بازی به رشد تخیل بچه ها کمک می کند

بازی در واقع شغل کودک محسوب می شود و بچه ها در خلال بازی مهارت های مختلفی را یاد می گیرند بازی می تواند باعث رشد قوه تخیل کودک شود

شاید در ظاهر از نظر بسیاری از والدین، بازی فقط فعالیتی برای تفریح و سرگرم شدن کودکان باشد، اما از دیدگاه روان‌شناختی بازی در شکل‌گیری شخصیت کودکی نقشی حیاتی دارد تا آنجا که مشکلات بازی در شناخت برخی از اختلالات روان‌پزشکی کودکی اهمیت بسیاری دارد، اما چگونه می‌توانیم کمک کنیم تا کودکانمان بهتر رشد کنند و از سلامت روانی بیشتری در بزرگسالی برخوردار باشند؟

عدم‌آموزش مناسب در بازی منجر به بروز اختلال‌های رفتاری در بزرگسالی کودکان می‌شود

بازی در واقع شغل کودک محسوب می‌شود و بچه‌ها در خلال بازی مهارت‌های مختلفی را یاد می‌گیرند. بازی می‌تواند باعث رشد قوه تخیل کودک شود. برای مثال وقتی کودک خردسال شما به بشقاب عروسکی خالی خود اشاره می‌کند و می‌گوید بفرمایید، شما می‌توانید با حرکتی بگویید چه میوه خوشمزه‌ای، از اینکه مهمان خانه‌ات شدم، خوشحالم. این کار رابطه عاطفی شما و کودک را نیز بهبود می‌بخشد.

کودکان در بازی مسائل مختلفی را یاد می‌گیرند و بازی آنها را برای زندگی واقعی آماده می‌کند. هر چقدر کودکان بیشتر بازی کنند، به همان میزان مهارت‌های بیشتری یاد می‌گیرند، اما مفهوم بازی در سنین مختلف متفاوت است و روش بازی والدین با بچه‌ها هم با توجه به سنین مختلف، با یکدیگر تفاوت دارد. برای مثال بچه‌ها به هدایت شدن در بازی نیاز دارند. یک کودک ۱ ساله نمی‌تواند زمان زیادی را به تنهایی بازی کند و این کار برایش سخت است. به همین دلیل والدین باید در بازی به او کمک کنند تا احساس لذت ناشی از بازی کردن را تجربه کند. کودک طی فرایند بازی با این لذت آشنا می‌شود و آن را ادامه می‌دهد و چه‌بسا با همین بازی به کشف‌های جدیدی می‌رسد.

بازی‌های تکراری، نگرانی از سلامت کودک

بچه‌ها تنوع‌طلب‌اند و همین خصوصیت موجب رشد مهارت‌ها در آنها می‌شود. تصور کنید اگر کودکی فقط با چرخاندن یک وسیله سرگرم می‌شد، به چه میزان از افزایش توانایی‌ها دور می‌شد. به همین دلیل اگر کودکی خردسال ساعات متوالی با یک فعالیت تکراری مشغول می‌شود، باید به سلامت او شک کرد. والدین باید در زمینه ایجاد تنوع در بازی به فرزندشان کمک کنند. به‌تدریج که کودک بزرگ‌تر می‌شود، یاد می‌گیرد که خودش را سرگرم کند اما بدیهی است این فرایند مستلزم گذشت زمان است و ناگهانی اتفاق نمی‌افتد. به همین دلیل باید از سنین پایین گاهی از او بخواهیم خودش به تنهایی بازی کند تا مهارت سرگرم کردن خود را بیاموزد. بعضی از والدین تصور می‌کنند با همراهی همیشگی در بازی کودکان به آنها کمک کرده‌اند، اما واقعیت این است که با این کار، نمی‌گذارید کودک یاد بگیرد در زمان‌هایی خودش برای خود سرگرمی بیافریند.

کودکان در بازی تمرکز بر یک فعالیت خاص را تمرین می‌کنند

بازی فواید دیگری نیز دارد، مثلا می‌توان از بازی برای تشخیص گروهی از اختلالات روان‌پزشکی استفاده کرد. برای مثال انتظار می‌رود که بچه‌ها تدریجا (معمولا پس از ۴ سالگی) بتوانند یک بازی را به سرانجام برسانند مانند اینکه کشیدن یک نقاشی ساده را تمام کنند. بچه‌هایی که عجول و کم‌طاقت هستند و مدام از یک بازی به بازی دیگری می‌روند،‌ با این کار احتمالا وضعیت تکانشی و پرتحرک بودن را نشان می‌دهند.

فواید بازی

یکی از فواید اصلی بازی کردن کودکان انطباق با محیط‌های جدید است. برای مثال وقتی کودک را وارد جمعی جدید مثلا یک مهمانی می‌کنید، بهتر است یکی از اسباب‌بازی‌های او را همراه داشته باشید تا کودک با اسباب‌بازی خودش در مهمانی بازی کند. با انجام همین کار ساده این پیام را به صورت غیرمستقیم به کودک می‌رسانید که اینجا هم مثل خانه امن است و در نتیجه کودک راحت‌تر با محیط جدید سازگاری پیدا می‌کند.

کاهش تنش

بچه‌ها تنش‌هایشان را از طریق بازی تخلیه می‌کنند و این کار آنها را آرام خواهد کرد.

افزایش مهارت‌های اجتماعی

گروهی از مهارت‌های مختلف مانند مهارت‌های کلامی و گوش دادن فعال با بازی کردن در بچه‌ها شکل می‌گیرد. این مهارت‌ها در سنین بعدی که بچه‌ها به بازی‌های قانونمند روی می‌آورند، به آنها کمک بسیاری می‌کند. برای مثال در ۵ سالگی باید این مهارت در کودک شکل گرفته باشد که هر وقت نوبت او شد خودش را در بازی دخالت بدهد. تقویت این ویژگی در کودکی، در بزرگسالی نیز به انسان کمک می‌کند.

هدفمندی در زندگی

بچه‌ها با بازی یاد می‌گیرند که هر کاری برای هدفی انجام می‌شود که این هدف گاهی می‌تواند تنها لذت بردن از بودن با هم باشد مثل تعریف کردن یک لطیفه.