موضع سئول در برابر برنامه هسته ای پیونگ یانگ

روموهیون, رئیس جمهور كره جنوبی این هفته بار دیگر با جورج بوش, رئیس جمهور آمریكا دیدار می كند تا در مورد سلاح های هسته ای كره شمالی با او به موضع مشتركی برسد

روموهیون، رئیس جمهور كره جنوبی این هفته بار دیگر با جورج بوش، رئیس جمهور آمریكا دیدار می كند تا در مورد سلاح های هسته ای كره شمالی با او به موضع مشتركی برسد. در این دیدار رو به دنبال ارائه پیشنهادات تشویق كننده بیشتری به كره شمالی است ولی بوش در پی اعمال زور بر این كشور است. البته هر دو طرف حق دارند زیرا هر دو می خواهند كره شمالی به مذاكرات شش جانبه بازگردد و دست از برنامه هسته ای خود بردارد. برای رسیدن به این هدف به مشوق ها و نیز تهدیدات بیشتری نیاز است. پیونگ یانگ باید بداند كه با همكاری، چه به دست می آورد و در صورت عدم انجام آن چه چیزهایی را از دست خواهد داد.

با این حال واشنگتن و سئول بر این باورند كه امتیازات تنها در صورت همكاری پیونگ یانگ اعطا خواهد شد و تنها مورد اختلاف اصلی آنها زمان بندی لازم برای این موضوع است.به این دلیل سئول مایل است تا در ابتدا امتیازی به كره شمالی بدهد ولی واشنگتن به دلیل عملكرد پیشین پیونگ یانگ از این موضوع امتناع می كند. با این وجود هر دو در اعطای شرایط سودمند اقتصادی و تضمین امنیتی در برابر خلع سلاح هسته ای كره شمالی، توافق دارند. چیزی كه در این میان كمتر به آن توجه شده منافع پیونگ یانگ در صورت عدم همكاری است. این كشور همواره سبب ایجاد تنش میان سئول و واشنگتن شده و كره جنوبی هم دائما در پی انعطاف پذیری بیشتر آمریكا در برخورد با این قضیه بوده است. كره شمالی سال ها در قرار دادن همسایگانش در برابر یكدیگر موفق بوده و اكنون بار دیگر این كار را میان واشنگتن و سئول انجام می دهد. از این رو رسیدن رو و بوش به نقطه ای مشترك و مورد توافق هر دو از اهمیت بالایی برخوردار است. یكی دیگر از منافعی كه پیونگ یانگ در این راه كسب می كند، عدم برخورد یكسان واشنگتن و سئول و حتی پكن با موضوع هسته ای كره شمالی است. در مقابل بهایی كه كره شمالی در صورت همكاری خواهد پرداخت نیز معادل بازگشت به وضعیت پیشین است . از این جهت همكاری پیونگ یانگ باید همراه

با اعتماد سازی و تضمین های امنیتی باشد كه از جمله آنها تعهد آمریكا در مورد عدم تغییر حكومت كره شمالی خواهد بود. ابقای رهبر این كشور نیز نخستین اولویت آنهاست.در این مقطع عدم توافق های زیادی روی خواهد داد. مثلا ممكن است امتیازات اعطایی بیش از حد باشد ولی كاملاً مشخص است كه آنقدر كافی نبوده تا كره شمالی را به پای میز مذاكره بكشاند. رو در سال ۲۰۰۲ به پیونگ یانگ هشدارداد كه كره شمالی باید میان منافع اقتصادی و سیاسی خود یكی را انتخاب كند و در غیر این صورت در انزوای جهانی قرار خواهد گرفت. پس از آن كره شمالی خود را دولتی هسته ای اعلام كرد و با چنین برخوردی مواجه شد. واكنش سئول و به طور كل جامعه بین المللی در برابر این رفتار سكوتی ممتد بود. محمد البرادعی اظهارات كره شمالی را تهدیدی جدی برای نظام منع گسترش خواند ولی سئول با حمایت چین و حق وتوی آن، مانع از این شد كه آمریكا به این موضوع بپردازد. آمریكا معتقد است كه در صورت عدم همكاری پیونگ یانگ گام بعدی ارجاع پرونده به سازمان ملل است.با وجود دو گزینه پذیرفتن كره شمالی به عنوان كشوری هسته ای و یا حمله نظامی آمریكا اكنون زمان آن رسیده كه رو اذعان كند كه می خواهد به شیوه دیپلماتیك توافقی با آمریكا ادامه دهد. به این ترتیب اگر هر دو رئیس جمهور بر موارد مذكور توافق كنند، پیونگ یانگ نهایتا به این نتیجه خواهد رسید كه از همكاری منافع بیشتری به دست خواهد آورد و اگر با قوانین بین المللی مقابله كند مطمئنا بازنده خواهد بود.