قلعه صلیبیون در قلب بغداد

بزرگتر از قصر صدام، با داشتن یک سینما، ورزشگاه و استخر، سفارتخانه آمریکا، امن ترین و هوشمندترین مکان برای زندگی در عراق است.
بغداد شهری است از مخروبه ها، خانه های سوخته، مغازه های ویران و فروریخته بر اثر انفجار بمب های انتحاری، طبقه های مخروب قصرهای عصر صدام حسین و ساختمان وزارتخانه هایی که در جریان حمله ایالات متحده در سال ۲۰۰۳ ویران شده اند. در برابر این ویرانگری ها یک مورد فوق العاده استثنایی وجوددارد. این مورد استثنایی احتمالاً تنها طرح ساختمانی جدید و عظیم در پایتخت عراق در ۴ سال گذشته است.
این طرح ساخت سفارتخانه ایالات متحده در ساحل غربی رود دجله است که پیمانکاران امروز رسماً آن را به دولت ایالات متحده واگذار می کنند. یک دیوار بلند این سفارتخانه جدید و عظیم را تقریباً از سطح زمین به بالا غیرقابل رؤیت می کند.
به دلایل امنیتی، وزارت امورخارجه به تمام درخواست ها از سوی رسانه های گروهی برای بازدید از سفارتخانه پاسخ منفی داده است. درعوض، وزارت امورخارجه به خبرنگاران وعده ارائه عکسهای گرفته شده از داخل سفارتخانه را در آینده داده است. تنها راه نظاره سفارتخانه آمریکا از روی بام هتل بابل است که در آن سوی رودخانه قرار دارد.
آنچه که شما می توانید از میان دود، گرما و آلودگی هوا ببینید مجتمعی متشکل از ۲۴ بلوک جدید قهوه ای رنگ متمایل به خاکستری و خاکستری هوشمند است که در محوطه ای به وسعت ۱۰۴ جریب (۴۲ هکتار) زمین قرار گرفته و توسط دیوارهای نفوذناپذیر محصور است. سفارتخانه جدید آمریکا قلعه ای در میان قلعه ها در منطقه سبز است. این سفارتخانه به گونه ای طراحی شده که بتواند هرگونه حمله فیزیکی را دفع کند و هنگامی که در چند هفته آینده، درهای خود را برای فعالیت بازمی کند، توسط گروهی از تفنگداران نیروی دریایی آمریکا که پادگان مخصوص به خود را دارند، محافظت می شود.
اما همه این ها بدان معنا نیست که این سفارتخانه از انتقاد مصون است. این بزرگترین سفارتخانه ایالات متحده می باشد که تاکنون ساخته شده است. وسعت آن تقریباً به بزرگی شهر واتیکان و با هزینه ۶۰۰ میلیون دلار (معادل ۳۰۰ میلیون پوند) گران ترین سفارتخانه آمریکا است.
در زمانی که میلیون ها نفر از ساکنان بغداد در خارج از منطقه سبز روزانه فقط چند ساعت بیشتر آب و برق ندارند، عراقی ها با چشمان خود مشاهده می کنند که این طرح بموقع تمام می شود، مشکل بودجه ندارد و ازنظر تأمین آب شرب گوارا، کارخانه تأمین برق، تأسیسات فاضلاب شهری، انبارها و مغازه های مخصوص حفظ و نگهداری تأسیسات، کاملاً خودکفا است. یک مرد جوان عراقی می گوید: «مردم بسیار عصبانی هستند، این امکانات برای آمریکایی هاست نه برای عراقی ها.» در این مجتمع ۲ بلوک از تشکیلات و ساختمان های اداری وجوددارد که ۱۰۰۰ نفر کارمند را درخود جای می دهد. علاوه بر این، ۶ بلوک آپارتمان با ۶۱۹ واحد یک خوابه، محل مسکونی بزرگ برای سفیر و معاون او، یک مدرسه، یک مرکز خرید و یک محوطه مخصوص برای خرید موادغذایی، یک استخر شنا، محوطه ورزشی تنیس و بسکتبال، یک ورزشگاه، سینما، سالن آرایش و کلوپ اجتماعی در این مجتمع ساخته شده است.
این مقدار اطلاعات به این دلیل در دسترس است که مهندس آرشیتکت این سفارتخانه، آقای برگر دوین، از شهر کانزاس، نقشه های این مجتمع را برای مدتی کوتاه روی سایت اینترنتی مجتمع قرارداد تا این که وزارت امورخارجه به او دستور برداشتن آنها را داد. سفارتخانه آمریکا با نیروی کار وارداتی ساخته شد.
امسال کمیته ای از کنگره آمریکا در جلسه ای تهمت هایی را شنید مبنی بر این که شرکت ساختمانی فرست کویتی جنرال تردینگ اند کانتر کتینگ به تمام کارگران ساختمانی فیلیپینی گفته بود که برای ساختن هتل به دوبی پرواز می کنند و تا زمانی که هواپیمای آنها به مقصد بغداد به پرواز درنیامده بود، کارگران فیلیپینی را نسبت به کار در سفارتخانه بی خبر نگاه داشته بودند، به عبارتی آنها را در برابر عمل انجام شده و مجبور به کار در بغداد کردند.
منتقدین محوطه جدید سفارت آمریکا را به عنوان نمادی از انزوا و اشغالگری آمریکا و نشانه ای از کم اعتمادی ایالات متحده به آینده عراق می دانند. خانم جین لوفلر، یکی از متخصصان در رشته مهندسی سفارتخانه ها، در آخرین جلد مجله فورن پالیسی می نویسد: «سفارتخانه آمریکا در بغداد، محصور در میان دیوارهای محکم بتون آرمه و بریده شده از بقیه بغداد، مانند قلعه های صلیبیون به نظر می رسد که زمانی در سراسر خاورمیانه وجودداشتند.»
وی در ادامه می گوید: طبق سنت دیرینه، سفارتخانه ها برای تشویق و ترغیب تعامل با جوامع میزبان شان طراحی می شدند، اما در مورد سفارتخانه آمریکا این امر صدق نمی کند. طبق نظر او، «اگرچه دیپلمات های ایالات متحده ازنظر چارچوب قوانین روابط دیپلماسی «درعراق» هستند، اما چه فرقی می کند، تعاملی با شهروندان کشور میزبان وجودندارد، درست مثل این است که آنها در واشنگتن مستقر می باشند.
درست است که دولت ایالات متحده مرتب ادعامی کند که به آینده عراق دموکراتیک امیدوار است، اما در عین حال، سفارتخانه ای را در بغداد طراحی نموده که هیچ گونه قوت قلبی را به عراقی ها نداده و امید چندانی برای آینده آنها باقی نمی گذارد. درعوض، ایالات متحده قلعه ای ساخته که ظرفیت حفظ حضوری طولانی مدت و گسترده در برابر خشونت کماکان پایدار در عراق را دارد.»
ادوارد پک، سفیر سابق ایالات متحده در عراق، در همان مجله آورده است: «این سفارتخانه یک هزار نفر را در پشت کیسه های شنی خواهدداشت. من نمی دانم چگونه شما می خواهید در چنین شرایط و وضعیتی به رفق و فتق امور دیپلماسی بپردازید.»
دیپلمات های ایالات متحده چشمان خود را در برابر چنین انتقادهای تند و تیزی فرومی بندند.
یکی از مقام های ارشد آمریکایی تأیید می کند: «وسعت و گستردگی این سفارتخانه تاحدود زیادی انتظار ما از داشتن روابطی قوی و طولانی مدت با عراق را منعکس می کند.
البته که این سفارتخانه یک قلعه است. این روزها کدام سفارتخانه ای قلعه نیست. این مسأله یک تراژدی است. در دنیای امروز این مسأله بیان غم آلودی از واقعیت است.» روشن است که انتقادهای بی وقفه اعصاب آدمی را خرد می کند. وی در ادامه می گوید: «ما این سفارتخانه را (nec) می نامیم. (nec) حروف اختصاری برای new embassy compund، (محوطه سفارتخانه جدید) است و این سفارتخانه برای ما دردسرساز بوده و موی دماغ ماست.»

مارتین فلچر‎/ منبع:Times

منبع : روزنامه ایران