فوتبال داخلی فرزند خوانده دوست نداشتنی!

پول ندادن صدا و سیما به فدراسیون فوتبال در ازای روی آنتن بردن تصاویر مسابقات داخلی، یک شوخی مرگبار است که بتدریج زوایای تلخ خود را نشان می دهد.
یکی، دو هفته دیگر که مسؤولان AFC به ایران بیایند و گزارش اهمال کاری دست اندرکاران فوتبال ایران را به مقامات مافوق خود گزارش کنند، همه لبخندهای امروز به خاموشی خواهد گرایید و یأس بر فوتبال باشگاهی در ایران، سایه خواهد انداخت.
اینکه تلویزیون نمی خواهد پول فوتبالی را که پخش می کند بدهد، ریشه در یک عمر استفاده رایگان این سیما از تیمهای پرهوادار فوتبال دارد. آنها به تصاحب رایگان این گنجینه خو گرفته اند و بعید است به این زودیها از مرکب رایگان پیاده شده و بابت این برنامه سودآور نیز مثل بقیه آیتم ها هزینه بپردازند. در این میان اما، یک سؤال بسیار مهم وجود دارد؛ مگر نه این است که همین صدا و سیما برای پخش تورنمنت های بین المللی نظیر جام جهانی، جام ملتها و باشگاههای اروپا، لیگ برتر انگلستان و... در کمال تواضع حاضر به پرداخت مبالغ نجومی می شود؟ پس چگونه است که در مواجهه با فوتبال سراسر نیاز داخلی خبری از این قسم بذل و بخششها و ولخرجیها نیست و آقایان حاضرند روی ایده اشتباه خود آن قدر پافشاری کنند که حتی کیان فوتبال باشگاهی هم به خطر بیفتد؟
خوب به خاطر می آوریم که در سالهای گذشته چگونه مجریان رسانه ملی بر صفحه جعبه جادویی حاضر می شده اند و با لحنی فاتحانه از موفقیت در پرداخت حق پخش مسابقات اروپایی خبر می داده اند. پس طبیعتاً هوادار فوتبال در ایران حق دارد در قبال این رفتار سرشار از تناقض صدا و سیما جبهه بگیرد و از تبعیض بین فوتبال ایران و اروپا نزد آن نهاد گله مند باشد.
گویا ورژن عملی تئوری خانمان برانداز «اینجا ایران است» تا درونی ترین لایه های فوتبال ایران هم نفوذ کرده است. مدیران سیاستگذار سازمان صدا و سیما باید بپذیرند که کرنش در قبال مطالبات فوتبال خارجی و گردنکشی مرگبار در مقابل حقوق حقه فوتبال داخلی، معنایی غیر از افتراق قایل شدن بین جنس بنجل ایرانی و کالای مرغوب غیر ایرانی ندارد.
وقتی سران سازمان دولتی صدا و سیما تحت هیچ شرایطی حاضر نمی شوند حق فوتبال را بدهند و در راه کنار نیامدن با پیشنهاد نازل، رفع تکلیفی و خجالت آور فدراسیون فوتبال، حتی از سلاخی باشگاههای ایرانی حاضر در آسیا نیز ابایی ندارند، این یعنی آنکه فوتبال در ایران کالایی بی ارزش و متاعی به درد نخور است. هنگامی که متولیان حوزه های بین ورزشی در کشورمان این اندازه نسبت به فوتبال مملکت به دیده تحقیر می نگرند، چگونه می توان در این عرصه به دنبال پیشرفت و توسعه بود.
گذشته از آنکه عواید فوتبال از طریق حق پخش- اگر آقایان بر سر نرخ واقعی با هم به توافق برسند- کلی از مشکلات این رشته ورزشی در کشورمان را حل خواهد کرد، بار روحی و روانی چنین اقدامی از سوی دولتمردان به مثابه یک محرک انرژی زا و انگیزشی مطلوب به پیشبرد کیفی فوتبال در ایران کمک خواهد کرد. در غیر این صورت و در شرایط ادامه امتناع رسانه ملی از پرداخت حق پخش، علاوه بر مشکلات قریب الوقوع قانونی، عقده حقارت و کم ارزشی هم به کوله بار آلام فوتبال ایرانی افزوده خواهد شد. همه ما برای همیشه حق داریم از خود بپرسیم فوتبال ایران چه کمبودی دارد که باید حتماً رایگان باشد؟ !

رسول بهروش

منبع : روزنامه قدس