سرزمینی که زنانش آن را ساختند

سرزمین هند, مردمانش و مهمتر از همه زنانش, بسیار متفاوت تر از همه تصاویری است که ما از سینما یا تلویزیون می بینیم

برای ورود به هند، سرزمینی که هنوز واژه عجایب در آنجا مفهوم دارد، باید چشمانتان را روی همه رویاها و تصوراتی که از زنان و دختران زیباچهره با دندان های ردیف و سفید، با لباس های سنگ دوزی شده که در قصرهایی از آب طلا زندگی می کنند، ببندید و باور کنید که امپراتوری «بالیوود» فقط رویاهای مردمان هند را به تصویر می کشد. رویاهایی متشکل از زنان زیبا که خدمتکارانی فداکار، شوهرانی مهربان و فرزندانی متعهد دارند. زنانی که در آرامش، ثروت و آزادی بدون سلطه مردان در خیابان های تمیز و بدون ترافیک رانندگی می کنند و تو باور می کنی آنجا بخشی از بهشت گمشده است.

اما هند، سرزمین هند، مردمانش و مهمتر از همه زنانش، بسیار متفاوت تر از همه تصاویری است که ما از سینما یا تلویزیون می بینیم.

زنان کارگر، زنان خیابانی، زنان خیابان خواب، زنان دست فروش، زنان گل فروش، زنان متکدی، زنان افلیج، زنان فروشنده و حداقل زنان کارمند و مدیر و تحصیل کرده، به معنای واقعی هند را می سازند، هدایتش می کنند و زنده نگه اش داشته اند.

درون فرودگاه بین المللی «دلهی نو» زن جوان و قدبلند افسر پلیس با چوب دست زیر بغلش اولین تصویری بود که می توانستیم از زنان هند داشته باشیم. اما آن سوی در و آن سوی چهاردیواری فرودگاه بین المللی، درست همان جایی که آفتاب چشمانت را کور و سفید می کند با دستان درازشده به سویت مواجه می شوی که یا زن هستند یا کودک. برای گروهی از آنها تکدی از توریست ها یک شغل است. یک شغل جدی با داشتن سرقفلی و درآمد ماهانه مشخص که باید با این درآمد مخارج شوهر و فرزندان نیز پرداخته شود.

در دهلی نو یا همان «دلهی نو» به علت بمب گذاری های انجام شده هیچ سطل زباله یی پیدا نمی شود و زنان در هند، رفتگرانی هستند که غروب ها، ساری های خود را به کمر گره می زنند و با جاروهای بلند، شهر را می روبند. شهر در این سرزمین در دست زنان است. نه برای اینکه گدایی می کنند و شهر را می روبند. شهر به معنای واقعی در اختیار زنان است. زنانی که ساعت ها پیش تر از مردان برمی خیزند، گل های زرد و نارنجی را به نخ می کشند تا هدیه کنند به خدایان و رحمت و عطوفت را تقاضا کنند برای مردانشان که تا ۱۰ صبح خوابند. شهر در دست زنان است همان هنگام که نان های کوچک هندی را طبخ می کنند تا با شیر و فلفل آماده باشد برای صبحانه شوهرانشان و بساط دست فروشی را راه می اندازند تا کمک زندگی باشد.

اما این فقط چهره مهربان جامعه زنان هندی است. ۵ میلیون زن روسپی هندی جزء تنها گروه ساماندهی شده یی هستند که برای آنها کارت بیمه صادر شده و هنوز درصد بسیاری از آنها باقی مانده اند که تحت هیچ گونه حمایتی قرار نگرفته اند و زنان کارگری که به واسطه دریافت دستمزد کمتر، در همه جا به چشم می خورند. از شستن خودروها گرفته تا حمل بار و دست فروشی و رفتگری شهر ازجمله آسان ترین کارها برای آنها است و شاید کار آسان تر از همه اینها برای آنها بارداری است. زنان کودکی که هنوز کودکی را پشت سر نگذاشته مادر می شوند و هنوز مادر بودن را تجربه نکرده از ایدز می میرند.

درون شهر بمبئی که شهری مدرن تر از دهلی نو است تابلوهای تبلیغاتی و بیلبوردهای آموزش ایدز همه فضای شهر را به خود اختصاص داده است و جالب تر اینکه ۸۰ درصد تصاویر استفاده شده در آنها شعارهای آموزش به زنان و دختران هند است که آنها را به چگونگی رابطه با دیگران هشدار می دهد. زنان ایدزی در هند ۳۹ درصد جمعیت ایدزی های این کشور را تشکیل می دهند که با وجود همه آموزش ها و تلاش سازمان بهداشت جهانی در این کشور این آمار روز به روز در حال رشد است.

هند یعنی رنگ و هنر، هنری که زاییده دست زنان پنهان هندی است. از شال کشمیری سوزن دوزی شده که به توریست ها تا ۱۰۰۰ روپیه هم فروخته می شود، تا منجوق های قرمز و آبی که روی کیف های کتان نشانده می شود و سهم آنها از همه این سوزن زدن ها گاهی به ۵۰ روپیه هم نمی رسد.

اما ورای این درد و این رنج که مقابل چشمان رهگذران و توریست ها رژه می رود، گاهی دست دراز می کنند برای فروش یک کاسه چوبی تراشیده شده و گاه برای دریافت چند روپیه برای خرید نان یا هر چیز دیگری. با وجود سنت مردانه حاکم بر این سرزمین با همه خرده فرهنگ هایی که هنوز افسانه نشده است، اگر زنان مجال تحصیل و کار بیابند، هند را زنان هندی می گردانند.

این ذهنیتی است که برای هر گردشگر و مسافری از هند پدید می آید. زنانی که در کمال ناباوری وقف معبدی می شوند و خدمتگزار خدایی برای نزول باران یا بارور شدن مزارع و آنگاه که در کمال ناباوری هنوز می شنوید در سال ۲۰۰۷ میلادی زن جوانی را در هند به همراه جسد شوهرش سوزاندند. باید در هند باشید، موقعیت زنان هند را همراه با فرهنگ حاکم در این سرزمین تماشا کنید تا باور کنید قربانی کردن دختران و سوزاندن آنها به همراه همسران مرده شان هنوز حقیقت دارد. اما عجیب اینکه آنها هنوز از جنگیدن خسته نشده اند. برای من، هند را زنانش ساخته اند.

مریم خورسند