دلایل کمبود و گرانی مسکن شهری در ایران

فریبرز رئیس‌دانا

در سال 1385، در حدود 000ر432ر11 واحد مسکونی شهری معمولی در ایران شمارش شده بود. در این سال 000ر371ر12 خانوار شهری در این واحدهای مسکونی زندگی می‌کردند (000ر30 خانوار نیز در چادر، کپر، آلونک و مکان‌های نامعلوم زندگی می‌کردند). به این ترتیب، میانگین متوسط خانوار در خانه به 1/08 می‌رسید.
آمارهای 1386 نشان می‌دهد که این رقم کاهش یافته است. از آن‌جا که بعضی از خانوارها به دلایل فرهنگی ترجیح می‌دهند، یا بر حسب توان‌شان ناگزیرند، که به صورت دو خانوار یا بیش‌تر با هم زندگی کنند، بنابراین به تعبیری نباید در ایران به‌طور حاد با مشکل کمبود مسکن روبرو باشیم. پس چرا اقتصاددانان و کارشناسان اقتصاد زمین و مسکن از کمبود یک و حتا یک‌ونیم میلیون واحد مسکونی سخن به میان می‌آورند؟
در سال 1385، در شهر تهران 160ر343ر1 واحد مسکونی وجود داشته است. در این سال، 000ر441ر3 خانوار زندگی می‌کردند (به موجب نتایج سرشماری آن سال) (1). به این ترتیب، میانگین خانوار در واحد مسکونی 1/03 نفر بوده (که 5 درصد کم‌تر از کل کشور است). این رقم، بنا به برآورد، در سال 1386 کاهش یافته است. با توجه به تمایل زیست مشترک برای شماری از خانوارها، باز باید به نتیجه برسیم که بر حسب تقاضای مطلق (یا نیاز)، کمبود مسکن در تهران وجود ندارد یا ناچیز است. پس چرا اقتصاددانان و کارشناسان از کمبود شدید مسکن در تهران یاد می‌کنند؟

 

برای خواندن این مقاله در اینجا کلیک کنید.

  مقاله مشترک سایت تحلیلی البرز و صفحه اقتصاد سیاسی انشان شناسی و فرهنگ