روزهای آخر «بلر»

ملایم و باانضباط. این رفتاری است كه طرفداران «گوردن براون» وزیر دارایی، طرفداران بلر، چپ های افراطی، راست های ملایمت پیشه و ... در انظار، بر آن تأكید می كنند. اما این هیاهوها صرفاً هیاهو نیستند. در واقع حزب كارگر هنوز هم به راهی برای خروج از بحران می اندیشد. اما واقعیت این است كه نه تنها بهتر نمی شوند كه بدتر هم خواهند شد. در چند روز گذشته، حامیان نخست وزیر با خوشحالی از نافرجام ماندن آشوبی سخن می گویند كه براون به پا كرده بود. وی می خواست تمام اعضای حزب را علیه بلر بشوراند. در همین حال طرفداران بلر از تلاش های وی نیز برای سرپا ماندن آن هم در شرایطی كه رو به نابودی پیش می رفت، سخن می گفتند. اما واقعاً جهت حركت بلر به كدام سو است؛ ماندن یا نابود شدن؟ بحث های بسیاری در این بین پیش آمد حتی گروهی می خواستند بدانند تاریخ دقیق رفتن «بلر» چه وقت است. اما آنها نیز از سوی اعضای خانه شماره ۱۰ توجیه می شدند كه بلر باقی خواهد ماند و یك سری كارهای اساسی انجام خواهد داد تا شرایط تغییر كند.
بنابراین در همان ابتدای كار نامه مربوط به كناره گیری بلر در ته كشوی آخری میز مخالفان او قرار گرفت و حتی ایشان خواسته خود را ولو بر روی كاغذی كه قرار بود اعضا بر آن امضا بگذارند، نیاورند. شاید یكی از ساده ترین راه های بیان این موضوع مطرح كردن آن بر روی سایت بود. آنها با این «فكر كنم، فكر كردم ها» سعی می كنند، در قالب گروهی در كنار پارلمان مطرح نشوند. مسأله دیگری كه از سوی نمایندگان چپگرای افراطی پارلمان مطرح شده اما هنوز جامه عمل به خود نپوشیده است، این است كه چگونه گروهی از اعضای پارلمان می توانند در هفته پیش رو یا آینده بلر را مجبور كنند كه مطابق خواسته های آنان پیش برود. در واقع درمیان اعضای پارلمانی حزب كارگر سه گروه وجود دارند كه خود را آماده كرده اند تا در برابر «بلر» اقدامی را صورت دهند. اما فقط یكی از آنها خواهد توانست چنین كاری را انجام دهد. نخستین گروه كسانی هستند كه به چپ گرایش دارند. كسانی كه همیشه به عنوان یك دشمن، خصومت خود را با «بلر» نشان داده اند. آنها بدون هیچ حرف و حدیثی رفتن «بلر» را می خواهند اما از طرفی هم تمایلی به كمك كردن به براون ندارند. گروه دوم كسانی هستند كه در میانه قرار می گیرند. این گروه متفكر و اندیشمند از بیرون از پارلمان سازماندهی می شوند. بعضی از اعضای پارلمان كسانی هستند كه اهداف براون را تأیید می كنند. آنها سعی می كنند قبل از خالی شدن خشاب اسلحه شان تمام تیرها را شلیك كنند و بنابراین به راحتی با مطبوعات و رسانه ها ارتباط برقرار می كنند.
اما در نهایت یك گروه دیگر هم وجود دارد. این گروه مخرب كسانی هستند كه تمام حركاتشان در جهت به لرزه انداختن خانه شماره ۱۰ و بیرون راندن بلر از آن است. این گروه، همدست «براون» وزیر سابق دولت «اندررو اسمیت» و همچنین وزرای سابق هستند و در جهت اهداف آنها حركت می كنند. این گروه ها تمام توجه خود را متوجه این مسأله كرده اند كه با شیوه های سیاسی به سمتی پیش بروند كه «بلر» با تغییرات در بورس مواجه شود و به این طریق به مقابله با مغز متفكر حزب كارگر بروند. در این میان آموزش و پرورش و همچنین بهداشت نقش تعیین كننده ای دارند. «جان كندی» وزیر بهداشت سابق با توسل به بیمارستان های كودكان مورد حمله واقع شد، چند روز پس از آن بحث ها در مورد این مسأله تا جایی پیش رفت كه نام های دیگری به جای او مطرح شد. نام هایی چون «دنهام» و «نیل كینوك». اینها در حالی روی می داد كه در اردوگاه «براون» شادمانی حاكم بود و آنها قادر به پوشاندن این شادمانی نبودند.
و اما «بلری ها»! بدون شك هیچ راهكاری برای آنها در جهت ترمیم اوضاع و برهم زدن مخالفت هایی كه می تواند منجربه سقوط شود، وجود ندارد. ایشان نمی توانند بر چیزی تكیه كنند كه بتواند نخست وزیر را بیش از این سرپا نگهدارد. آن هم جلوی فردی مانند براون كه می تواند جانشین او شود. ترفیع «دیوید میلیباند» به ریاست محیط زیست كه هفته پیش روی داد باعث شد «دیوید كامرون» ناگهان فردی دیگر را پیش روی خود ببیند و احتمالاً این باعث دوئلی نه چندان دور، بین كامرون _ میلیباند خواهد شد و نه كامرون و براون. یقیناً هنوز خشم «چارلز كلارك» فروكش نكرده و هنوز زخم های «جك استراو» و «جف هون» التیام نیافته است. كلارك یكی از عناصر مهم در بین «بلر»ی ها بود. او كسی بود كه پیشنهادهای بسیاری برای باقی ماندن «بلر» در سمتش داشت. به جز او «دیوید میلیباند»، «هیلاری آرمسترانگ»، «جان رید»، نیز در همین جهت تلاش می كردند. اما «براونی»ها نیز بیكار ننشسته بودند و داستان های خودشان را در مجالس عمومی و خصوصی درباره فساد اخلاقی «كلارك» بیان می كردند. همانطور كه بعدها برای «استراو» و «هون» نیز همین كار را كردند. به هر حال آنچه واضح است اینكه «براون» یك مشكل دارد و آن این است كه او نمی تواند به طور علنی به «بلر» حمله كند.
تنها كاری كه او می كند، این است كه به سختی لبخند بزند. او می داند كه این حزب بر روی لبه تیغ در حال حركت است و می داند كه یك حمله مستقیم از جانب او، می تواند نتیجه ای معادل به وجود آمدن شكافی عمیق در حزب شود كه دیگر كسی قادر به ترمیم آن نخواهد بود. البته او می تواند همان قدر رك باشد كه گویی می خواهد یك برنامه زمان بندی شده را اعلام كند. اما مشكل دیگر او این است كه «بلر» به آسانی كنار نخواهد رفت! وقایع چند روز اخیر این را نشان داده كه نخست وزیر برای باقی ماندن دست به هر كاری می زند، ولو اینكه قرار باشد دوستان خود و یا علاقه مندی هایش را در این راه قربانی كند. بله، حالا مشكلات «بلر» زیاد شده اند. اما هنوز این امید وجود دارد كه مذاكرات او با «براون» موجب شود او تاریخی قطعی برای رفتن خود ذكر كند. نتایج انتخابات محلی كاملاً ناخوشایند بود. در آموزش و پرورش، در بهداشت، در جرایم و بسیاری دیگر از مسائل اجتماعی، كه اعضای پارلمان با توسل به آنها به «بلر» حمله كرده اند، هیچ شانسی را برای او به جا نگذاشته اند. شاید «بلر» این روزها كاملاً به تغییراتی كه در دولتش داده است امیدوار باشد اما این امیدواری چندان درست به نظر نمی رسد. زیرا اعضای پارلمان، درست در جهت مخالف او حركت می كنند و این به این معنی است كه «بلر» روزهای آخر را می گذراند و آنها نیز ملایم و باانضباط نخواهند بود؛ درست برخلاف آنچه كه نخست وزیر می خواهد. اما آیا «بلر» می تواند بپذیرد كه حزب كارگر و آینده اش جزو اموال شخصی او نیست؟

ترجمه: بنفشه غلامی
منبع: گاردین

منبع : روزنامه ایران