انسان شناسی و توسعه

سامال عرفانی

بخش اول
مقدمه:
جمعیت انبوهی از کره زمین در فقر و دسترسی ناچیز به منابع، خدمات و حقوق زندگی می کنند. کارگزارن توسعه در آمریکا و اروپا برای درک این شرایط و نیز ارائه راه حل برای آنها تلاش کرده اند، اما این امر را بسیار دشوار یافته اند. و در همین مسیر بوده است که از انسان شناسان تقاضای همکاری کرده اند.
رابطه انسان شناسان و توسعه، همیشه رابطه ای مملو از تناقض بوده است. از یک سو برخی از انسان-شناسان با سازمان های دولتی و غیر دولتی در امور توسعه ای همکاری نموده اند و از طرف دیگر برخی از انسان شناسان، به نقد توسعه پرداخته اند. در واقع « انسان شناسی نوین می تواند برای فروپاشی دانش توسعه-گران، به کارگرفته شود. رویارویی میان توسعه گران و بومیان را به راحتی نمی توان با تقسیم بندی آنها به مدرن( علمی) و سنتی(بومی) تبیین کرد. توسعه گران دارای زمینه های فرهنگی و سیاسی مستحکمی هستند و افرادبومی هم ویژگی های اجتماعی خاص خود را دارند و بنابراین، زمینه بومی در برابر جریان بازتولید قدرت توسعه گران مقاومت می کند. چنین نگاهی باعث شد انسان شناسان نگاه منتقدانه تری نسبت به مدعیان توسعه پیدا کنند» (گاردنر و لیوایس به نقل از آدلمن و هاوگرود،1386: 28-27).

برای خواندن این بخش در زیر کلیک کنید:

[e-mail]

پیوست	اندازه
8682.doc	43 KB