احیاگر اقتباس ادبی در ایران

● نقد شفاهی فیلم "چهل سالگی"
فیلم سینمایی "چهل سالگی"، اقتباس ادبی را به عنوان یکی از سنت‌های منسوخ در سینمای ایران را احیاء می‌کند و به همگونی قابل قبولی میان بازیگران و بازی‌های‌شان …

نقد شفاهی فیلم "چهل سالگی"

فیلم سینمایی "چهل سالگی"، اقتباس ادبی را به عنوان یکی از سنت‌های منسوخ در سینمای ایران را احیاء می‌کند و به همگونی قابل قبولی میان بازیگران و بازی‌های‌شان شکل می‌دهد.

به نظر من فیلم سینمایی "چهل سالگی"، بهتر از ساخته‌های قبلی علیرضا رئیسیان است که در مجموع فیلم احترام‌برانگیزی است که ساخته شدن آن در شرایط امروز سینمای ایران دور از ذهن به نظر می‌رسید.

"چهل سالگی"، اقتباس ادبی را به عنوان یکی از سنت‌های منسوخ در سینمای ایران را احیاء می‌کند و به همگونی قابل قبولی میان بازیگران و بازی‌های‌شان شکل می‌دهد.

مشکل اصلی فیلم سینمایی "چهل سالگی"، کیفیت نه‌چندان یکدست سکانس‌هایش است. صحنه‌های مربوط به شخصیت کودک فیلم با قاضی موید (عزت‌الله انتظامی)، با درام اصلی جفت نمی‌شود و بین ماجراها فاصله می‌اندازد، اما در مجموع با تمام این اوصاف، فیلم سینمایی "چهل سالگی"، سرو شکل قابل قبول‌تری نسبت به فیلم‌های قبلی علیرضا رئیسیان مانند "پرونده هاوانا" و "ایستگاه متروک" دارد.

دغدغه مطرح شده در فیلم سینمایی "چهل سالگی"، بخشی از اما و اگرهای اجتماع امروز ما به حساب می‌آید. در میان خیل آثار پیش‌پا افتاده و ریاکارانه سینمای امروز ایران، اکران فیلمی مثل: "چهل سالگی" یک فرصت برای تماشاگران سینمای ایران است، به‌خصوص که سازنده اثر در انتهای داستان به کلیشه‌های رایج تن در نمی‌دهد و نقطه چالش‌برانگیز داستان را حفظ می‌کند.

کاش فیلم سینمایی "چهل‌سالگی" بیش از اینها بر درام مرکزی‌اش متمرکز نمی‌شد تا بشود به خیال راحت به تماشاگر این سینما، نمایشش را توصیه کرد. در شکل فعلی از هسته مرکزی ملتهب فیلم، فاصله می‌گیریم تا به دیالوگ‌های گاه طولانی شخصیت‌ها گوش کنیم.

به نظر من علیرضا رئیسیان هنوز بهترین اثرش را نساخته است.

امیر قادری