رحمان چند پاس گل دیگر خواهد داد

زمانی برای ویران کردن دفاع پرسپولیس

برای ساختن یک مجموعه زیبا، که بر پایه نظم و هارمونی مشخصی شکل گرفته، باید چه میزان وقت، انرژی، برنامه،فکر و اندیشه هزینه کرد و در عین حال چقدر باید برای رسیدن به چنین هدفی کار کرد و عرق ریخت ساختن، فقط در سازه های فلزی و بتنی خلاصه نمی شود که در حقیقت حتی نوای موسیقی یا نقشی که بر یک بوم سخت، با ظرافت بسته شده نیز سازه ای است هنرمندانه با تمامی پارامترهای فوق. حالا تضاد همین جریان را مقابل ذهن خود بسازید. برای نابود کردن یک سازه زیبا، چقدر زمان و ابزار لازم دارید زمان و انرژی ساختن با ویرانی در تضاد است. بم در ثانیه ای ویران شد. بتهوون را با یک سوت و ونگوک را با یک جوهر خودکار می توان به تمسخر کشید و اثری زیبا را به هدر داد. به همین سادگی!

با مثال و نمونه بالا ساده تر می توان وارد مقوله ای به نام خط دفاعی پرسپولیس شد. پرسپولیس که خط دفاعی اش را سال گذشته، بر اساس کار، برنامه ریزی و هدفی مشخص و ابزاری کافی به دومین خط دفاعی برتر لیگ ایران بدل کرد و با همان اسباب نیز عنوان قهرمانی لیگ را ربود. همان خط دفاعی که نه، در حقیقت خط دفاعی همان تیم امسال به ابزاری برای تمسخر این مجموعه تیمی بدل شده. آیا ضعف های مشهود همین خط دفاعی را می توان نادیده گرفت و انکار کرد

به یاد جمله افشین قطبی می افتیم: « من نیازی به آتسوی نداشتم...» اما همین ادعای وی با دخالت های مدیر پرسپولیس و دیگر مردی که حکم پول آور باشگاه را ایفا می کرد به نتیجه ای نرسید. افشین قطبی که می دانست زوج نبی باقری ها و سپهر حیدری در قلب خط دفاعی، به بهترین میزان هماهنگی و شناخت رسیده اند، نیازی به عناصری جایگزین مانند شیری یا آتسوی نمی دید اما این نفرات در حالی به چارت تیمی افشین قطبی تحمیل شدند که پرسپولیس نیازمند مهاجم یا دفاع چپ بود. دخالت ها برای رشد دادن یا رفع کردن ضعف های مجموعه هماهنگ پرسپولیس انجام نمی شد که در حقیقت برای تبدیل شدن پرسپولیس به مجموعه ای پرمهره و دهان پر کن بود. آیا کادر فنی یا هوادار پرسپولیس از عملکرد نبی باقری ها یا سپهر حیدری (که این یکی تا یک قدمی تیم ملی هم رسیده بود) نارضایتی داشتند

سپهر حیدری چرا و با چه توجیهی از ترکیب پرسپولیس کنار می رود بازیکنی که مشهودترین کارش زدن گل قهرمانی پرسپولیس بود و ناملموس ترین عملکردش، ساختن دومین خط دفاعی برتر لیگ به حساب می آمد، امروز چرا باید روی نیمکت پرسپولیس ناظر تحقیر آمیزترین شکست های عمر پرسپولیس باشد این که افشین پیروانی تصمیم می گیرد کاپیتان اسبق ذوب آهن را روی نیمکت بنشاند و رحمان رضایی را با تمامی ضعف های آشکار در پوشش و دفع توپ در ترکیب ثابت قرار دهد، خود اعجاب برانگیز است و نشانه ای از گم شدن پیروانی در نام های بزرگ.

پیروانی در حقیقت هنر بزرگ را کنار گذاشت و کار کوچک تر و آسان تر را برگزید. او در اصل هارمونی و نظم سازه زیبای تیم خود را در خط دفاعی برهم زد تا به نوعی نشان دهد از بین بردن سازه زیبای خط دفاعی پرسپولیس که سال گذشته شکل گرفته بود به هیچ عنوان دشوار نیست!

مشکلات دفاعی پرسپولیس را نمی توان قابل حل و فصل دانست. اضافه شدن رحمان رضایی، در امتداد پروسه ستاره خری باشگاهی بود که می خواست نشان دهد با پول، همه کار می توان کرد و البته نشان داد داشتن پول، بدون برنامه و مدیری قوی بی فایده است.

رحمان رضایی، این است. بازیکنی با حامیان رسانه ای بی شمار که از بدو ورود وی، نبی باقری ها و سپهر حیدری را زیر فشار قرار دادند. بازیکنی که هیچ وقت کسی نگفت او به دلیل تن ندادن به تست پزشکی باشگاه صبای قم به این تیم نرفت و چون مدیران و مربیان پرسپولیس در مقابل او ضعف نشان دادند و خواستار تست پزشکی اش نشدند استخدامش کردند. رحمان رضایی با دو پاس گل در سه بازی و دو اشتباه در پوشش و جاگیری امروز در مصونیت کامل است. چرایش را باید از مربیانی پرسید که باقری ها و حیدری را با اولین اشتباه به نیمکت و سکو تبعید می کنند.

چه ساده می توان ویران کرد هارمونی و نظم و زیبایی و استقامت خط دفاعی برتر لیگ گذشته را! چه ساده می توان از بین برد مدافعانی را که فصل قبل همین تیم را به قهرمانی لیگ رساندند. آیا این یکی از بزرگترین هنرهای مردان امروز پرسپولیس نیست

پیام یونسی پور