چگونه تیک های عصبی را درمان کنیم

تیک های عصبی چیست و چطور می شود آن را درمان کرد؟

” تیک های عصبی ” یا پرش ناگهانی، سریع، غیرارادی، متناوب و تکراری یک عضله، مشکلی با ریشه های عصبی است. البته تیک ممکن است در یک یا چند دسته از عضلات یا یک عضو بدن ظاهر شود.
بعضی این نوع تیک ها را با گازگرفتن لب ها، کشیدن انگشتان یا حرکات غیرارادی دست ها، شانه ها یا پاها بروز می دهند حتی در برخی موارد حرکاتی غیرارادی در چهره یک فرد اتفاق می افتد که برای دیگران خنده دار است، بدون آن که بدانند واکنش آنها به تداوم این تیک های عصبی در شخص منجر می شود.
روان شناسان می گویند تیک عصبی بیشتر در صورت، گردن و سر ظاهر می شود و پرش پلک ها از شایع ترین نوع تیک های عصبی است، اما گاهی این پرش های ظریف که در پلک تحتانی و فوقانی احساس می شود، توسط دیگر افراد قابل مشاهده نیست. به هر حال تیک، نمایانگر نوعی تخلیه روانی و نشانه ناراحتی های عصبی است.

 

 

تیک های عصبی و حرکات غیرارادی بدن

 

چند علت عمده برای پرش های ظریف عضلانی صورت شناخته شده است که می توان خستگی زیاد، استرس و کمبود کلسیم را از جمله آنها دانست.
حتی استرس موجب اختلالات جسمی چون ضربان قلب، اختلال در تنفس و گوارش و احساس دردهای استخوانی و جسمی می شود.
مرگ عزیزان، ستیزه و جدایی در کانون خانواده، ترس از بیکاری، نداشتن امکانات مناسب اجتماعی، شهرنشینی و سکونت در محلات پرجمعیت و ترافیک سنگین در راه خانه و محیط کار، همگی از عوامل استرس زا به حساب می آید.
تخمین زده می شود بین 5 تا 25 درصد کودکان در سنین مدرسه نیز نوعی از اختلال تیک را تجربه می کنند.تیک ها حرکات غیرطبیعی ناگهانی، مکرر، سریع و هماهنگی هستند که معمولاً به راحتی قابل تقلید هستند. تیک های عصبی در کودکی بسیار شایع اند و معمولا پس از یک سال ( اغلب طی چند هفته) خود به خود بهبود می یابند و عمدتا نیاز به درمان ندارند.
حرکات به صورتی مشابه مکرراً رخ می دهند و بیمار قادر است به صورتی ارادی برای مدتی کوتاه آنها را مهار کند، اما این امر ممکن است سبب اضطراب بیمار شود.تیک ها در نتیجه فشار روانی تشدید می شوند و حین فعالیت های ارادی و تمرکز فکری کاهش یافته و در خواب از بین می روند.
تیک های حرکتی معمول که اغلب در حدود 5/3 سالگی شروع می شوند ،به کودکان کمک می کنند تا انرژی عصبی را آزاد کنند. 75 درصد از کودکان، این نوع تیک را در عرض 6 ماه پشت سر می گذارند. اگر کودک شما گرفتار تیک شد، بهترین راه، نادیده گرفتن آن است. هیچ گاه او را سرزنش نکرده و یا تنبیه نکنید. شما می توانید برای جلوگیری از تبدیل شدن این عمل به یک عادت، با تمرین کردن روش های پیشگیرانه، به کودکان تان کمک کنید، ولی تیک های گذرا نباید در برنامه کامل ترک عادت مورد توجه قرار گیرد. تیک های مزمن:اگر تیک بیش از 12ماه ادامه یابد، تیک مزمن محسوب می شود. تیک های مزمن پایدار هستند و معمولاً انقباض ماهیچه در آن ها بیش از حد و بسیار شدید است.
این تیک ها مشخصاً به صورت حمله های دوره ای هستند و غالباً شدت آن ها ماه به ماه، روز به روز یا حتی ساعت به ساعت تغییر می کند. در حقیقت رفتار تیکی ممکن است برای هفته ها یا ماه ها کاملاً محو، اما دوباره ظاهر شود. ممکن است در هر سنی پدیدار شوند،
اما اغلب در کودکی شروع می شوند. درمان در اکثر موارد لازم نیست. باید به بیمار توضیح داد که این اختلال اهمیتی ندارد. تیک های ساده یا متعدد مداوم:معمولا از کودکی یا نوجوانی و قبل از 15 سالگی آغاز می شود. در بسیاری از موارد تیک های موردی روی می دهد، اما بهبود کامل در خاتمه نوجوانی رخ می دهد. سندرم تیک های حرکتی و صوتی متعدد مزمن:این سندرم به نام پزشک فرانسوی ای که نخستین بار این بیماری را توصیف کرد، "سندرم ژیل دولا توره” نامیده می شود. این اختلال معمولا همراه با تحریک پذیری و وسواس است که می تواند موجب رانده شدن فرد از اجتماع شود .

 

 

تیک های عصبی و حرکات غیرارادی بدن

 

 

درمان تیک های عصبی

معمولا هدف از درمان تیک، قطع کامل آن نیست، چون چنین شرایطی ممکن است عملی نباشد. بنابراین هدف این است که با وجود چنین حرکات و تیک هایی، فرد زندگی و عملکرد نرمالی داشته و زندگی اش مختل نشود.

علاوه بر دارو درمانی برای بهبود تیک ها، روان درمانی نیز بسیار مهم و قابل توجه است. به این معنی که خانواده و خود فرد باید آموزش های لازم را در این زمینه کسب کنند تا مشکلات شان به حداقل برسد.

درباره تیک های خفیف که اختلالی در کارکرد فرد ایجاد نمی کند، فقط لازم است بیمار را کنترل کنیم و مراقبش باشیم که اگر تیک شدت یافت، درمان را آغاز کنیم.

بروز اختلال در تعاملات اجتماعی، ناراحتی یا درد فیزیکی و ایجاد اختلال در جنبه های مختلف زندگی مانند شغل و تحصیل فرد از مواردی است که به درمان نیاز دارد و نباید فراموش کنیم اولین قدم در درمان تیک، آموزش بیمار، اعضای خانواده و کسانی است که با او در ارتباط هستند.

هدف از درمان، حذف کامل تیک ها نیست، بلکه می خواهیم احساس ناراحتی فرد کاهش یابد و تیک ها نیز تا حدی کنترل شود که تداخلی در زندگی فرد ایجاد نکند.

کاهش استرس، درمان بیماری های همراه با تیک مانند بیش فعالی و وسواس در درمان علائم تیک موثر هستند. همچنین در مواردی که عملکرد فرد به علت بروز تیک عصبی مختل شود، درمان دارویی صورت می گیرد.

چگونه تیک های عصبی را درمان کنیم