بازسازی یا باج خواهی

اجلاس به اصطلاح بازسازی غزه در حالی با مشارکت و حضور نمایندگان بیش از ۸۰کشور و سازمان منطقه ای و بین المللی در شرم الشیخ مصر برگزار شد که در میان آنها نامی از دولت قانونی فلسطین حماس که نوار غزه به بهانه نابودی این جنبش مورد هجوم ارتش رژیم صهیونیستی قرار گرفت, به چشم نمی خورد

اجلاس به اصطلاح بازسازی غزه در حالی با مشارکت و حضور نمایندگان بیش از ۸۰کشور و سازمان منطقه ای و بین المللی در شرم الشیخ مصر برگزار شد که در میان آنها نامی از دولت قانونی فلسطین- حماس- که نوار غزه به بهانه نابودی این جنبش مورد هجوم ارتش رژیم صهیونیستی قرار گرفت، به چشم نمی خورد.

کشورها و سازمانهای شرکت کننده در اجلاس شرم الشیخ ظاهرا به منظور جمع آوری کمک و ارائه راهکارهای عملی برای بازسازی غزه دور هم جمع شده بودند اما بررسی مذاکرات و تحلیل اهداف این نشست می تواند لایه های پنهان این جریان را آشکار کند.

۱) مصر با حمایت مستقیم از رژیم صهیونیستی در حمله به نوار غزه و بستن گذرگاه رفح یکی از شرکای اصلی جنایات این رژیم در کنار سایر کشورهای منطقه که با سکوت مرگبار خود نشانه رضایت از فجایع غزه را بالا برده بودند، به شمار می آید.

علیرغم مشارکت در جنایات غزه، حسنی مبارک با نقاب صلح طلبی از روزهای نخست حمله ارتش اسرائیل به این باریکه، راه تلاش های سیاسی- دیپلماسی برای میانجیگری بین رژیم اشغالگر قدس و فلسطینی ها را در پیش گرفت و هنگامی که نشانه های شکست اسرائیل در این جنگ قطعیت یافت، طرح برقراری آتش بس را مطرح کرد. از همان موقع، مبارک دنبال جلب حمایت سیاسی اروپا از مصر بود.

یکی از اهداف اصلی اجلاس شرم الشیخ، حمایت آشکار از طرح صلح رئیس جمهور مصر بود. متحدان اروپایی این کشور سعی کردند تا اعلام آتش بس یکجانبه از سوی رژیم صهیونیستی را نتیجه تلاش قاهره در این زمینه قلمداد کنند. حسنی مبارک نیز در نطق خود خواستار ادامه حمایت اروپا از طرح خود به منظور اجرای دیگر بندهای آن شد.

مصر در این اجلاس دنبال کسب امتیاز و تقویت وجهه سیاسی خود بود.

۲) یکی دیگر از اهداف این کنفرانس، استفاده از آتش بس یک طرفه اسرائیل و زمینه سازی برای تبدیل آن به یک حرکت سیاسی به منظور تضمین عقب نشینی ارتش صهیونیستی طی چند هفته آینده و تلاش برای حصول مقاصد این رژیم از عملیات غزه است. این اجلاس در حالی برگزار شد که رژیم کودک کش اسرائیل تا شب قبل از آن به حملات خود علیه مواضع حماس ادامه داده و کماکان مردم بی دفاع غزه زیر آتش جنگ افزارهای اسرائیلی قرار داشتند که البته رژیم اشغالگر به بهانه شرم الشیخ اعلام آتش بس کرد.

مقامات صهیونیستی بارها به شکست خود در جنگ ۲۲روزه اعتراف کرده اند، اما این اجلاس درصدد آن است که اولا شرایط عقب نشینی کامل اسرائیل از مناقشه غزه را تا حد ممکن آبرومندانه کند و ثانیا پیش شرط هایی را جلوی پای مقاومت فلسطین قرار می دهد که پذیرش و تحقق آنان به منزله تحقق اهداف اسرائیل در نبرد غزه به شمار می آید.

سران اروپا عقب نشینی کامل از نوار غزه را مشروط به توقف مقابله به مثل حماس در پرتاب موشک به شهرک های صهیونیست نشین و پایان محاصره و بازشدن گذرگاهها را مشروط به جلوگیری از قاچاق اسلحه! کرده اند. «خلع سلاح مقاومت» یعنی همان هدفی که رژیم صهیونیستی از حمله وحشیانه به غزه، ویرانی این منطقه و شهادت بیش از ۱۲۰۰زن و کودک و مجروح کردن بیش از ۵۰۰۰نفر به دست نیاورد، اکنون می خواهند در پوشش و به نام بازسازی غزه برای این رژیم دست و پا کنند.

جالب آنکه نخست وزیر انگلیس که دولتش علیرغم اعتراضات گسترده مردمی در محکومیت جنایات رژیم صهیونیستی، تاکنون حتی از محکومیت لفظی این جنایات نیز خودداری کرده است، اظهار می کند؛ کشورهای اروپایی از جمله انگلیس آماده اند از امکانات نیروی دریایی خود برای جلوگیری از قاچاق سلاح به غزه استفاده کنند!

هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه آمریکا، نیز پا را از این فراتر گذاشته و «به رسمیت شناختن اسرائیل توسط حماس» را شرط «بازسازی غزه» که قاعدتا یک اقدام انسانی و اخلاقی به شمار می آید، می خواند!

۳) سیاسی کردن مساله بازسازی غزه و مشروط کردن این اقدام انسانی به باج خواهی از ملت فلسطین و نماد مقاومت مردمی این سرزمین- حماس- و هم چنین عدول از آرمان ملی رهایی از ۶۰سال اشغالگری، اتفاقی بود که در اجلاس شرم الشیخ چهره کریه خود را به مردم ستم کشیده و بی خانمان فلسطین نشان داد.

محاصره غزه، بستن گذرگاهها و پیامد آن ۲۲روز جنگ و ویرانی و نسل کشی آشکار در این باریکه به منظور شوراندن مردم مقاوم فلسطین علیه گروههای مقاومت- به ویژه حماس- بود. به نظر می رسد موضوع بازسازی غزه و نزدیک به ۵میلیارد دلاری که قرار است در این کار هزینه شود نیز با همین مقصود مورد بهره برداری قرار گرفته است.

پیام آشکار شرم الشیخ به ساکنان غزه آن است که اگر پولهای بازسازی زمین و خانه تان را می خواهید باید به گروههای مقاومت و جنبش حماس پشت کنید، چرا که تمام کشورهای کمک کننده تاکید کرده اند در بازسازی غزه فقط با تشکیلات خودگردان در رام الله تعامل خواهند داشت. کمکهای نقدی خود را صرفا تحویل محمود عباس می دهند و تمامی اموال و طرحها باید از کانال این تشکیلات عبور کند.

هرچند که نادیده انگاشتن حماس پیش از این و به محض اعمال آتش بس یک جانبه از سوی اسرائیل آغاز شد، به گونه ای که تمام مسئولان غربی و حتی بین المللی مثل سولانا، تونی بلر و بان کی مون که پس از جنگ وارد نوار غزه شدند، هیچکدام با هیچیک از مسئولان دولت قانونی حماس دیدار نکردند و حتی هیات کنگره آمریکا نیز که گفته می شد نامه ای از طرف حماس برای اوباما دریافت کرده است، این نامه را با خود به آمریکا نبرد.

البته موضع گیری های این چنینی و برخوردهای حذفی، ذره ای از انگیزه های الهی مقاومت را چه در بین مردم فلسطین و چه در بین مبارزین حماس کم نمی کند. خالد مشعل- رئیس دفتر سیاسی حماس- دوشنبه همین هفته مجددا بر عنصر مقاومت فلسطینی تاکید می کند و می گوید: «به شما اطمینان می دهم که برادرانتان هرگز از گزینه مقاومت چشم پوشی نخواهند کرد، چرا که مقاومت یگانه گزینه راهبردی ما به شمار می رود و این یک تکلیف است. ما این تکلیف را تا باز پس گیری وجب به وجب خاک فلسطین اشغالی از چنگال صهیونیست های غاصب به جا خواهیم آورد.»

۴) موضوع بسیار مهم دیگری که عملا در اجلاس شرم الشیخ اتفاق افتاد، معافیت اسرائیل از پرداخت غرامت به مردم غزه است. رژیم صهیونیستی در این اجلاس شرکت نکرد تا به کمک متحدان اروپایی و منطقه ای خود، در عمل از پیامدهای مالی بحران غزه که بر اثر حملات این رژیم حاصل شده، شانه خالی کند.

دولت فعلی عراق هنوز غرامتهای جنگ کویت را می پردازد و تاکنون متحمل ۵/۱۳میلیارد دلار هزینه شده است. دولت آلمان به بازماندگان قربانیان- خیالی- هولوکاست بیش از ۱۳۰میلیارددلار پرداخت کرده است. حالا چرا اسرائیلی که به خاطر شلیک موشک های عراقی در جنگ خلیج فارس و کشته شدن چند اسرائیلی، صدها میلیون دلار غرامت گرفته، از پرداخت غرامت به ۳میلیون فلسطینی ساکن غزه که با ماشین جنگی این رژیم بر پشته ای از خاک و خون نشسته اند، معاف می شود؟!

حمله وحشیانه اسرائیل به غزه نه تنها به یک فاجعه انسانی منجر شد بلکه زیان های اقتصادی هنگفتی نیز برجای گذاشت. علاوه بر آن ملت فلسطین سالهاست که به دلیل سیاست های اشغالگرانه رژیم صهیونیستی از جمله شهرک سازی ها، مصادره اراضی فلسطینی، محاصره ظالمانه غزه و بستن گذرگاهها متحمل رنج و مشقت جبران ناپذیری شده اند. آیا اسرائیل غاصب در قبال این خسارتهای هنگفت مسئولیتی ندارد و آیا حتی کمک های اعطا شده می تواند روح حیات را بار دیگر به منطقه برگرداند و زندگی طبیعی در آن جریان یابد؟

حقیقت آن است که برای فلسطینی ها، فشار سیاسی به اسرائیل مهمتر از ارسال کمک های نقدی است. شاید ۵میلیارد دلار اعطایی بتواند مدرسه ها، تاسیسات و بیمارستانها و حتی خانه های مردم را بسازد، اما آلام روحی ساکنان مظلوم غزه را چه کسی جبران می کند؟ مردمی که بیش از ۳سال، محاصره و تنگنای شدید اقتصادی و گرسنگی و تنهایی را با عمق جانشان تحمل کرده و پس از آن ۲۲روز جنگ و آتش و خون و کشته شدن فرزندان و مادران خود را به چشم دیدند.

اجلاس شرم الشیخ در حالی از اشاره به مسئولیت رژیم صهیونیستی در ویرانی های غزه اجتناب کرد که اسرائیل غاصب با پرده برداشتن از بزرگترین طرح شهرک سازی در کرانه باختری اعلام کرد ۷۳هزار واحد مسکونی جدید در این منطقه خواهد ساخت.تحقق این کار به معنای نابودی فلسطین نیست؟

بازسازی فلسطین، بالا آمدن دیوارهای ویران خانه های غزه نیست. بازسازی فلسطین تخریب دیوار حایل و شهرک های صهیونیست نشین و پایین کشیدن پرچم رژیم مجعول اسرائیل از فراز قدس شریف است. مردم فلسطین بازسازی هویت فلسطینی خود را مهمتر از بازسازی چند خشت و آجر می دانند.

اجلاس شرم الشیخ نه برای بازسازی غزه، بلکه تداوم دشمنی ها علیه مردم فلسطین و حماس و یک باج خواهی آشکاربود.

حمید امیدی