عاشقانه زیستن

اکنون زمان آن فرا رسیده که عاشقانه راهی سفر عشق‏شوی؛ چندان اندیشه‏ات را پر نی از فکرهای مثبت ونورانی و مهای شوی تا سفری طولانی و سرشار از نشاط وشوق به قصد رسیدن به معبود را آغاز …

اکنون زمان آن فرا رسیده که عاشقانه راهی سفر عشق‏شوی؛ چندان اندیشه‏ات را پر نی از فکرهای مثبت ونورانی و مهای شوی تا سفری طولانی و سرشار از نشاط وشوق به قصد رسیدن به معبود را آغاز کنی.

تو اینک قادری تا ردپای درخشان خداوند را بر ساحل ‏طلائی کائنات، نظارت‏گر باشی. دل به دریا بسپار واندیشه‏هایت را دریائی کن و یقین بدان که ‌”او‌“ تو را به‏سرزمین رویائی خود میهمان خواهد کرد.

تو ای اشرف مخلوقات خداوند! هر آنچه را که این سفرنیاز دارد، تو با خود به همراه داری. پس آن گونه که‏شایسته توست، محکم و استوار گام بردار و دریای آبی‏و آسمان بی‏انتها را چراغ هدایتی بدان که تو را به سرزمین‏نور، رهنمون خواهد شد.

ای رهافته! بدان که راه رسیدن، رهروی می‏خواهد که مردپیمودن باشد و گذار. شوق و ذوق می‏خواهد و سرمستی.پس فراز و نشیب مسیر، تو را مشتاق‏تر می‏بایست‏ساخت، نه رنجور و مغموم. اکنون وقت آن رسیده که برقله بلندترین کوه اندیشه‏ات فریاد کنی: ‌”من انسان‏سعادتمندی هستم من بوی خوش شکوفه‏های خوشختی‏ که باد از سرزمین موعود هدیه می‏آورد، درمشام خوداحساس می‏کنم.‌“ تا پژواک صدایت، مشتاقان را به وجدآورد و هلهله در کائنات به پا کند.

اکنون دیگر می‏بایست ذکر خداوند را دائم و پیوسته برسجاده‏ٔ سبز و بی‏انتهای رسیدن با گام زدن در مسیر‌”عشق‌“ لحظه‏لحظه بر زبان راند.

این دوست خوب من!

ما دیگر فرصت آن را نداریم که ‌”زندگی‌“ را کلاس درس ‏شیطنت‏های کودکانه و مکان کسب تجربه‏های مکرری که‏بیش از آن که ما را به سرزمین نجات برسانند. ما در خودغرق می‏کنند، بدانیم. ما اکنون می‏خواهیم آن گونه که‏شایسته‏ٔ جایگاه رفیع انسانی ماست، زندگی کنیم؛شادکام، شادمان، موفق، سعادتمند و عاشق تا شایسته‏ٔ ‏بهشت برین خداوند باشیم.