جوانان و انتخابات آمریکا

این مطلب در روز آغاز انتخابات آمریکا نوشته شده است. تحلیل‌ها و پیش‌بینی‌هایی که نویسنده از حضور جوانان در انتخابات آمریکا کرده با آنچه در انتخابات رخ داد مطابقت دارد، آنچه مهم است و همه به آن اذعان داشتند و ثابت شد، اینکه به هیچ‌وجه نمی‌توان آرای جوانان و تاثیر حضور قدرتمند آنان در ستاد انتخاباتی باراک اوباما را نادیده گرفت. جوانان در آمریکا هم شگفتی‌آفرین شدند. طی دهه گذشته گاهگاهی نوجوانان آمریکایی در مراکز خرید یا خیابان‌های اصلی صف می‌کشیدند و با لباس‌هایی مثل جادوگرها یا در حالی که عینک‌های جغدی بر چشم داشتند، منتظر خرید کتابی می‌شدند. شما می‌توانید آن را به قدرت مجموعه داستان‌های هری پاتر یا داستان‌های پرمایه نویسنده آن، جی.‌کی رولینگ تعبیر کنید، اما اگر بخواهیم عمیق‌تر به موضوع نگاه کنیم در می‌یابیم که اینها چیزی جز خوانندگان سرسخت نیستند. بعضی سرسختی‌های دیگر نیز در طول این دوره از انتخابات ریاست جمهوری آمریکا رخ داده است. تحلیلگران آموخته‌اند تا از به اصطلاح آرای جوانان انتقاد کنند، اما تمام نشانه‌ها حاکی از آن است آن لحظه‌ای که کشور باید گروهی از رأی‌دهندگان را برای یک عمر داشته باشد، فرا رسیده است. گواه این اخبار خوش هم آمار و شواهدی است که در این زمینه موجود است. حضور رأی‌دهندگان جوان در رأی‌گیری‌های اولیه و همایش‌های حزبی در سال ۲۰۰۸ نسبت به هشت سال پیش، حدودا دو برابر شده است. موسسه Rock the Vote امسال از ۳/۲ میلیون نفر ثبت‌نام کرده بود، این درحالی است که این رقم در سال ۲۰۰۴ معادل ۴/۱ میلیون نفر بود که برای آن زمان یک حماسه بود.
در مقیاس کوچک‌تر هم، رئیس دانشکده حکومت و سیاست دانشگاه Sacred Heart در ایالت کانکتی کات آمریکا که هر چهار سال یک‌بار دانشجویان را به محل برگزاری مراسم ورود رئیس‌جمهور جدید به کاخ سفید می‌برد، به یکی از خبرنگاران گفت: در گذشته برای پر کردن یک اتوبوس ماه‌ها وقت لازم بود، اما امسال دو اتوبوس اجاره کردیم و این در حالی است که ظرفیت اولین اتوبوس طی چند روز تکمیل شد. آخرین حضور پرشور در میان رأی‌دهندگان جوان، در سال ۱۹۷۲ به وقوع پیوست. اولین انتخابات ریاست جمهوری که پس از پایین آوردن حق رأی از ۲۱ سالگی به ۱۸ سالگی انجام شد. برخلاف تاریخ تجدیدنظر طلبانه‌ای که اظهار می‌داشت تمام جوانان آن دوران مخالف جنگ بودند و عقایدی خلاف عرف جامعه داشتند، رأی جوانان به‌طور کاملا بی‌طرفانه‌ای بین جرج مک گاورن و ریچارد نیکسون تقسیم شد. به‌طور کلی نیمی از آنهایی که برای اولین‌‌بار رای خود را به صندوق‌ها می‌ریختند، مردی را انتخاب کردند که در شب پیش از انتخابات شکست خورده بود و نیم دیگر مردی را انتخاب کردند که کمتر از دوسال بعد از انتخاب شدنش به ریاست جمهوری، با رسوایی ناچار به استعفا شد. محاسبه اینکه این جریان تا چه اندازه بر میزان رای در دهه‌های پس از آن تاثیر داشته، کار دشواری است، اما اینکه آمریکایی‌ها به حق رأی‌شان کمتر از دموکراسی مشارکتی که در آرزوی آنند بها می‌دهند، حقیقتی غیر قابل انکار است.
مدارک بسیاری از طرح‌های پیشنهادی برای تغییر اوضاع، از تغییر رای‌گیری به قرعه‌کشی گرفته تا موکول کردن روز انتخابات به تعطیلات آخر هفته، در بایگانی مدارک من موجود است. امسال اما آن حقیقت غیرقابل انکار رنگ باخت، آمار اولیه رأی‌دهندگان از جمله در میان کسانی که تازه به سن رای رسیده بودند، به آماری تاریخی تبدیل شد. تک‌تک موضوعات و مسائلی که مورد توجه مردم بود و اتفاقا مسوولان نسبت به آنها بی‌توجه بودند، دست به دست هم داد، مسائلی از قبیل حقوق همجنس‌گرایان، محیط زیست و هزینه‌های تحصیلات دانشگاهی. حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر، همچنین اختلافات قومی و نژادی هم نسلانشان، حس آنها را به عنوان شهروندان متعهد دنیا برانگیخت. اینها میراث هزار ساله ما هستند، بسیار واقع‌بین‌تر و خوش‌بین‌تر از پدر‌ها و مادرهایشان. بن لازاروس هم‌کرسی اوباما در دانشگاه ییل می‌گوید: «رأی‌دهندگان هم‌نسل او تمایل دارند تا سیاست را از جایگاه ناامیدوارکننده مشابه سال‌های پس از جنگ جهانی دوم تکان دهند. تصور ما از هویت آمریکایی‌مان بسیار باز و مترقی است و من فکر می‌کنم که این انتقاد به هر دو طرف وارد است.
بیشتر جوانان محافظه‌کار همانند جوانان لیبرال خواستار باز‌تعریف هویت آمریکایی‌شان هستند. هیچ کسی به سن من به مورد اعتراض قرار دادن دوباره و دوباره سال‌های آخر دهه ۱۹۶۰ علاقه‌ای ندارد.» اگر این رأی‌دهندگان با شوق و رغبت در این برنامه‌ها شرکت کنند، در درازمدت به نفع حزب دموکرات خواهد بود. اینکه حمایت گروه سنی ۱۸ تا ۲۹ سال از باراک اوباما در بعضی حوزه‌های رای‌گیری حدود دو برابر جان مک کین بوده را نباید ساده انگاشت، دورگه بودن و جوانی باعث شد ارتباط خوبی با ملتی که با فرهنگ‌ها و زبان‌های متعددی آشنا هستند برقرار کند و این از حقوق مسلم جوانان آمریکایی است.
تنها دلیل اینکه مبارزات انتخاباتی اوباما خیلی زود به جریان افتاد، این نبود که از تکنولوژی‌های جوان‌‌پسند استفاده می‌کرد؛ برای مثال یک هفته قبل از برگزاری انتخابات، اوباما بیش از ۳/۲ میلیون طرفدار در سایت face book داشت و این در حالی است که مک کین تنها حدود ۶۱۰ هزار طرفدار داشت. نتیجه‌گیری نهایی این است که تاثیر اساسی شور و اشتیاق جوانان نسبت به اوباما به دوران کاندیداتوری او ختم نخواهد شد. داده‌هایی که در دست است به این موضوع اشاره دارد که وقتی مردم برای بار اول رأی دادند، برای بارهای بعدی نیز رأی خواهند داد و این کار به شکل عادتی شخصی در خواهد آمد و وابستگی‌های حزبی آن فرد از سنین پایین دست نخورده باقی می‌مانند. جوانان دموکراتی که امروز پای صندوق‌های رای می‌روند میانسالان دموکراتی خواهند بود که در سال‌های آتی رای خود را به صندوق‌ها می‌اندازند. همانطور که نورمن اورنشتین ۲۰ سال پیش نوشته، حزبی که رأی جوانان را به دست می‌آورد، قدرت را برای نسل بعدی به دست آورده است. امروزه در تجزیه تحلیل‌های انتخاباتی اظهار می‌شود که رای جوانان آن اندازه که به چشم می‌آید نیست، چراکه بسیاری از آنها برای شرکت در انتخابات ثبت‌نام می‌کنند اما تعداد کمی از آنها در صحنه حاضر می‌شوند. آماری هم برای اثبات این مسئله در دست است. در سال ۲۰۰۰ فقط حدود یک سوم از آنهایی که در گروه سنی ۱۸ تا ۲۴ سال بودند به پای صندوق‌های رأی رفتند که این میزان بسیار پایین‌تر از میزان مشارکت بزرگسالان بود. در سال ۲۰۰۴ رای جوانان ۱۱ درصد رشد داشته است.
گروهی از آن جوانان در کالج کنیان در اوهایو به قهرمانان آن شب قبل از انتخابات بدل شدند و به نشانه‌ای از آشفتگی در انتخابات بروکراتیک تبدیل شدند. ترکیب پیش ثبت‌نام برای شرکت در انتخابات در دانشکده‌ها با تفکر قدیمی هیات انتخابات، که نتیجه آن صف‌هایی بود که در بعضی از آنها دانشجویان حدود۱۰ ساعت انتظار کشیدند تا بالاخره ساعت چهار صبح رای خود را به صندوق‌ها انداختند (وقتی جان کری در سال ۲۰۰۶ در سخنرانی مراسم جشن فارغ‌التحصیلی دانشجویان صحبت می‌کرد به شوخی گفت: «آرزو می‌کردم تمام جمهوریخواهان مثل شما دانشجویان کنیان بودند. شما که حاضرید برای عقایدتان روی پا بایستید و تنها ۱۰ درصد آرا از آن شما باشد!» آن دانشجویان از جای خود تکان نخوردند; آنها تصمیم گرفته بودند تا به حساب آیند. اگر تعداد قابل توجهی از همسالان آنها هم همان کار را کرده بودند، نه تنها برای آینده حزب جمهوریخواه نشانه خوبی بود، بلکه برای آینده کشوری که اعتماد خود به حق رأی را از دست داده نیز خوب بود.

مترجم: مهرک میراب‌زاده
منبع: نیوزوی

منبع : روزنامه کارگزاران