استروژک - Stroszek

سال تولید : ۱۹۷۷
کشور تولیدکننده : آلمان‌غربی
محصول : ورنر هرتسوگ
کارگردان : هرتسوگ
فیلمنامه‌نویس : هرتسوگ
فیلمبردار : توماس موخ و اد لچمن.
آهنگساز(موسیقی متن) : -
هنرپیشگان : برونو اس، افا ماتز، کلمنس شایتس، بورکهارت دریست، پیت بِدویتس، ویلهلم فون هومبورگ و آلفرد ادل.
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۸ دقیقه.


«برونو استروژک» (برونو اس). از زندان آزاد می‌شود و با وجود هشدار رئیس زندان در مورد خطر مشروب‌های الکلی، بلافاصله به پاتوق‌های سابقش می‌رود و به «افا» (ماتز) برمی‌خورد، خیابان‌گردی که مورد آزار پااندازهایش است. «برونو» او را با خود به آپارتمانی می‌برد که دوستش «شایتس» (شایتس) برایش نگه‌داشته، و نوازندگی در خیابان‌ها را از سر می‌گیرد. اما دو پاانداز سابقِ «افا» به‌شدت او را کتک می‌زنند و «برونو» هم تصمیم می‌گیرد (با پول «افا») همراه «شایتس» به آمریکا، نزد خواهرزاده «شایتس» در ویسکانسین بروند. به محض رسیدن به خاک آمریکا، مرغ مینای «برونو» توقیف می‌شود، ولی آنان در ویسکانسین کار پیدا می‌کنند و کاروانی می‌خرند. «برونو» نگران قسط‌های کاروان است و مدام با «افا» بیگانه‌تر می‌شود. «افا» قرار است پول‌هایش را به کارمند بانکی بدهد که به‌دنبال قسط‌های عقب‌مانده آمده ولی در عوض با دو راننده کامیون فرار می‌کند تا به ونکوور برود، و کاروان در مقابل چشم‌های حیرت‌زده «برونو» و «شایتس» حراج می‌شود. آنان به یک سلمانی دستبرد می‌زنند و پس از دستگیری «شایتس»، «برونو» با کامیون به یک اردوگاه سرخ‌پوستان در کارولینای شمالی می‌رود...
* در استروژک، هرتسوگ از فضاهای مهجور مانده، و برزخ مکانی و روحی فیلم‌های دیگرش (مثل قلب شیشه‌ئی، 1976) خارج می‌شود و می‌کوشد نگاهش به بشر (نگاهی که ترکیبی از بدبینی روشن فکرانه و سرخوشی معنوی است) را در عرصه‌ای آشنا، معاصر و ملموس محک بزند. از کیفیت‌های خیالی و خیال‌برانگیز آن فیلم‌ها اینجا خبری نیست. سه شخصیت «ناجور» او که زندگی پست و محقر خود در برلین را ترک می‌کنند و قدم به برهوت ویسکانسین می‌گذارند، در بدو امر گوئی «دنیای جدید»ی را کشف کرده‌اند. اما به‌زودی هرتسوگ به ما می‌فهماند که آنان صرفاً از یک قفس به قفسی دیگر منتقل شده‌اند. پس از آنکه دیگر چیزی برای کشف شدن وجود ندارد و «استروژک» جائی برای رفتن ندارد، هرتسوگ می‌ماند و شرح و بسط تزئینی وسوسه‌ها و رویاهای شخصی‌اش. در استروژک او ناچار شده است. با واقعیت‌های متداول اجتماعی و اسطوره‌های سینمائی آشنا سروکار پیدا کند و هیچ کدام از اینها دست مایه‌ای مناسب نوع مکاشفات روحی فیلم‌های هرتسوگ نیستند. در نتیجه فیلم در رده‌ای بسیار پائین‌تر از مثلاً آگیره، خشم خدا (1973) یا معمای کاسپار هاوزر (1974) قرار می‌گیرد.