتر با والدین خود مخالفت می کنند که این امر گاهی منجر به دعواهای مکرر خانوادگی می شود. گاه این مرحله با بلوغ جنسی همزمان می شود که در این صورت، فشارهای روحی تشدید خواهد شد و والدین مشاهده می کنند فرزندشان با آنها ناسازگار شده و مدام به آنان انتقاد می کند. تک فرزند نوجوان تمام سعی خود را به کار می گیرد تا از چارچوب کودکی خارج شده و برای رشد خود آزادی بیشتری کسب کند و در این میان نمی داند که دوست دارد چگونه باشد. از این رو آرامش نداشته و بیشتر مواقع بی حوصله است. والدین معمولاً از روبه رو شدن با تغییرات سنین نوجوانی تنها فرزندی که دارند - اعم از تغییرات مثبت یا منفی، ساده یا پیچیده، موافق یا مخالف - ناتوان هستند. والدین و فرزندانی که در مرحله کودکی تجربه اختلاف و مشاجره و جدایی با هم را نداشته اند، ناگهان در مرحله نوجوانی با تضادهای زیادی روبه رو می شوند. به منظور جلوگیری از این مشکلات، والدین باید سعی کنند دانش خود را در مورد تغییرات طبیعی سن بلوغ افزایش دهند و بدانند خود و فرزندشان درباره این تغییرات مقصر نیستند و این تغییرات اجتناب ناپذیرند.

والدین پس از درک تغییرات انقلابی دوران بلوغ می توانند محرک های رفتاری فرزندشان را اعم از استقلال اجتماعی، اظهار وجود، آزادی، لذت بردن از بحث و مخالفت و اعتراض به قوانین و محدودیت ها تایید کنند و انرژی خود را برای کمک به فرزندشان در تصمیم گیری صحیح و روبه رو شدن با تغییرات صرف کنند. در این مرحله از رشد، والدین تک فرزند باید از علاقه فرزندشان به داشتن رفتاری شبیه به بزرگسالان استقبال کرده و مسوولیت بیشتری را به او واگذار کنند. سعی داشته باشند از تمایل فرزندشان به برقراری روابط اجتماعی مستقل از روابط خانوادگی استقبال کرده و بپذیرند فرزندشان در انحصار آنها نیست و می تواند قسمتی از اوقات خود را با دوستان خود و خارج از روابط خانوادگی سپری کند. در نهایت می توان گفت والدین باید با افزایش تحمل و آگاهی خود درباره تغییراتی که در رفتار فرزندشان ایجاد شده است، این تغییرات را پذیرا باشند.