ضامن‌ را‌ بکش‌

در حالی که نبرد بین نیروهای دولتی سریلانکا و گروه شورشی‌ ببرهای تامیل این کشور با شکست و عقب‌نشینی شورشی‌ها به مراحل پایانی خود نزدیک می‌شود داستان‌های زیادی پیرامون نحوه فعالیت جنگجویان انتحاری این گروه نقل می‌شود.
یکی از جنگجویان زن تامیلی که برای انجام حملات انتحاری آموزش دیده بود اما از عمل به دستوراتی که دریافت کرده بود، سرباز زد و زنده ماند تا به اسارت نیروهای دولتی درآید در گفتگو با روزنامه انگلیسی گاردین از نحوه فعالیت بمبگذاران تامیلی سخن گفته است.
ارولماتی و دیگر همرزمانش وقتی متوجه شدند به محاصره نیروهای دولتی درآمده‌اند که دیگر خیلی دیر شده بود. زمانی که آن‌ها خواب بودند سربازان ارتش سریلانکا به داخل سنگرها نفوذ کرده بودند.
او با حیرت و ناباوری نظاره‌گر ۷۵ زنی بود که ماه‌ها در کنارشان جنگیده بود. آنان مطابق دستوراتی که از قبل دریافت کرده بودند یک به یک ضامن نارنجک‌ها را می‌کشیدند و خود را منفجر می‌کردند تا به اسارت نیروهای دولتی درنیایند.
ارولماتی برخلاف آنها دیگر انگیزه‌ای برای جنگیدن و فداکردن جانش نداشت. او نمی‌خواست برای هدفی بمیرد که به آن باور نداشت. در حالی که همرزمانش یک به یک خود را منفجر می‌کردند او خود را به کانال خروجی سنگر رساند و بلافاصله برای نجات جانش شروع به دویدن کرد.
ماه ژانویه و با تشدید حملات ارتش سریلانکا به مواضع شورشیان تامیل بود که او خود را تسلیم کرد. او که همراه صدها تن دیگر از ببرهای آزادی‌بخش تامیل (LTTE) در نوار ساحلی باریکی به مساحت ۲۰ کیلومترمربع به محاصره نیروهای دولتی درآمده بود در واقع باید بین مرگ و تسلیم شدن یکی را برمی‌گزید.
با آغاز سال جدید میلادی بود که نیروهای دولتی بر حملات خود به شورشیان تامیل افزودند. شورشی‌ها که کم‌تعداد بودند و به لحاظ نظامی هم در موقعیت ضعیفی قرار داشتند، گام‌به‌گام عقب‌نشینی کردند و عاقبت ناچار شدند به «منطقه عدم مخاصمه» که برای تجمع غیرنظامیان و در امان ماندنشان از درگیری‌ها در نظر گرفته شده بود، بروند.
درگیری‌ها بین دو طرف به حدی بالا گرفت که تنها طی هفته گذشته بیش از ۵۰۰ جنگجوی شورشی کشته شدند. هزاران تامیلی غیرنظامی هم در کنار شورشیان در این منطقه گیر افتاده‌اند.
دولت سریلانکا ادعا دارد شورشی‌‌ها از غیرنظامی‌ها به عنوان سپر انسانی استفاده می‌کنند و نیروهای امدادرسان فراملیتی حاضر در منطقه هم تایید کرده‌اند شورشی‌ها به سمت کسانی که درصدد فرار از منطقه برآیند، شلیک می‌کنند.
یکی از کارکنان سازمان ملل از به قتل رسیدن کودکی ۵ ساله توسط شورشی‌ها با شلیک گلوله‌ای به مغزش می‌گویند که به سمت خاکریز نیروهای دولتی رفته بود. نیروهای دولتی هر روز از دستیابی به موفقیت‌های تازه می‌گویند. به گفته دولتی‌ها تنها طی یک روز ۶۰۶ غیرنظامی با عبور از خط حایل خود را نجات دادند.
در نقطه مقابل پزشکانی که در منطقه عدم مخاصمه در حال امدادرسانی به غیرنظامیان هستند دولت سریلانکا را به گلوله باران این منطقه متهم می‌کنند و ادعا دارند هر روز حدود ۵۰ غیرنظامی به این دلیل جان خود را از دست می‌دهند. دولت این اتهامات را رد کرده است و تاکید دارد شورشیان تامیل حتی وقتی به محاصره نیروهای دولتی درمی‌آیند حاضر به تسلیم شدن نیستند.
برخی از شورشی‌ها چون ارولماتی با توجه به این که بسیاری از فرماندهان ارشد ببرهای تامیل کشته شده‌اند تصمیم به تسلیم گرفتند. او را به جایی که وزارت دادگستری سریلانکا از آن تحت عنوان مرکز بازپروری یاد می‌کند، بردند. این مرکز در کوهپایه‌های مشرف به شهری کوچک به فاصله یک ساعت‌و نیم رانندگی با کلمبو، پایتخت قرار گرفته است. ۲۱ زن دیگری که به همراه ارولماتی در این مرکز نگاهداری می‌شوند دریافت دستوراتی از فرماندهیLTTE برای خودکشی در صورت محاصره توسط نیروهای دولتی را تائید می‌کنند. دستورالعمل خیلی ساده بود: «نارنجک را مقابل صورت یا شکم خود بگیرید و ضامن را بکشید.»
زنانی که در این مرکز نگاهداری می‌شوند قرار است پس از پشت سر گذاشتن یکسال در این مرکز و فراگیری مهارت‌های شغلی مناسب به جامعه بازگردانده شوند. آنان می‌گویند از شورشی‌ها روی گردانده‌اند و رفتار دولتی‌ها را مناسب توصیف می‌کنند.
با آغاز سال جدید میلادی‌ نیروهای دولتی سریلا‌نکا بر حملات خود به شورشیان تامیل افزودند و آنها را در آستانه شکست قرار‌دادند ارولماتی وقتی در سال ۲۰۰۳ میلادی به صفوف شورشیان تامیل پیوست ۱۹ ساله بود. با تماشای یک‌ نوار ویدئویی بود که تصمیم گرفت به عضویت این گروه درآید. در این فیلم اقدامات وحشیانه سربازان سریلانکایی علیه تامیلی‌ها به تصویر کشیده شده بود. برای صیانت از ملت تامیل این تصمیم را گرفت. یک دوره ۷ ماهه آموزش را پشت سر گذاشت. در سال ۲۰۰۶ و در جریان عملیاتی جنگی با ترکش خمپاره مجروح شد اما پیش از آن که واحدهای شورشی به محاصره نیروهای دولتی درآیند او کاملا بهبود یافته بود.
ارولماتی و دیگر جنگجویان زن خواب بودند که نیروهای دولتی در سکوت کامل وارد پایگاه آنان شدند. وقتی به خود آمدند که تنها ۱۰ متر با سربازان فاصله داشتند؛ دیگر نمی‌توانستند کاری بکنند. هر کس سعی می‌کرد مفری برای گریختن پیدا کند. او شاهد صحنه‌هایی بود که هیچ‌گاه نمی‌تواند فراموش‌شان کند. از ۷۷‌جنگجوی زن حاضر در سنگر فقط ۲ نفر زنده ماندند. آنها خود را به عمق جنگل‌ها رسانده و با پیش‌روی نیروهای دولتی به همراه سایر شبه‌نظامیان تامیلی در منطقه‌ای ساحلی به محاصره ارتش سریلانکا درآمدند.
او دو بار سعی کرد از مهلکه بگریزد اما ناکام ماند اما در سومین تلاشش در ماه ژانویه سالجاری میلادی موفق شد خود را تسلیم نیروهای دولتی کند.
سوبای ۲۶ ساله از دیگر داوطلبان زنی بود که در سال ۲۰۰۲ میلادی به عضویت LTTE درآمد. او نیز خیلی زود باورش را به آرمان‌های این گروه از دست داد: «فرماندهان ما می‌گفتند باید برای آزادی سرزمین‌های تامیلی بجنگیم.» او در ۲ عملیات عمده شرکت کرد. آنان ناچار بودند مسافت‌هایی طولانی را در جنگل‌های انبوه بدون آب و غذا پشت‌سر بگذارند. شرایط غیرقابل تحمل شده بود.
یکسال پیش بود که او همراه حدود ۴۰ جنگجوی زن دیگر در کمین یک واحد ارتش سریلانکا گرفتار آمدند. از این گروه همگی جز ۲ یا ۳ نفر کشته شدند. اکثر آنها برای آن که اسیر نشوند، ‌خودکشی کردند اما او نمی‌خواست خودش را بکشد.
آنچه باعث شد بسیاری از هواداران پیشین ببرهای تامیل به این گروه پشت کنند تصمیم سال ۲۰۰۷ فرماندهی گروه برای سربازگیری اجباری بود. نیراسای‌ ۲۶ ساله می‌گوید به او فرصت دیگری جز جنگیدن داده نشد. بتازگی دوره آموزش معلمی را پشت‌سر گذاشته بود که تعدادی از نیروهای ببرهای تامیل به اقامتگاه او مراجعه کردند. هر خانواده باید یک عضوش را برای جنگ با نیروهای دولتی می‌فرستاد. خیلی از مردم راضی به انجام این کار نبودند اما شورشی‌ها مردم را تحت فشار می‌گذاشتند.
او را در ابتدا به یتیم‌خانه‌ای فرستادند تا به بچه‌ها درس بدهد. اندکی بعد به عنوان اپراتور کامپیوتر به پایگاهی نظامی منتقل شد اما با تشدید درگیری‌ها در ماه اوت سال گذشته میلادی بود که به جبهه جنگ اعزام شد. افزایش تلفات ببرهای تامیل موجب شد نیروهای پشتیبانی برای پر کردن جای کشته‌ها به خطوط مقدم فرستاده شوند.
هرگز اولین نبردی را که در آن شرکت کرد، فراموش نمی‌کند. او و همرزمانش پشت درخت‌های مشرف به جاده‌ای که واحدهای ارتش سریلانکا در حال عبور از آن بود، پناه گرفته بودند و به سوی سربازان شلیک می‌کردند. دائم دعا می‌کرد که کسی با گلوله کشته نشود. خوشبختانه در این نبرد هیچ‌یک از همقطارانش هم کشته نشدند.
ماه نوامبر بود که او و ۶ تن دیگر از همقطارانش خود را تسلیم نیروهای دولتی کردند. به یکی از پایگاه‌های ارتش نزدیک شدند. دژبان‌ها با این تصور که آنان قصد حمله دارند به سویشان شلیک کردند. دو نفر از آنها کشته شدند. او و ۴ زن دیگر فکر نمی‌کردند زنده بمانند. از پشت درخت‌ها بیرون رفته و دست‌هایشان را بالا گرفتند.
آنها را به مدت ۲ ماه در یک اردوگاه نظامی نگاهداری کردند و سپس به مرکز بازپروری فرستادند. نیراسا می‌‌گوید شورشی‌ها جوانی او را هدر داده‌اند: ما برای ۲۵ سال زیرسلطه نیروهای تامیل بودیم و به آنها باور داشتیم اما پس از سال ۲۰۰۷ و اجرای طرح سربازگیری مردم از آنها متنفر شدند. او با تاکید بر این که ببرهای تامیل با این استدلال که به تامیلی‌ها ظلم می‌شود، مردم را شستشوی مغزی داده بودند، می‌افزاید: به اعتقاد من امکان همزیستی تامیلی‌ها و دیگر اقوام سریلانکا وجود دارد.

منبع: لس‌آنجلس تایمز
ترجمه: رضا سادات

منبع : روزنامه جام‌جم