آمریکا و حقوق بشر

آمریکا در جست وجوی یک تغییر و تحول بزرگ است. سه هفته است که از شرق آمریکا، یعنی از واشنگتن تامرزهای غربی این کشور در سانفرانسیسکو و جزایر هاوائی، سفر کرده و با بسیاری از شهروندان این سرزمین نظیر سیاستمدار، استاد دانشگاه، راننده تاکسی، کارمند و کارگر در تماس بوده ام. آنچه در آغاز این سال جدید میلادی (۲۰۰۸) مشاهده می کنم این است که آمریکائی ها بیش از هر موقع دیگر به آینده خود نگرانند. قریب به اتفاق شهروندان آمریکا همچنین منتظر یک واقعه ای هستند ولی نمی دانند این اتفاق چه خواهد بود: سقوط امپراتوری آمریکا؟ انتخاب یک سیاهپوست آفریقائی نژاد به نام باراک اوباما به ریاست جمهوری آمریکا؟ یا یک زن و یا یک کشیشی که هیچ وقت فرصت و اجازه صدرات بر کاخ سفید را نداشتند؟ رکود اقتصادی و کاهش هرچه بیشتر قیمت واحدهای مسکونی و شاخص های کیفیت و کمیت زندگی؟ و یا پایان زندگی «ارزان ماشینی» و افزایش هر بشکه نفت به ۱۵۰ و حتی ۲۰۰دلار؟ آیا آمریکا در مسیر سلب کامل آزادی های مدنی و آغاز یک دوره خفقان در مردم سالاری است؟ چه تغییر و تحولاتی در بافت فرهنگی، دینی، و نژادی آمریکا در حال وقوع است؟
آمریکائی ها، چه مردم عادی و چه نخبگان و به اصطلاح روشنفکران آن، اطلاع کمی از تاریخ و فرهنگ خود و دیگران دارند و وقتی شکست سیاست های داخلی و خارجی خود را می شنوند تاثیر آن بر روحیه و روان شهروندان چندین برابر و بی نهایت گیج کننده است. رویدادهای اخیر در پاکستان و ترور بوتو در آن کشور گوشه ای از ریخت و پاش ها و شکست های سیاست خارجی آمریکا در منطقه است. بوتو مانند ژنرال مشرف یکی از دست پرورده های آمریکا بود و پاکستان از زمان کودتای ۱۹۹۹ و به ویژه پس از سقوط طالبان در افغانستان بیش از ۱۰ میلیارد دلار کمک بلاعوض از واشنگتن دریافت کرده است. آمریکا اکنون خود را در باتلاق دیگری مانند عراق، در پاکستان گرفتار کرده است، یک آمریکائی متوسط نه از سیاست آمریکا در عراق و پاکستان و افغانستان چیزی درک می کند و نه از تبلیغات کنفرانس شکست خورده به اصطلاح صلح آناپولیس در آمریکا بین صهیونیست ها و فرقه ای از دولت خودگردان فلسطین. سرگیجی نخبگان آمریکا کمتر از شهروندان معمولی نیست. به مسئله آمریکا و حقوق بشر توجه کنید.
دهه ها است دولت آمریکا از طریق انتشار گزارش سالیانه و سخن پراکنی های دولتمردان و رسانه های خود به بقیه دنیا درس حقوق بشر داده است در حالی که ایالات متحده در طول تاریخ ۳۰۰ ساله خود و به ویژه در سال های اخیر یکی از بزرگترین گناهکاران و قانون شکن های دنیا در سطح ملی و بین المللی بوده است. هفته گذشته روزنامه نیویورک تایمز، مهمترین نشریه ملی نخبگان و هیئت حاکمه آمریکا، به قدری از جرائم مرتکب شده دولت بوش و دستگاه های اطلاعاتی و جاسوسی آن کشور شرمنده شده بود که برای اولین بار سرمقاله اصلی خود را به پرونده سیاه حقوق بشر سال های اخیر ایالات متحده اختصاص داد (نیویورک تایمز ۳۱دسامبر ۲۰۰۷). نیویورک تایمز سرمقاله خود را با این جمله شروع کرد: «این روزها لحظات بسیاری است که ما کشور خود را نمی توانیم تشخیص دهیم. روز یکشنبه (۳۰ دسامبر ۲۰۰۷) یکی از آن روزها بود که ما در تایمز خواندیم که چگونه عده ای از کسانی که در مهمترین سمت های مسئولیت ملی قرار دارند با توطئه گری کوشش کردند روی شکنجه زندانیان توسط ماموران سازمان اطلاعاتی و جاسوسی (سیا) سرپوش بگذارند و با از بین بردن نوار این عملیات، این رفتار شرمانه را مخفی نگاه دارند.» این روزنامه سپس اضافه می کند که این اولین بار نیست که با اخبار وحشتناک این جنایات مواجه می شویم بلکه این نوع رفتارهای غیرانسانی از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ به بعد معمولی شده است.
نیویورک تایمز عملیات نقض حقوق بشر توسط آمریکا را فهرست وار به خوانندگان خود یادآوری می کند: تجاوز سربازان آمریکائی به ناموس و عفت عمومی، قتل زندانیان در افغانستان و عراق، قتل غیرنظامیان عراقی توسط مزدوران غیرنظامی وزارت دفاع آمریکا در عراق بدون ترس و واهمه از محاکمه شدن در آن کشور، دستور رئیس جمهور آمریکا برای کنترل گفت و شنود شهروندان و جاسوسی در میان مردم، بازرسی مکالمات تلفنی مردم آمریکا و تفتیش نامه های پستی و الکترونیک آنها بدون اجازه دادگاه ها، قدرت جدید تام الاختیار رئیس جمهور برای توقیف و زندانی کردن شهروندان آمریکا به مدت نامعلوم و بدون اجازه حضور در محکمه و بدون اعلام جرم و اتهامات! در اینجا لحن سرمقاله نیویورک تایمز شدت خاصی پیدا می کند به ویژه آنجا که می نویسد حقوقدانان و مشاوران بوش به قدری قوانین را زیر پا گذاشته اند که در حقیقت «عاملان سازمان های اطلاعاتی که باید مدارک و اطلاعات جمع آوری می کردند به شکنجه دهندگان تبدیل شده اند.» به عقیده این روزنامه «کاخ سفید با استفاده از ترس تروریسم و گسیختگی وحدت ملی، کنگره آمریکا را مجبور کرد تا قوانینی را به تصویب برسانند که قدرت بیشتری به ماموران دولتی می دهد تا بیش از آنچه لازم است آرزو و رؤیاهای دیک چنی (معاون رئیس جمهور) و همکاران امپراتوری او را عملی کنند...» گزارش و سرمقاله نیویورک تایمز نشان می دهد که «چگونه سازمان های اطلاعاتی و جاسوسی آمریکا با قراردادهائی که با برخی از کشورها امضا کردند شهروندان بی گناه آنان را به اتهام تروریسم از فرودگاه ها و خیابان ها جمع آوری کرده و برای شکنجه روانه زندان های احداث شده در خارج کردند.» این نشریه امیدوار است که این بار رأی دهندگان آمریکا برعکس سابق بصیرت لازم را به کار ببرند تا کسانی را روانه صدرات کاخ سفید کنند که اینگونه شرمندگی های موجود تکرار نشود.
ولی آنچه نیویورک تایمز در سرمقاله خود یادآوری نمی کند این است که در دوران ریاست جمهوری بوش و در آغاز جنگ با عراق دقیقاً همین رسانه ها مانند نیویورک تایمز بودند که بدون توجه به مسئولیت مطبوعاتی و اجتماعی خود دروغگوئی و فریبکاری های دولتمردان آمریکائی و هیئت حاکمه ایالات متحده را چاپ و منتشر کردند.
نقض حقوق بشر توسط آمریکا تاریخ طولانی دارد؛ تاریخی که نه مطبوعات و رسانه های آمریکا و نه دولتمردان و نامزدهای ریاست جمهوری آن کشور حاضرند بدان اشاره و اعتراف کرده و از آن عبرت بگیرند: ظلم و ستم علیه نژاد بومیان و سرخپوستان و مردم اصلی قاره آمریکا، شکنجه و استثمار نژاد سیاهپوستان و بردگان آمریکا که از قاره آفریقا به این سرزمین آورده شدند، کشتار غیرنظامیان و مردم بومی کشورهای مکزیک، کوبا، فیلیپین، هاوایی و جزایر اقیانوس آرام در جنگ های توسعه گرانه قرن نوزدهم، خفقان و زندانی کردن شهروندان ژاپنی و چینی و ملیت های دیگر در آمریکا در دو جنگ جهانی اول و دوم، کودتا و ترور علیه رهبران کشورهای آمریکای لاتین، آفریقا، آسیا در سالهای معروف به «جنگ سرد»، و کشتار میلیون ها نفر از مردم ویتنام، عراق، افغانستان و ایران در مداخلات نظامی نیم قرن اخیر. پرونده نقض حقوق بشر توسط آمریکا احتیاج به یک کتاب جداگانه دارد.

پروفسور حمید مولانا

منبع : روزنامه کیهان