کالج الکترال؛ هیات هایی که رئیس جمهوری آمریکا را انتخاب می کنند

رئیس جمهوری آمریکا به طور مستقیم توسط مردم انتخاب نمی شود. رئیس جمهور را هیاتی به نام «هیات نمایندگان موسوم به کالج الکترال» انتخاب می کند. تعداد اعضای این هیات در هر ایالت برابر است با تعداد سناتورها و نمایندگان آنها در مجالس سنا و نمایندگان آمریکا. این نوشتار درصدد است شیوه انتخاب رئیس جمهوری در این سیستم انتخاباتی را توضیح دهد.
● مبارزه و هیات انتخاباتی
پایان اجلاس ملی دو حزب دموکرات و جمهوریخواه به اتمام فرآیند طولانی و طاقت فرسای انتخابات که نامزدها ماه ها و حتی سال ها برای آن نقشه کشیده، فعالیت و مبارزه کرده اند، منجر می شود. پس از یک وقفه کوتاه، انتخابات اصلی با مبارزه شدید و سخت تر آغاز می شود، بدین ترتیب که در طول هشت یا ۹ هفته تا نقطه اوج خود در روز انتخابات یعنی اولین سه شنبه پس از اولین دوشنبه در ماه نوامبر، تبلیغات ادامه دارد.
آن گاه مردم آمریکا رای نهایی خود را به اشخاصی که آرزو و سودای ریاست جمهوری را در سر می پرورانند، می دهند. با این حال، روش اداره و رهبری مبارزه و طبیعت واقعی نهاد ریاست جمهوری، به دستگاه انتخاباتی ابداع شده توسط بنیان گذاران در سال ۱۷۸۷ بستگی دارد، از آنجایی که نامزد ریاست جمهوری فقط به وسیله کسب اکثریت مطلق آرا در اجلاس ملی حزب تعیین می شود، کسب ریاست جمهوری نیز با لزوم کسب اکثریت مطلقی از آرا در هیات انتخاباتی معلوم و مشخص می شود. اگرچه آمریکایی ها به رئیس جمهوری مورد نظر خود در اوایل نوامبر رای می دهند و ساعاتی چند پس از بسته شدن محل های اخذ رای نتیجه انتخابات تبدیل به خبری همگانی و عمومی می شود ولی در حقیقت تا یک ماه پس از آن انتخاب رئیس جمهوری به نحو واقعی صورت نگرفته است یعنی تا زمانی که اعضای هیات انتخاباتی آرای خود را به صندوق بریزند.
اگرچه به خودی خود این رویه معمولاً یک تشریفات است با این حال این امر به ندرت مورد توجه جهانیان واقع می شود. این روش بر شیوه ای که انتخابات ریاست جمهوری رهبری و نیز بر استراتژی مدیران مبارز کاندیداها و بر نوع نامزدی که برای ریاست جمهوری برگزیده می شود، تاثیر عمیقی دارد.
در اواخر قرن هجدهم، بنیانگذاران قانون اساسی می خواستند انتخاب رئیس جمهوری را از آشفتگی و آشوب و تلاطم سیاست عوامانه مجزا و منفک کنند، از این رو آنها رئیس انتخاباتی ایالت را در زمانی که حکومت دموکراتیک عملاً هنوز مورد آزمایش قرار نگرفته بود، منصوب می کردند. در این زمان، در فرانسه لویی شانزدهم هنوز بر تخت سلطنت بود و هوهنزوان و هابسبرگ بر اروپا حکومت داشتند و حتی در انگلستان یک ارسیتوکراسی موروثی به همراه پادشاهی مسلط و مجلس عوامی فاسد حکومت می کرد. آمریکایی ها تجربه جسورانه بزرگی را در پیش گرفته بودند ولی می خواستند در عین حال محتاط هم باشند و این منصب قدرتمند بالقوه را به عوام فریبان ندهند. بنابراین آنها نظام انتخابات غیرمستقیم را برای ریاست جمهوری تدارک دیدند و هیاتی انتخاباتی به وجود آوردند که در آن هر ایالت قرار بود تعدادی از آرا را به اندازه تعداد سناتورها و نمایندگانی که مجاز بود در کنگره داشته باشد، دارا باشد. قانونگذاران ایالتی مشخص خواهند کرد که چگونه رای دهندگان باید معین شوند و آنگاه، آنان رئیس جمهور را فارغ از های و هوی عوامانه از میان افرادی که مناسب تر برای این مقامند، برمی گزینند.
امروزه رای دهندگان به وسیله یک رای گیری همگانی در نوامبر انتخاب می کنند ولی از نظر قانونی، هنوز هیات انتخاباتی است که تصمیم نهایی را در دسامبر می گیرد. به بیان دقیق تر، زمانی که یک آمریکایی رای خود را برای رئیس جمهور به صندوق می اندازد، وی در واقع در حال گزینش میان لیست های رقابتی یا لیست های نامزدهای انتخاباتی و نامزدهای هیات انتخاباتی است اگرچه امروزه اسامی نامزدها برای منصب ریاست جمهوری روی برگه رای گیری وجود دارد. البته، این عقیده که اعضای هیات انتخاباتی می توانند آرای رئیس جمهور را طبق قدرت تشخیص خود برگزینند و احتمالاً با اراده عمومی به مخالفت بپردازند، تصور باطلی است. ساز و کارهای سازماندهی شده بلافاصله وارد این جریان و فرآیند شده و نامزدهای هیات انتخاباتی متعهد شدند که آرای خود را به نفع یکی از مدعیان ریاست جمهوری به صندوق بریزند بنابراین اعضای هیات انتخاباتی از اینکه هرگونه تشخیص شخصی را اعمال کنند، بازماندند و صرفاً تصمیم و اراده رای دهندگان را در ایالت خود به ثبت رساندند.
هیات انتخاباتی، حتی برای بحث و تبادل نظر به عنوان یک هیات و اجتماع تشکیل نمی شود، اعضا در مراکز و پایتخت های ایالتی دور هم جمع شده و آرای آنها به واشنگتن ارسال می شود.این امر صحیح غاستف که عملکرد هیات انتخاباتی هنوز به طور کامل تشریفات محسوب نمی شود و گاهی دیده شده که رای دهندگان مستقل تصمیم خود را پس از انتخابات نوامبر تغییر داده و از رای دادن به نفع نامزدهایی که آنها نسبت به وی متعهد بودند امتناع ورزیده اند. در سال ۱۹۴۸، یک رای دهنده ایالت تنسی از رای دادن به نفع ترومن خودداری کرد اگر چه وی اکثریت آرا را در ایالت به خود جلب کرده و در عوض رای خود را به نفع نامزد حقوق ایالات به صندوق انداخت. در سال ۱۹۵۶ یک رای دهنده آلاباما از رای دادن به استیونسون که نسبت به وی متعهد بود، منصرف شد و در ۱۹۶۰ رای دهنده ای در اوکلاهاما که متعهد به حمایت از ریچارد نیکسون بود رای خود را به سناتور بیرد داد.
در سال ۱۹۶۸ نیز یک رای دهنده از کارولینای شمالی، رای خود را از نیکسون به جورج والاس تغییر داد.این انحرافات جزئی سبب هیچ اختلاف و تغییری در عملکرد هیات انتخاباتی نشده است ولی در گذشته استراتژی اتخاذ شده در ایالات جنوبی به صورت بالقوه تاثیر مهم تری داشته است. در سال ۱۹۶۰ دموکرات ها در آلاباما و می سی سی پی که مخالف نامزد رسمی جان اف کندی بودند، فهرستی غیرمتعهدانه برای هیات انتخاباتی ارائه کردند. از یک نظر این امر بازگشت به عقاید اولیه بنیانگذاران محسوب می شد زیرا مقصود آن بودکه این رای دهندگان نباید متعهد به یک نامزد یا نامزد دیگری باشند بلکه باید آزاد عمل کنند تا براساس نتیجه انتخابات دیگر ایالات دست به انتخاب بزنند اگر آن انتخابات، انتخاباتی بسیار نزدیک از حیث اعضای هیات انتخاباتی می بود، این رای دهندگان غیرمتعهد می توانستند تعادل انتخابات را به نفع یک نامزد برهم بزنند و در برابر دیدگاه ایالات جنوبی تسلیم شوند یا اینکه می توانستند انتخابات را به مجلس نمایندگان محول کنند گرچه آن انتخابات از نظر رای مردمی انتخابات بسیار نزدیکی بود ولی کندی از اختلاف مناسبی از آرای هیات انتخاباتی برخوردار بود و نامزدهای غیرمتعهدی که در می سی سی پی پیروز شدند آرای خود را به همراه برخی از رای دهندگان غیرمتعهد آلاباما به نفع سناتور هاری بیرد به صندوق ریختند.
بنابراین به نظر می رسد هیات انتخاباتی در نگاه اول صرفاً مکانیسمی پیچیده برای ثبت غیرمستقیم اراده مردم باشد. با وجود این به هیچ وجه چنین حالتی مطرح نیست. برای درک اینکه چرا ساختار هیات انتخاباتی بسیار مهم است ضروری است که به بررسی روشی بپردازیم که در آن ایالات صرفاً به وسیله اجلاس درصدد به کار انداختن نظام هیات انتخاباتی برآمده اند. قانون اساسی بیان داشته است که رای دهندگان باید در ایالات خاص خود دور هم جمع شوند و به نفع رئیس جمهور و معاون رئیس جمهور رای دهند ولی روشی که در رای گیری باید انجام شود این مساله را تصریح نمی کند. واضح ترین روش برای رهبری و هدایت رای گیری ممکن است این باشد که آرای انتخاباتی میان نامزدها به نسبت تعداد آرایی که آنها در انتخابات عمومی و مردمی دریافت کرده اند، تقسیم شود .

منبع : سیاست در ایالات متحده آمریکا
ترجمه : ابوذر گوهری مقدم

منبع : روزنامه سرمایه