فارسی‌سرایان تاجیکستان

زبان فارسی طی سده‌های طولانی تنها زبان ادبی و فرهنگی آسیای میانه بود. با تسخیر آن مناطق بدست روس‌ها زبان فارسی در ورارود (ماوراء‌النهر) بسیار محدود شد و از سال ۱۹۲۴ تنها در جمهوری …

زبان فارسی طی سده‌های طولانی تنها زبان ادبی و فرهنگی آسیای میانه بود. با تسخیر آن مناطق بدست روس‌ها زبان فارسی در ورارود (ماوراء‌النهر) بسیار محدود شد و از سال ۱۹۲۴ تنها در جمهوری تازه‌بنیاد تاجیکستان و با نامگذاری تازه‌ی «زبان تاجیکی» به حیات ادبی خود ادامه داد. فارسی (حالا با نام تاجیکی) در تاجیکستان زبان رسمی ماند ولی در جمهوری‌های دیگر مانند ازبکستان از صحنه دولتی و رسمی بیرون رانده شد و پس از فروپاشی شوروی و استقلال آن جمهوری‌ها فشار دولتی برای محدودیت فارسی بیش از اندازه زیاد شد. در ازبکستان که پیرامون ۷ میلیون فارسی‌زبان ساکنند بتازگی همه کتاب‌های فارسی («تاجیکی») به آتش کشیده شده‌اند [۱] و همه انجمن‌های ادبی فارسی‌زبان تعطیل و سرکوب شده‌اند.

در اینجا فهرستی از شاعران فارسی‌زبان کشور تاجیکستان (که فارسی زبان رسمی‌ آن است) می‌آید:

اسکندر ختلانی

اسیری‌ خجندی‌ (درگذشت ۱۹۱۶ م)

بازار صابر (زاده‌ی ۱۹۳۸ م)

باقی رحیم زاده

خیرالدین خیراندیش

دولت رحمانیان

رحمت نذری

رستم وهاب نیا

زلفیه‌ عطایی

سلیم شاه حلیم شاه

صدرالدین عینی‌ (درگذشت ۱۹۵۴ م)

عبدالله رهنما

عبدالله قادری

عسکر حکیم‌ (زاده‌ی ۱۹۴۶ م)

عطا میر خواجه

فرزانه خجندی

کمال نصرالله

گلرخسار صفی‌اوا (زاده‌ی ۱۹۴۷ م)

لایق‌ شیرعلی‌ (۱۹۴۱ - ۲۰۰۰ م)

مؤ‌من‌ قناعت‌ (زاده‌ی ۱۹۳۲ م)

محمد علی جنیدی (سیاووش)

محمد علی عجمی

نظام قاسم