آدم‌ها هنوز هم گرسنه‌اند

می‌توانی تصورش را بکنی؟ اصلا این توی منطق تو جا می‌گیرد؟ این را که یک آد‌م، توی این دنیای بزرگ که این همه هم پیشرفت کرده، شب‌ها گرسنه بخوابد؟ نه این‌که رژیم گرفته باشد یا این‌که …

می‌توانی تصورش را بکنی؟ اصلا این توی منطق تو جا می‌گیرد؟ این را که یک آد‌م، توی این دنیای بزرگ که این همه هم پیشرفت کرده، شب‌ها گرسنه بخوابد؟ نه این‌که رژیم گرفته باشد یا این‌که از زور سیری، خوردنش نیاید. نه! نقل این حرف‌ها نیست. فقر ... به همین سادگی. چیزی نداشته باشد که بخورد. حتی همین چیزهای ساده‌‌ای که تو غذا حساب‌شان نمی‌کنی.

من اصلا این را نمی‌فهمم ولی مجبورم که به خودم بقبولانم. من توقع دارم که بشر حالا دیگر محتاج و بیچاره‌ی چیزی مثل غذا برای جسمش نباشد. حالا که این همه عقلش بزرگ شده. اما هست. بدبختانه، این واقعیت دارد که خیلی‌ها هنوز محتاج همان نیاز اولیه بشر اولیه هستند و این خیلی وحشتناک است.

وقتی این مسابقه‌های لوس را می‌بینم که یکی دارد خودش را خفه می‌کند که رکورد غذا لمباندن آن یکی را بشکند، لجم در‌می‌آید. یاد بچه‌های بیچاره آفریقایی می‌افتم که از سوء تغذیه شکم‌شان ور‌آمده.

اصلا به نظر من خیلی مسخره است. خیلی مزخرف است. این که توی دنیا دو دسته آدم دارند می‌میرند. تند و تند هم می‌میرند، بعضی‌ها از پرخوری و خیلی‌ها از گرسنگی. واقعا نمی‌شود آن یک عده کمتر بخورند و بقیه‌اش برسد به آن‌هایی که ندارند بخورند؟

فکر کنم نخوردن برای پرخورها، خیلی سخت‌تر از تحمل وضع گرسنه‌ها است. چون پرخورها خودشان می‌خواهند که بمیرند ولی آن‌هایی که ندارند بخورند، مجبورند که بمیرند.

نویسنده : فاطمه مرشدی