سامان یافتن رفتارهای شخصی

خداباوران در عمل، بندگی را از دل و جان می‌پذیرند و تکالیف الهی را به انجام می‌رسانند و نیک می‌دانند که: تِلْکَ حُدُودُ اللّه ِ وَمَنْ یُطِعِ اللّه َ وَرَسُولَهُ یُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الاْءَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا وَذلِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ. (نساء: ۱۳) اینها حدود الهی است و هر کس از خدا و پیامبر او اطاعت کند، وی را به باغ هایی درآورد که از زیر (درختان) آن، نهرها روان است. در آن جاودانند و این، همان کام یابی بزرگ است.

آفتاب: خداباوران در عمل، بندگی را از دل و جان می‌پذیرند و تکالیف الهی را به انجام می‌رسانند و نیک می‌دانند که: تِلْکَ حُدُودُ اللّه ِ وَمَنْ یُطِعِ اللّه َ وَرَسُولَهُ یُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الاْءَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا وَذلِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ. (نساء: ۱۳) اینها حدود الهی است و هر کس از خدا و پیامبر او اطاعت کند، وی را به باغ هایی درآورد که از زیر (درختان) آن، نهرها روان است. در آن جاودانند و این، همان کام یابی بزرگ است.

انسان‌های خدامدار، پای بندی عجیب و محکمی به تکالیف الهی چون نماز، روزه، حج، خمس، زکات، جهاد، توبه و مانند آن دارند و اینها را نه از روی تکلف و سختی، بلکه از روی عشق به خالق و سپاسگویی از او، به عنوان هدیه‌ای الهی برای رشد و تعالی و تکامل خویش به جا می‌آورند و از انجام دادن آن خشنود می‌شوند. ایمان و یقین به خدا، در جان خدامحوران حالتی پدید می‌آورد که رفتارشان را کنترل می‌کند و آنان را از لغزش و گناه باز می‌دارد. آنان در حقیقت، «الحافِظونَ لِحُدودِ اللّه ؛ کسانی هستند که حدود الهی را رعایت می‌کنند» (توبه: ۱۱۲). ایشان بر این باورند که خدا همواره بر کارهای آنان حاضر و ناظر و از ظاهر و باطن آنان آگاه است که: «أَلَمْ یَعْلَمُوا أَنَّ اللّه َ یَعْلَمُ سِرَّهُمْ وَنَجْواهُمْ؛ آیا نمی‌دانند خداوند از باطن آنها و سخنان سرّی ایشان آگاه است.» (توبه: ۷۸) آنان با علم به این حضور، از دست زدن به گناه و تجاوز به حدود الهی همواره در هراس هستند و خود را برای فردا آماده می‌سازند؛ روزی که نه مال و نه فرزند، هیچ کدام به کار انسان نمی‌آید و تنها قلب سلیم و عمل صالح، توشه آخرت است. از این رو، با دقت و وسواس به کارهای خود می‌پردازند که: «وَلْتَنْظُرْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ لِغَدٍ؛ و هر نفس بنگرد برای فردا (قیامت) چه عملی پیش می‌فرستد». (حشر: ۱۸)