نامکان‌ها (درآمدی بر انسان‌شناسی سوپر مدرنیته)

فاطمه امیری

به گمانم آمد به مکان جدیدی نیاز دارم {این را} او گفت

جایی نه الزاماً دل‌چسب و جذاب، فقط یک مکان ناشناس، بی‌هیچ هم‌خوانی

جایی که در آن بی‌اندازه تنها باشم، مثلاً یک هتل!

Reymond chandler, the Lady in the Lake))

مقدمه

صورت­بندی جدید فضا/ مکان در نیمه دوم قرن بیستم میلادی، رویکرد چشم‌اندازگرایانه را در تفسیر جغرافیای فرهنگی متمایز ساخته­ است، اگر تا پیش از این هژمونی امر تاریخ‌گرایانه به برساخت معنا و هویت در فضا/ مکان می‌پرداخت و وجهی هندسی به آن می‌بخشید، در تأملات اگزیستانسیل اخیر (اوژه، 1387: 100) فضاهای جغرافیایی خود را از تسلط امر تاریخی رها ساخته‌اند (سوجا، 1382: 166)، فضا به درون تکثر هم‌زمانی از معانی و نشانه­های مونتاژشده­ای پرتاب شده است و به مثابه­ درهم‌آمیختگی و چهل تکه‌گی (شایگان، 1385: 138) در تولید و بازتولید معنا قابل تفسیر است. چنانکه انسان­شناسان معاصر به بازتعریف در تفسیر نسبت به فضا/ مکان روی آورده‌اند؛ ساختن ترکیب ”نامکان‌ها“ برای تفسیر انسان‌شناختی فضاهای جهان سوپرمدرنیته توسط مارک اوژه نمونه‌ای از این تفسیرهای جدید است.

 

این یاداشت مرور و نقدی بر کتاب نامکان‌ها (درآمدی بر انسان‌شناسی سوپر مدرنیته) نوشته فاطمه امیری است که در نشریه پژوهش‌های انسان‌شناسی ایران، بهار و تابستان 1391، دوره 2، شماره 1 به چاپ رسیده است.

 برای خواندن متن کامل یاداشت لینک پیوست را مشاهده کنید.

 آدرس الکترونیکی نشریه پژوهش‌های انسان‌شناسی ایران  ijar.ut.ac.ir

 

 

   

پیوست	اندازه
28250.doc	70.5 KB