رضا رشیدپور

یکی دو سال پیش، شاید باور این مساله که «رضا رشیدپور» به این زودی ها به یکی از چهره های رسانه یی سال تبدیل شود، ممکن و مقدور نبود و تصور این نکته که این مجری خنده رو و خوش سیما، در مسیری چنین کوتاه راه شهرت و موفقیت را پیموده و در مقطعی حتی به تک چهره مجری گری سیما تبدیل شود، از آن تصورات محال به نظر می رسید که حتی در باور خوش بین ترین و امیدوارترین هواداران رشیدپور هم نمی گنجید. هر چه باشد، بالا رفتن از نردبان ترقی در صدا و سیما و تلویزیون دولتی ایران نیاز به ملزوماتی دارد و به نظر نمی رسید رضا رشیدپور این نکات لازم را برای پیمودن یک شبه یک مسیر صدساله دارا باشد. او نه آن شلوغ بازی ها، منم منم کردن ها و تظاهرات بیرونی چهره یی چون فرزاد حسنی را داشت- که همین ها هم در نهایت به ضررش تمام شد و به حاشیه اش راند- و نه می شد او را در قالب جریان رسمی مجری گری سیما، با آن مجریان همیشه مثبت و اتوکشیده یی تجسم کرد که فقط تعارف های لوس و تکراری بلدند و بیش از یک چهره تلویزیونی، شبیه به- مثلاً- نمایندگان مجلس هستند. برخلاف مخالفت هایی که در زمان پخش برنامه «شب شیشه یی» به عمل آمد- که این حکایتی دیگر است و عوامل و دلایلی دارد که جای آن در این مطلب نیست- «رشیدپور» نه تنها راه خودش را با این برنامه باز کرد، بلکه تاثیرگذاری برنامه اش، راه و جریانی جدید را در تلویزیون ایران باز کرد که نتیجه اش را در حضور چهره یی چون مسعود کیمیایی در برنامه دو قدم مانده به صبح صالح علاء شاهد بودیم.مخالفت ها با برنامه «شب شیشه یی» (به جز مورد احمدرضا درویش) بیشتر بر این مضمون استوار بود که می گفتند رشیدپور نان محبوبیت میهمانان برنامه اش را می خورد- که خودش هم هیچ گاه این مساله را تکذیب نکرد- اما مخالفان این را نگفتند. همین که یک مجری تلویزیونی دولتی و محافظه کار می تواند چهره هایی چون محمدرضا گلزار، بهرام رادان، گلشیفته فراهانی، مهران مدیری، رضا عطاران، علی دایی، فریبرز عرب نیا، تهمینه میلانی، ابراهیم حاتمی کیا، رضا کیانیان و ده ها تن دیگر را به برنامه اش دعوت کند کاری کرده است کارستان. رشیدپور به عنوان یک چهره تلویزیونی- که با ژورنالیسم پهلو به پهلو است- حتی اگر در برنامه اش یک کلام هم نمی گفت و فقط کارش را محدود به دعوت کردن از چهره های مطرح می کرد، باز هم کارش را کرده و نقش خودش را در تکوین یک جریان تلویزیونی به بهترین وجهی ایفا کرده بود و بی انصافی است اگر در مطالعه پیشرفت های تلویزیون در سال های اخیر، سرفصلی به این اقدام جالب و جسورانه او اختصاص نیابد.البته نباید فراموش کنیم جسارت و نوآوری در عرصه فعالیت های فرهنگی و هنری در ایران همواره یک امتیاز مثبت و با ارزش محسوب نمی شود و در مواردی نیز به قربانی شدن افراد می انجامد. (مثل مورد مصاحبه جنجالی فرزاد حسنی با سردار رادان که به محو شدن این مجری از صفحه تلویزیون انجامید.) قدرناشناسی مسوولان صدا و سیمای دولتی در مواجهه با رضا رشیدپور اما به شکلی دیگر و در پخش برنامه مثلث نمایان شد. آنها خیلی زود فراموش کردند که این مجری در مدت زمان کوتاهی توانسته بود آمار مخاطبان شبکه تهران را به بالاترین حد ممکن برساند و از این رو همه اعتراض هایشان از برنامه شب شیشه یی را بر سر برنامه مثلث خالی کردند و پخش این برنامه را بعد از دو قسمت ابتدا به طور موقت و سپس برای همیشه متوقف کردند و جایش را با برنامه خنثی و سفارشی ۱۴۰۴ پر کردند و موفقیت های قبلی «رشیدپور» را تا حد زیادی زیر سوال بردند.نمی توان انکار کرد که رشیدپور هم ایراداتی داشت. جاهایی کم آورد، جاهایی احترامی بیش از حد برای کسانی که لایقش نبودند قائل شد، گاه در جاهایی علیه عده یی دیگر، با پیشداوری گارد گرفت و عامدانه خواست حضورش را به رخ بکشد و جاهایی خودش نبود، اما اینها در اهمیت کاری که «رشیدپور» انجام داده بود، کوچک ترین خللی وارد نمی کند. او به عنوان یک آغازگر، نقش خود را ایفا کرد و تاثیر خودش را گذاشت.شکست برنامه یی چون ۱۴۰۴، شاید این فرضیه را که «رشیدپور» موفقیت برنامه اش را بر پایه حضور میهمانانش بنا می کند و خودش قادر به جذابیت بخشیدن به برنامه یی نیست، یک بار دیگر مطرح می کند .بازی در فیلم «سوپراستار» به کارگردانی تهمینه میلانی و سردبیری دوهفته نامه «رویش» تجربه های جدید «رضا رشیدپور» در عرصه های سینما و ژورنالیسم هستند.

نگار باباخانی

منبع : روزنامه اعتماد