معرفت توحیدی

امام حسین(ع) با یاران خود به سوی کربلا می آمد، در منزلگاه «شقوق» (چند فرسخی کوفه) مردی را دید که از کوفه می آید از او پرسید: از مردم کوفه و عراق چه خبر؟ او در پاسخ گفت: «مردم بر ضد شما اجتماع …

امام حسین(ع) با یاران خود به سوی کربلا می آمد، در منزلگاه «شقوق» (چند فرسخی کوفه) مردی را دید که از کوفه می آید از او پرسید: از مردم کوفه و عراق چه خبر؟ او در پاسخ گفت: «مردم بر ضد شما اجتماع کرده اند.»

امام حسین(ع) فرمود: «ان الامر لله مایشاء و ربنا تبارک هو کل یوم فی شأن» فرمان از سوی خداوند است که هر چه بخواهد و پروردگار بزرگ ما، در هر روزی دارای شأنی است. سپس این اشعار را خواند:

فان تکن الدنیا تعد نفیسه- فدار ثواب لله اعلی و انبل

و ان تکن الارزاق قسما مقدرا- فقله حرص المرء فی الکسب اجمل

و ان تکن الابدان للموت انشأت- فقتل امرء بالسیف فی الله افضل

یعنی «اگر دنیا (هر چند) خانه عالی به شمار آید ولی خانه پاداش خدا (قیامت) بالاتر و برتر است.

و اگر رزق و روزی ها براساس مقدرات الهی تقسیم می شود پس حرص کم مرد برای کسب آن نیکوتر است. و اگر بدن ها برای مرگ ایجاد شده اند پس کشته شدن با شمشیر در راه خدا بهتر است.(۱)

۱- مقتل الحسین، ص ۲۱۰