نوباوگان اندوهگین آفتاب

کودکان شرمگین عراقی این برهنگان آواره و آسیب دیده جنگ در سرزمین سرآسیمه شهرزاد، این نوباوگان اندوهگین و زیبای آفتاب در آسمان سرد بی سرپناهی، اینک دیدگان داغ دیده خویش را امیدوارانه به دهان های فریادگر ما دوخته اند. آنان در دوران دشوار و دهشتناک دشنه و دشنام، نه به اقدامات آزادیبخش و پرآزار ژنرال های پرزرق و برق آمریکایی نیازمندند و نه به کاروان های انبوه صلح و سلاح و کالاهای پرتجمل تحقیر و تظاهر. کودکان عراقی، تنها مانده در اسارت نامیمون تازیانه و طاعون، بیش از هر چیز به همدلی های دردمندانه نویسندگان، شاعران وهنرمندان متعهد و دردآشنا نیاز دارند. کودکان آواره عراقی، این فرزندان بی پناه و بی سرانجام شهرزاد، به جان آمده از جنگی بی ترحم، فروافتاده در حصار تنگ ودردناک گرسنگی و بیماری و در محاصره آتش پرشعله تهاجم و تجاوز، اینک چشم انتظار تصاویری هستند به حاصل آمده از انباشت عاطفه و احساس در ذهن محزون و معترض انسان هنرمند، تا ستم های رفته بر نوباوگان درد را در این سرزمین ویرانه در گران گوشی جهان بی ترحم امروز فریاد کنند. باری و نویسندگان و هنرمندان امروز، هر فریادی را با فریادی بلندتر، از حنجره ای زلال تر همراه خواهند کرد و صداها را آوا در آوا ارتعاش و انعکاسی افزون تر خواهند بخشید. منابع مکتوب، روزنامه ها و نشریات و حتی شبکه های اینترنتی جهان امروزه، مخازن پرعطوفت اهالی دل اند و اشک ها و فریادهای زلال دوستداران رستگاری انسان و انسانیت را می توان هر روز و هر لحظه در این معادن مهر و عواطف سرشار، جست وجو کرد. سپاهیان همدل و دردمند انسانیت، یکپارچه و یکدل اگر برخیزند، بی تردید، کار هزاران بیانیه پرهیاهوی سیاسی را علیه جنگ افروزان و ویرانگران خواهند کرد. واژگان در اینجا رنگ و بو از مهر می یابند. واژگانی از جنس رنج، واژگانی هم عطر عاطفه، که لبخند را بر لبان زیبای کودکان جهان دوست تر می دارند. در غرب عالم، در قلب تیره و تار جهان تکبر، مردمانی سپیدسیرت، قلم ها و هنرهای ارزشمند خویش را در مخالفت با تجاوزگران و در همدلی با ستمدیدگان به کار بسته اند. آنان دربرابر بیماری، در مقابله با گرسنگی و در تقابل با بی خانمانی کودکان، موج عظیمی را به راه انداخته اند، تا مگر حقارت و حماقت حاکمان شان را در آسیب رساندن به مصیبت دیدگان خردسال عراقی، به جادوی دل های پرمهرشان پاسخی پوزش خواهانه داده باشند و اینک برماست تا به پشتوانه باوری زیبا و زلال که سردار سرفراز آئین مهر و رحمانیت را منجی جهان از بدی و بیداد می داند، پیشاهنگ این نهضت عظیم انسان دوستانه باشیم. آنچه می خوانید نه یک بیانیه سیاسی که گزارشی است اجتماعی. نیم نگاهی از سر همدردی و عاطفه مندی به شرایط دشواری که کودکان عراقی اینک در آن گرفتار آمده اند و سکوت عافیت طلبانه ما ، اینجا در همسایگی رنج، شرایط دردناک کنونی را برای این کودکان بی گناه تداوم خواهد بخشید و جنگ افروزان سنگین گوش سنگدل را در ادامه بیداد بی باک تر و جسورتر خواهد کرد. از نویسندگان، شاعران، هنرمندان و حتی خوانندگان خوش ذوق روزنامه دعوت می کنیم تا آثار ارزنده خویش را در این زمینه برای ما ارسال کنند.
نگاه به عکس های کودکان عراقی آسیب دیده درجنگ، نبردی فراموش نشدنی را در ذهن مان ترسیم می کند؛ بازتاب انگیزه هایی که ما را به سوی این جنگ رهنمون کرده است، آن را نابخشودنی می سازد. به آرامی اما پیوسته اطلاعات تازه ای منتشر می شود؛ اطلاعاتی درباره آثار جنگ بر کودکان و چگونگی تأثیر این واقعه نه فقط بر سلامتی بلکه بر کیفیت زندگی و بر دورنمای آینده شان.
در هر ۵ دقیقه یک کودک بر اثر جنگ می میرد و بسیاری دیگر با آسیب های شدید به زندگی ادامه می دهند. برآورد شده است که از ۴ میلیون انسانی که در عراق جابه جا شده یا دیار خود را ترک کرده اند، یک و نیم میلیون را کودکان تشکیل می دهند. در بیشتر بخش ها، آنها به مراقبت های اولیه بهداشتی، تحصیل، سرپناه و یا رعایت اصول بهداشت دسترسی ندارند. آنها پیامد غم انگیز جنگی ناخواسته را بر شانه هاشان حمل می کنند.
«صدها کودک بیمار یا آسیب دیده که در شرایطی متفاوت می توانستند به سادگی مورد درمان قرار بگیرند، اینک رها شده اند تا بمیرند، چرا که آنها به دارو و یا دیگر منابع ابتدایی دسترسی ندارند. کودکانی که دست ها، پاها و دیگر اعضای بدن شان را از دست داده اند، بدون اعضای مصنوعی رها شده اند. کودکانی با آشفتگی های روانی شدید، بی درمان رها شده اند.»این است تشخیص ۱۰۰ پزشک انگلیسی و عراقی.
براساس مصوبه کنوانسیون ژنو، ایالات متحده و بریتانیای کبیر که به عنوان قدرت های اشغالگر در عراق شناخته شده اند، باید محدود شوند. این مصوبه چنین حکم می کند که قدرت های اشغالگر نه تنها مسئول حفاظت از نظم، بلکه مسئول پاسخگویی به نیازهای پزشکی مردم نیز هستند. اما آنها به این مصوبه اهمیتی نمی دهند. فجایعی از این دست را هیچ کس گردن نمی گیرد.
در ضمن، مراتب سوءتغذیه در میان کودکان، در حال رشد است و هم اکنون نسبت به زمان پیش از تهاجم آمریکا و همپیمانانش به این کشور، کودکان عراقی بیشتر از دو برابر با مشکل سوءتغذیه روبه رو هستند. در حال حاضر نرخ سوءتغذیه در عراق بیشتر از اوگاندا و هاییتی و برابر است با بوروندی کشوری در آفریقای مرکزی که در اثر جنگ داخلی بی رحمانه از هم گسیخته شده است. براساس گزارش اوکسفام و ۸۰ آژانس امدادرسانی دیگر، تعداد کودکان عراقی که پائین تر از وزن طبیعی به دنیا می آیند یا از سوءتغذیه ممتد در دوران رشد رنج می برند، اینک بیش از زمان پیش از تهاجم است.
تقریباً بیش از یک سوم مردم عراق - هشت میلیون نفر - به کمک های اورژانسی نیاز دارند و بیش از چهار میلیون از اتباع این کشور به کمک های غذایی نیازمندند. ویرانی خدمات اولیه روی تمامی مردم تأثیر گذاشته است. برای مثال ۷۰ درصد عراقی ها از عدم دسترسی به منابع آب کافی رنج می برند و در مورد ۸۰ درصد این افراد اصول بهداشتی مؤثر رعایت نمی شود و هر دو حالت زمینه های رشدهمزمان عفونت های روده ای و تنفسی را - که غالباً بر روی کودکان تأثیرگذارند - فراهم می آورند. احمد عبید - یکی از مقامات وزارت بهداشت عراق هشدار می دهد: «کودکان هر روز در اثر فقدان داروهای اساسی می میرند. سیستم فاضلاب غلط و فقدان آب تصفیه شده بویژه در حومه شهرها مشکلات جدیدی را به وجود آورده است که احتمالاً برای حل آنها سال ها وقت لازم است.» در همین هنگام، برای رشد بیماری های مزمن مربوط به کودکان تنوع محیطی قابل توجهی به وجود آمده است، زیرا این بیماری ها در محیط های آلوده رشد می کنند. موارد بسیاری از ناهنجاری های مادرزادی و سرطان در میان کودکان این باور را به وجود آورده اند که بیماری های یاد شده پیامد قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی و رادیواکتیو هستند؛ مواردی که در طول جنگ به شکل معنی داری رو به افزایش گذاشته اند و البته این موارد بدون احتساب آسیب هایی در نظر گرفته شده اند که با حسن تعبیر «صدمات موازی» نامیده می شوند؛ یعنی صدها کودکی که در اثر بمب های کنار جاده و همچنین حمله های انتحاری یا حمله هایی که توسط نیروهای اشغالگر صورت می گیرد ، کشته می شوند.
من دوباره به چهره کودکی بی نام نگاه می کنم؛ عکسی که توسط دن چانگ برای روزنامه گاردین انگلستان گرفته شده است. چهره کودک تقریباً شناخته نمی شود. او با چشمانی غمگین به بیننده می گوید: «چه کرده ام که سزاوار این همه رنج باشم »
من نمی توانم پاسخی برای این پرسش بیابم اما با خود می اندیشم: چقدر نگون بخت اند بزرگ ترهایی که زندگی کودکان را، کودکانی که باید کاملاً مصونیت داشته باشند، نابود می کنند.
به رغم تمام شواهد، برخی از رهبران سیاسی همچنان بر این ادعا پای می فشارند که وضعیت رو به بهبود است. گویی این همه تصاویر وحشیانه تلویزیونی از جنگ وجود ندارد، گویی این تصاویر اوهامی هستند که توسط ارواح پلید ساخته شده اند. پرتگاه عظیمی که میان دیدگاه مردم و رهبران شان از واقعیت وجود دارد، هر لحظه عظیم تر می شود. دکتر ریچارد هورتن، سردبیر لنست، اخیراً اظهار داشته است: «قصوری همگانی روی داده است؛ از کلمات رهبران سیاسی چنین می توان برداشت کرد.»
جان مک کین در مؤسسه نظامی ویرجینیا طی خطابه ای برای دانشجویان افسری، اظهار داشت که ادامه جنگ، در حقیقت، در راهی درست پیگیری می شود. مک کین سپس خطاب به یکی از نامزدهای ریاست جمهوری افزود: «این لازم است و منصفانه.»
عبارت فوق واقعیتی را یادآوری می کند: باید به او ثابت کرد که چنین نیست!

سزار چلالا ‎/ ترجمه کتایون حدادی
* سزار چلالا، خبرنگار خارجی اینترنشنال تایمز خاورمیانه

منبع : روزنامه ایران