نودوهفت

امروز ۲۱ فروردین ۱۳۹۷ شمسی است قرن چهاردهم شمسی به پایان نزدیک شده و قرن پانزدهم پیش روی ماست می خواهیم در آغاز سده جدید, برنامه ای بلندمدت و هدفمند بنویسیم لاجرم, خود و پیرامون خود را مروری دوباره می کنیم «کجا باید رفت و رسید» را «منزل و ایستگاهی که ایستاده ایم» تعیین می کند نه صرف آرزوهای بلندپروازانه

امروز ۲۱ فروردین ۱۳۹۷ شمسی است. قرن چهاردهم شمسی به پایان نزدیک شده و قرن پانزدهم پیش روی ماست. می خواهیم در آغاز سده جدید، برنامه ای بلندمدت و هدفمند بنویسیم. لاجرم، خود و پیرامون خود را مروری دوباره می کنیم. «کجا باید رفت و رسید» را «منزل و ایستگاهی که ایستاده ایم» تعیین می کند نه صرف آرزوهای بلندپروازانه. پس خود را برآورد می کنیم، همچنان که برمی گردیم و به گذشته می نگریم و به خاطر می آوریم؛ ۱۰سال پیش (فروردین ۱۳۸۷) کجا ایستاده بودیم؟ چه کردیم؟ کدام تدابیر را اندیشیدیم و به کار بستیم یا نیاندیشیدیم و به کار نبستیم؟ از کدام فرصت های گذراتر از ابر و باد بهره جستیم یا از کف دادیم؟ کدام تهدیدها و چالش ها را دیدیم و راه را بر آنها بستیم یا نبستیم؟... امروز ۲۱فروردین ۱۳۹۷ است، پایان قرن ۱۴ و آغاز قرن ۱۵هجری شمسی. به همین سادگی!

خیال فرض کنیم یا واقعیت بدانیم؟ امروز را ۲۱فروردین ۱۳۹۷ بدانیم و به ۱۰سال گذشته بنگریم و غم حسرت دوره سپری شده را بخوریم یا امروز را ۲۱فروردین ۱۳۸۷ بدانیم و ۱۰سال آینده را پیش روی خود ببینیم و با امید و تدبیر و نوآوری و خلاقیت، به استقبال آن برویم. خیلی آسان نیست جدا کردن مرز گذشته و آینده. مگر ۱۰سال پیش (۲۱فروردین ۱۳۷۷) نمی شد ۱۰سال بعد را دید و مگر خیلی ها که «آمدن آتیه و آینده» را ندیدند، امروز که صفحات تقویم، ده سال بعد را نشان می دهد، در اتمسفر ۲۱فروردین ۸۷ قرار نگرفته اند؟! می بینید که مرز دیروز و فردا چقدر نامرئی و ناپایدار است، با این تفاوت که بعضی ها مدام پی سایه خود تا پایان عمر می دوند و هرگز نمی رسند اما برخی دیگر خود را یافته و سایه را پشت سر انداخته اند. طیف دوم ۷۰-۶۰ ساله عمر را مانند اسب آسیاب دور خود نمی چرخند. چه آینده نگر باشیم و چه دور خود بچرخیم، به چشم برهم زدنی، این یک دهه هم سپری می شود و به شرطی که عمری باقی باشد، خود را بر آستان بهار ۱۳۹۷ایستاده می یابیم. آن روز را از همین امروز باید ساخت و پرداخت. امروز باید خلاقیت و ابتکار و نوآوری و همت و اراده و پیگیری به خرج داد تا شکوفایی را آن روز دید و از میوه های شیرین آن چید.

کشور و ملت ما در ۳۰سالگی انقلاب، همچنان تحت تاثیر ۲ توده فرهنگی- سیاسی است. یکی انقلاب اسلامی که به تعبیر رهبر فرزانه انقلاب، خود نوروز و بهاری بزرگ برای ملت و کشور ما بود و با دمیدن و آمدنش جان های رخوت زده و خواب رفته را زنده کرد و دیگری، رسوبات ۲ قرن فرهنگ استبدادی و استعماری که دشمن هم به باز تولید آن اهتمام دارد. ضعف اراده، یأس و احساس ناتوانی، درجا زدن، فرصت سوزی، غفلت از تهدیدها، نداشتن تحلیل و درک واقعی از خود و پیرامون و امروز و آینده، ضعف دوراندیشی و بلندنظری و آفاتی از این دست، رسوبات همان فرهنگ استبدادی و استعماری است که هم از سوی دشمن القا می شود و هم با عافیت طلبی و تنبلی (وجوه منفی و نقاط ضعف در روحیه آدمی) سازگار است.

هرچه دمیدن و برآمدن آفتاب انقلاب، روشنایی و انرژی و حرکت و زندگی و زمان- نشانه گذران عمر- را با خود دارد یا تداعی می کند، رسوبات فرهنگ «ضد»انقلاب به انسداد مجاری حیات و حرکت میل دارد. حد وسط این دو جبهه، سست عنصری و به خودمشغولی است. برای مبتلایان به این وضع سپری شدن زمان مفهومی ندارد. بیماران مرگ مغزی را می مانند. اگر ساعتی پیش روی چشمان آنان نصب است، عقربه های آن ایستاده. یا ساعتی پیش چشم است که عقربه ای ندارد، صفحه ای مدور با چند شماره نامفهوم. تقویمی فاقد شمارگان روز و ماه و سال، صرفا با عناوینی گنگ از روزهای هفته.

بر آستانه دهه چهارم انقلاب ایستاده ایم و در روزگار تثبیت این بهار بزرگ، باید برای چنان دهه ای تدبیر کنیم. اگر انقلاب، برای شکوفا و بارور کردن ملت ایران بود- که چنین هم شد- ادامه این باروری الزاماتی دارد همچنان که این باغ بارور، در معرض آفت و غارت و حسادت و دشمنی هاست. هم آن «الزامات» و هم این «تعارض و تخاصم و تزاحم»ها، مسئولیتی سنگین را متوجه همه آنهایی می کند که دل در گرو بر و باغ و بهار انقلاب دارند.

هرکس که صحنه سیاست و فرهنگ ایران و جهان را رصد کند، حتما اذعان دارد که دشمنان طی دهه گذشته با وجود طراحی های محیرالعقول و ویرانگر علیه انقلاب اسلامی و ملت ایران، شکست هایی راهبردی را از درون ایران تا عمق استراتژیک خود در فلسطین اشغالی و لبنان و عراق و تا تقابل استراتژیک و پرستیژی در چالش هسته ای متحمل شدند که اساسا توازن قوا و چیدمان جهانی قدرت را به هم ریخت. و باز، همین رصدکنندگان و تحلیل گران تأیید می کنند که دشمن طی یکی دو سال گذشته و به ویژه در چند ماه اخیر، پس از بیرون آمدن از شوک های ناشی از شکست در چالش هسته ای، ناکامی های سنگین انتخاباتی، و شوک های سخت لبنان و عراق، متوجه بازسازی جبهه خود شده است. فارغ از اینکه این تکاپو چقدر مفید فایده باشد یا نه، مهم این است که دشمن بیکار ننشسته و می کوشد تلاش های تازه ای را در ایران و در جای جای خاورمیانه- در عمق خاک عراق، فلسطین، لبنان، سوریه و...- سازمان دهد. بنابراین، هم اقتضای رسیدن به قله های پیشرفتی که انقلاب اسلامی ترسیم کرد و هم ضرورت دفاع موثر و بهنگام، به همه دلدادگان انقلاب (جبهه بزرگ اصولگرایی) دیکته می کند که در آغاز دهه چهارم انقلاب و در سال نوآوری و شکوفایی، این رهنمود مهم را از خود آغاز کنند.

در عین ریشه داری باید «نو» شد تا بتوان نو آورد و بار داد. اگر برای بعضی هامان ساعت زمان خوابیده باید قبل از هر کاری آن را کوک کرد. زمان و تقویم، قیمتی ترین آیه ها (نشانه ها و نشان دهنده ها) برای انسانی است که اختیار و حسابگری ویژگی است. «خداوند کسی است که خورشید را درخشنده و ماه را نور قرار داد و برای آن منزل هایی مقدر کرد تا شمار سال ها و حساب را بدانید... همانا در دگرگون شدن شب و روز و هر آنچه خداوند در آسمان و زمین آفریده، نشانه هایی برای گروه پرهیزگار است» (یونس- آیات ۶و۵) و «شب و روز را دو نشانه قرار دادیم، پس آیت شب را زایل کردیم و آیت روز را روشن کننده قرار دادیم تا فضل پروردگار خود را بجویید و شمار سال و حساب را بدانید» (اسراء- آیه۱۲). مع الاسف، این گوهر قیمتی گاه به دلیل غفلت ها و کوته بینی ها، بی مفهوم می شود و مصیبت فرصت سوزی را با خود می آورد.

لازمه دیگر نوآوری، لقاح فکر و بارور کردن اندیشه در کنار زنگارزدایی از جان و بارور کردن روح است. بدون تعاطی و تلاقی افکار و رایزنی به مفهوم دقیق آن- برهم زدن و به هم رساندن رأی ها و اندیشه ها- نوشدگی و نوآوری تقریبا ناممکن است. بدون هرس کردن فکر و گرفتن علف های هرز آن، بدون تلاقی آراء نیک اندیشان و بی آنکه نهال همفکری از جاری «مداومت، پیگیری، بازنگری و اصلاح تصمیم ها» سیراب شود، نمی توان امید رونق داشت. واقعیت این است که سازمان فکری جبهه بزرگ اصولگرایان اگرچه به نسبت اوایل انقلاب بسیار پویاتر و کامل تر شده اما هنوز از ایده آل های «انقلاب اسلامی» و مطالبات آن، فاصله دارد همچنان که پاسخگوی کامل ضرورت های پیش گفته درباره توسعه قلمرو انقلاب و وسعت دشمنی طواغیت با آن نیست. بازسازی و تقویت و انسجام این سازمان فکری در کنار افزایش بهره وری آن بی تردید، از مقدمات ضروری آغاز دهه چهارم انقلاب است و در این میان مسئولیت های اساسی را متوجه دولت، مجلس، قوه قضائیه، مجمع تشخیص مصلحت نظام و رسانه ها و تشکل های اصولگرا می کند.

انسجام و سازمان سیاسی جبهه بزرگ اصولگرایان حلقه مکمل سازمان فکری آن است. پیوند در این جریان باید از حد همدلی های فصلی نظیر آنچه در «شورای هماهنگی نیروهای انقلاب» و «ائتلاف جبهه متحد اصولگرایان» که در جای خود مبارک هم بود، فراتر رود و به سازمانی جامع و مانع و پویا منجر شود که با عبور از چالش های موسمی یا تحرکات ایذایی معارضان داخلی و خارجی، افق ۱۰ سال آینده و چشم انداز ۲۰ساله را نصب العین خود قرار داده باشد و برای هماهنگی عملیاتی، جمعی و ملی در این باره چاره اندیشی کند تا کمتر شاهد اصطکاک ها و هم فرسایی های درون جبهه انقلاب و ارکان مدیریتی کشور باشیم. باید به «جبهه متحد اصولگرایان» رسید آنجا که دل ها و اراده های اصولگرایان به هم پیوند خورده و خود را در طراز و قواره یک «جبهه» می یابد، جبهه ای فراهم آمده برای پیگیری مطالبات عدالت خواهانه انقلاب و دفاع در برابر تاخت و تاز «جبهه ستمگران و زورگویان جهانی».

اگرچه هنوز دشمنی ها و سنگ اندازی ها و دردسرآفرینی ها ادامه دارد اما واقعیت این است که انقلاب ما با توفیق الهی دوره تثبیت و توسعه خود را سپری می کند. مهم ترین دغدغه این دوره «کارآمدی» یا به تعبیر رهبر انقلاب «شکوفایی» است، اینکه چگونه می شود راه میانبر زد و به «بهره وری» مضاعف رسید. چگونه می شود به «غنی سازی» در مقیاس ملی دست یافت؛ غنی سازی زمان و غنی سازی فرصت ها.

در این باره باید بسیار اندیشید و گفت و شنید. اشاره رهبر فرزانه انقلاب، بی نهایت فرصت و انتخاب را در افق نگاه جان های تشنه رستن و جوانه زدن و قد کشیدن، مرئی و دست یافتنی کرد. این هم از برکت بهار امامت و ولایت. چه شور و اشتیاق شیرینی! خوشا به حال آنان که این نفس بهاری در جانشان دوید.

هین سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود

وا رهد از حد جهان، بی حد و اندازه شود

خاک سیه بر سر او کز دم تو تازه نشد

یا همگی رنگ شود، یا همه آوازه شود

... روی کسی سرخ نشد، بی مدد لعل لبت

بی تو اگر سرخ بود از اثر غازه شود