زیدان فوتبالیستی که دست نیافتنی بود

یک دهه با ستارگان فوتبال فرانسه

با گذر از هزاره سوم، فوتبال فرانسه سالهایی طلایی را تجربه کرد. آنها که عنوان قهرمانی جهان در سال ۱۹۹۸ را یدک می کشیدند، با گل ترزگه در فینال یورو ۲۰۰۰ ایتالیا را مغلوب کردند تا برای بار دوم در اروپا به قهرمانی برسند اما این شرایط پایدار نبود و آنها در جام جهانی ۲۰۰۲ در شرق دور ناامیدکننده ظاهر شدند و در همان مرحله گروهی با جام وداع کردند. البته فرانسوی ها ۲جام کنفدراسیون های موفق را پیش و پس از این جام جهانی تجربه کردند. در یورو ۲۰۰۴ آنها که جام را با شکست دادن انگلستان، خوب آغاز کرده بودند، در مقابل یونان شکست خوردند و نتوانستند از عنوان قهرمانی شان دفاع کنند. پس از یورو ،۲۰۰۴ ریموند دومنش هدایت تیم ملی فرانسه را در دست گرفت. دوران حضور دومنش روی نیمکت فرانسوی ها پرفراز و نشیب بود. اوج دوران حضور او، رسیدن به فینال جام جهانی ۲۰۰۶ بود که البته این بار ایتالیایی ها انتقام گرفتند و در ضربات پنالتی جام را از آن خود کردند و بدترین روزهای فرانسه با دومنک به تابستان پیش بازمی گردد که در سوئیس و اتریش، فرانسه حتی نتوانست از گروهش صعود کند و آخرین تورنمنت بسیاری از ستارگان فرانسوی، این چنین با تلخ کامی به پایان رسید.

● آرایش: ۴-۲-۳-۱

▪ فابین بارتز (۲۰۰۶-۱۹۹۴)

دروازه بانها معمولاً شخصیت پیچیده ای دارند و بارتز نیز از این قاعده مستثنی نیست. بارتز که در بین دروازه بان های فرانسوی بیشترین بازی ملی را دارد، پرافتخارترینشان نیز هست. او هزاره جدید را با قهرمانی در یورو ۲۰۰۰ در هلند و بلژیک آغاز کرد. این دروازه بان سابق منچستریونایتد که ۸۷ بازی ملی در کارنامه دارد را با عکس العمل های سریع اش می شناسند. او پس از جام جهانی ۲۰۰۶ و ناکامی در ضربات پنالتی مقابل ایتالیا، از تیم ملی خداحافظی کرد.

▪ ویلی سانیول (۲۰۰۸-۲۰۰۰)

سانیول قربانی تداوم و آمادگی لیلیان تورام در سمت راست خط دفاعی فرانسه شد و مدت ها منتظر ماند تا توانست اولین بازی ملی اش را انجام دهد. او تا سال ۲۰۰۴ صبر کرد تا توانست خود را به ترکیب اصلی تیم ملی فرانسه برساند. او با پیراهن تیم ملی فرانسه بسیار خوب کار کرد و بهترین بازی هایش را در جام جهانی ۲۰۰۶ به نمایش گذاشت. او که یکی از نامزدهای عنوان بهترین بازیکن مسابقه فینال نیز بود، چیزی نمانده بود که گل پیروزی تیمش را به ثمر برساند اما درخشش بوفون مانع از گلزنی او شد.

▪ مارسل دزایی (۲۰۰۴-۱۹۹۳)

دزایی که متولد آکرا در غناست، یکی از بازیکنان کلیدی خط دفاعی فرانسه در دهه اخیر بوده است. مدافعی که موجب وحشت مهاجمان حریف می شد. او زوج دفاعی قدرتمندی با لوران بلان کبیر و پس از او با لیلیان تورام تشکیل داده بود. این مدافع توانمند زمانی که در سال ۲۰۰۴ از تیم ملی خداحافظی کرد با ۱۱۶ بازی ملی، رکورددار بازی ملی در تیم ملی فرانسه بود. او در بازی هوایی عالی بود و از قدرت بازیخوانی بالایی نیز برخوردار بود. دسایی در ۲ قهرمانی در جام کنفدراسیون ها و فتح یورو۲۰۰۰ نقش اساسی داشت.

▪ لیلیان تورام (۲۰۰۸-۱۹۹۴)

زمانی که لیلیان تورام در اواسط دهه نود اولین بازی ملی اش را انجام داد، فوتبال فرانسه به دلیل حذف در بازی های مقدماتی جام جهانی ،۱۹۹۴ دوران افول را سپری می کرد. با این وجود، دوران حرفه ای او در تیم ملی فرانسه، با عصر طلایی آبی ها همراه شد؛ او رفته رفته به یکی از ارکان اصلی تیم ملی فرانسه تبدیل شد و سرانجام با ۱۴۲ بازی ملی به رکوردی بی نظیر دست پیدا کرد. تورام یک مدافع حرفه ای، قوی و تکل زنی قهار بود و می توانست علاوه بر دفاع راست، به عنوان مدافع آخر نیز بازی کند اما تأسف انگیز اینکه روزهای حضور او در تیم ملی با وداعی تلخ همراه بود؛ روزهایی که تورام دیگر کند و شکننده شده بود.

▪ بیزنته لیزارازو (۲۰۰۴-۱۹۹۲)

اگرچه اریک آبیدال و پاتریس اورا در سمت چپ خط دفاعی تیم ملی فرانسه خوب کار کرده اند اما هیچ یک قادر به رقابت با لیزارازو در سطح ملی نیستند. او مهره ای حیاتی در خط دفاعی فرانسه بود و ۹۷ بار در این پست برای فرانسه بازی کرد که مسابقات یورو و جام کنفدراسیون ها را نیز شامل می شود. این ستاره سرعتی و سختکوش متولد باسک در کارهای دفاعی بسیار موفق بود و بسیاری او را بهترین مدافع چپ تاریخ فوتبال فرانسه می دانند.

▪ پاتریک ویه را (....-۱۹۹۷)

پاتریک ویه را در تیم ملی فرانسه جانشین بازیکنی همچون دیدیه دشان شد که در آغاز این دهه، به عنوان کاپیتان جام قهرمانی یورو ۲۰۰۰ را بالای سر برد؛ او پس از بازنشستگی زیدان، بازوبند کاپیتانی آبی ها را به بازو بست. ویه را یکی از نمادهای فوتبال فرانسه در یک دهه گذشته بود؛ بازیکنی که در قهرمانی سال ۲۰۰۰ نیز نقش داشت و با افزایش تجربه، به بازیکن مؤثرتری تبدیل شد. او که در جام جهانی ۲۰۰۶ نیز بسیار تأثیرگذار بود، در ماههای اخیر به دلیل مصدومیت، کمی به حاشیه رانده شده است.

▪ کلود ماکلله (۲۰۰۸-۱۹۹۵)

ماکلله که اصلیتی زئیری دارد، اولین بازیکنی در پست خود است که به یک سوپراستار تبدیل شده؛ بازیکنی که می تواند به خوبی از خط دفاعی مراقبت کند. او تنها ۷۷ بازی ملی در کارنامه دارد که به علت بازنشستگی خودخواسته اش در اواسط دهه اخیر است. او از جمله بازیکنانی است که غیبتش بیشتر از حضورش به چشم می آید و زمانی که آبی ها این مسأله را احساس کردند، او بلافاصله به تیم ملی بازگشت و نقشی اساسی در ترکیب تیم ملی فرانسه در جام جهانی ۲۰۰۶ بازی کرد.

▪ فرانک ریبری (...-۲۰۰۵)

او از معدود بازیکنان تیم منتخب فرانسه است که اولین بازی های ملی اش را پس از آغاز هزاره سوم انجام داد. ریبری اکنون سوپراستار فرانسوی ها و بازیکنی است که هواداران بیشترین انتظارات را از او دارند. بازیکنی دونده و خستگی ناپذیر که توانایی بازی در همه مناطق زمین را دارد. با بازنشستگی زیدان، همه چشم ها به سوی اوست. بازیکنی سریع و خلاق که گل های حساسی نیز برای تیمش به ثمر رسانده است. او قلب تپنده تیم ملی فرانسه در حال حاضر است.

▪ زین الدین زیدان (۲۰۰۶-۱۹۹۴)

توصیف اهمیت زیدان برای فرانسوی ها و البته دنیای فوتبال در قالب کلمات نمی گنجد. یک استعداد ناب که هم در سطح ملی و هم باشگاهی درخششی خیره کننده داشت. از بهترین لحظات او با تیم ملی فرانسه، ۲ گلی است که او در فینال جام جهانی ،۱۹۹۸ وارد دروازه برزیل کرد. دوران بازی او با شکستی غمبار در فینال جام جهانی مقابل ایتالیا به پایان رسید؛ دیداری که او در آن اخراج شد. در حالی که بسیاری اعتقاد دارند در صورت حضور او، فرانسه به مقام قهرمانی می رسید.

▪ تیه ری آنری (...-۱۹۹۷)

تیه ری آنری یکی از معدود بازیکنان با ثبات تیم ملی فرانسه در دهه اخیر بود اما خیلی ها تأثیر او را کم ارزش جلوه می دهند. منتقدان می گویند او هیچوقت فرم عالی اش در تیم باشگاهی اش را در تیم ملی تکرار نکرد. او مدت ها به دنبال شکستن رکورد بیشترین گل زده میشل پلاتینی در تیم ملی فرانسه بود و اکنون با ۴۸ گل زده در صدر قرار دارد. او ۱۱۱ بار پیراهن تیم ملی فرانسه را به تن کرده و از این نظر در بین خروس ها در جای سوم قرار دارد.

▪ دیوید ترزگه (۲۰۰۸-۱۹۹۸)

ترزگه مهاجمی با استعداد و یک ماشین گلزنی بود. او در تیم ملی فرانسه با ریموند دومنک دچار اختلاف شد و تصمیم گرفت که از بازی های ملی کناره گیری کند. تحت هدایت دومنش کمتر بازی خوبی از او دیدیم. در ۷۱ بازی ملی، ۳۴ گل به ثمر رساند که در چنین سطحی، فوق العاده است. مهمترین گل او برای آبی ها، گلی بود که در فینال یورو ۲۰۰۰ وارد دروازه تیم ملی ایتالیا کرد و موجب قهرمانی تیمش شد.