جنگ های تامین منافع از ویتنام تا افغانستان و عراق

«یكی از پیامدهای جانبی جنگ آمریكا علیه ویتنام طی سالهای ۱۹۶۵تا ۱۹۷۵ رونق گرفتن تجارت سری مواد مخدر با حمایت و مشاركت آمریكا در این كشور بود. تریلرهای حامل افیون توسط هواپیماهای باربری آمریكا به سایگون، پایتخت ویتنام جنوبی انتقال داده می شد و در آنجا این افیون ها در چارچوب برخی عملیات های شیمیایی در شركت های سری به پودر هروئین تبدیل می شد و پس از آن تریلرهای حامل هروئین از این شركت ها به بازار هنگ كنگ انتقال داده می شد.
این تجارت بزرگ توسط ژنرال های ارتش آمریكا و تاجران بزرگ آمریكایی با همكاری و مشاركت تاجران ویتنامی انجام می گرفت.»احمد عمرابی، تحلیلگر روزنامه البیان با ارائه تحلیلی تحت عنوان «جنگ های تامین منافع آمریكا از ویتنام تا افغانستان و عراق» می نویسد: «این سیاست غیراخلاقی آمریكا را كه از جنگ برای تغییر نظام یك كشور خطرناك تر است، باید جنگ منافع نامگذاری كرد. این جنگ بلافاصله پس از پایان جنگ ویتنام در این كشور آغاز شد و اینك در افغانستان دایر است، به طوری كه مزارع افیون این كشور امروز بار دیگر با حمایت گسترده آمریكا پر رونق تر از گذشته تولید افیون می كنند.
پیش از آنكه اولین موشك كروز آمریكا در سال ۲۰۰۱ در كابل فرو آید و اشغال نظامی این كشور رسما توسط آمریكا آغاز شود، تجارت مواد مخدر توسط دولت طالبان بسیار محدود یا به عبارتی متوقف شده بود و با توجه به آنكه افغانستان به عنوان بزرگترین تولید كننده افیون در جهان محسوب می شود، ویران شدن مزارع خشخاش و متوقف شدن تجارت مواد مخدر در این كشور بازار تجارت هروئین در آمریكا را كه به عنوان مصرف كننده بزرگ جهان در این مواد است، كساد كرده بود.» «طولی نكشید كه حمله آمریكا به افغانستان تمام این معادلات را تغییر داد و بازار كساد مواد مخدر در بازارهای آمریكا بار دیگر با پررونق شدن تجارت افیون در افغانستان و فعال شدن مزارع خشخاش در این كشور از میان رفت.
صاحبان این مزارع در افغانستان در واقع همان شبه نظامیانی هستند كه راهنمای ارتش آمریكا در ۹۰ درصد از جنگ های زمینی افغانستان بودند. به اعتقاد بسیاری از تحلیلگران اكثریت صاحبان بزرگ مزارع خشخاش در افغانستان پیش از آغاز جنگ افغانستان وعده و وعید هایی را از دولت بوش در زمینه حمایت و همكاری با آنها جهت ازسرگیری مجدد تولید خشخاش دریافت كرده اند.سیاست آمریكا به شیوه ای كه در ویتنام انجام گرفته است در حال حاضر در افغانستان انجام می گیرد و به اعتراف بسیاری از رسانه های غربی افیون از مزارع افغانستان به شركت های سری تحویل داده می شود و پس از تبدیل شدن به هروئین در این شركت های سری توسط تریلر های باری به بازارهای اروپایی و آمریكایی منتقل می شود.»عمرابی می نویسد: «در حالی كه صاحبان مزارع خشخاش در افغانستان در ازای یك كیلو افیون خام ۴۰ تا ۱۰۰ دلار دریافت می كنند تاجران مواد مخدر آمریكایی یك كیلو از پودر هروئین را در بازارهای آمریكایی با توجه به نوع مرغوبیت آن از ۶ هزار تا ۶۰ هزار دلار به فروش می رسانند.
در این جا است كه چهره كثیف سیاست های استعمارگرایانه آمریكا در جهان نمودار می شود، سیاست هایی كه روح بشریت را به استبداد می كشد تا منافع خود را تامین كند. بدیهی است كه آمریكا جنگ افغانستان را برای رهایی مردم از بند تفكرات اصولگرایانه طالبان رهبری نكرد بلكه هدف اصلی این كشور تامین منافع اقتصادی بازارهای آمریكایی و تشكیل جایگاه نظامی محكم در افغانستان برای تحت نظارت قرار دادن كشورهایی چون ایران و تحكیم موقعیت نظامی خود در منطقه بود.
تجارت زنان و كودكان در كشورهای اروپای شرقی و شرق آسیا، تجارت جهانی مواد مخدر و فساد كه بیشتر در كشورهای غربی نفوذ دارد در قاموس آمریكا به عنوان فعالیت های ضد بشر یا فعالیت های تروریستی تعریف نمی شود اما مقاومت مردمی افغانستان یا عراق برای حمایت ازتمامیت ارضی شان در چارچوب فعالیت های تروریسم تعریف می شود. دولت آمریكا برای گرفتن زمام امور در افغانستان تجارت افیون را پایه گذاری كرد و در عراق تفرقه فكنی میان طوایف مختلف شیعی و سنی را به راه انداخت تا بتواند در پس دود ودم ناشی از جنگ و ستیزهای طوایفی نفت این كشور را در كانتینر های بسیار بزرگ به آمریكا منتقل كند.
در واقع جنگ عراق نیز چون افغانستان با هدف رهایی مردم آن كشور از جور و ستم حكام آن انجام نگرفت بلكه هدف اصلی آمریكا از حمله به عراق تسلط به منابع غنی نفت این كشور و استفاده كردن از موقعیت استراتژیك عراق در منطقه بود.در صورتی كه بسیاری از وقایع جاری در افغانستان و عراق را دنبال كنیم و پیامدهای جنگ آمریكا در این دو كشور مسلمان را نظاره گر باشیم به این نتیجه می رسیم كه جنگ های آمریكا در این كشورها به معنای واقعی كلمه جنگ تامین منافع بوده است، جنگی كه به دنبال تامین اهداف شیطانی روح استعمارگر آمریكا انجام گرفته است وهیچ ارتباطی با معنای آزادسازی مردمان این دو كشور از استبداد حكام و تقدیم آزادی و دموكراسی به این مردمان ندارد.»

منبع : روزنامه ابرار