ژان دیلمان، شماره 23 که دو کومرس، 1080 بروکسل - Jeanne Dielman, 23 Quai Du Commerce, 1080 Bruxelles

سال تولید : ۱۹۷۵
کشور تولیدکننده : بلژیک و فرانسه
محصول : اولین پل و کورین ژنار
کارگردان : شانتال آکرمان
فیلمنامه‌نویس : شانتال آکرمان
فیلمبردار : بابت مانگولت.
آهنگساز(موسیقی متن) : لودویگ وان بتهوون.
هنرپیشگان : دلفین سیریگ، ژان دکورت، هانری استورک، ژاک دونیل والکروز و ایو بیکال.
نوع فیلم : رنگی، ۲۲۵ دقیقه.


بروکس، یک سه‌شنبه بعداظهر: «ژان دیلمان» (سیریگ)، مردی را به آپارتمان کوچکش در «که دو کوموس» می‌برد. بعدتر پسر نوجوانش، «سیلون» (دکورت) از راه می‌رسد. پس از شام، «ژان» به شعری اثر «بودلر» که «سیلون» آن را از بر می‌خواند گوش می‌دهد و پیش از خواب، مادر و پسر برای قدم‌زنی به بیرون می‌روند. چهارشنبه: پس از رفتن «سیلون» به مدرسه، «ژان» ظاهراً به کارهای روزانه‌اش در خانه می‌پردازد. هنگام خرید، برای یک پیینه‌دوز از «سیلون» تعریف می‌کند و دعوت یک آشنا را رد می‌کند. سپس برای مدت کوتاهی مراقبت از بچه همسایه را به عهده می‌گیرد. بعداظهر برای خرید از خانه خارج می‌شود و در کافه محل کارش می‌نشیند. حالا با مرد دیگری همراه می‌شود؛ به نظر می‌رسد «ژان» حواس‌پرت شده است، سیب‌زمینی‌ها را می‌سوزاند و برنامه معمول و یکنواخت شبانه‌شان به طرق مختلف به هم می‌خورد. پنجشنبه‌: کارهای روزمره «ژان» سخت پیش می‌رود، او فراموش می‌کند که دفتر پست تعطیل است، خرید خود را جا می‌گذارد و از ساکت کردن گریه بچه عاجز است. بعداظهر در فروشگاه‌های متعدد به دنبال دکمه‌های خاصی می‌گردد. جای او را در کافه، زن دیگری اشغال کرده است و وقتی مرد دیگری از راه می‌رسد، او لباس شبی را که خواهرش از کانادا برای تولدش فرستاده، از تنش درمی‌آورد. به‌نظر می‌رسد «ژان» از کارش متنفر است و با قیجی، مرد را می‌کشد. شب هنگام، «ژان» سر میز شام می‌نشیند و با بی‌حوصلگی به دوربین خیره می‌شود.
* فیلم مینی‌مالیستیِ آکرمان به شکلی حیرت‌انگیز تماشاگر را از موضع تماشاگر بودن خارج می‌کند و به زندگی «ژان دیلمان» می‌برد و در ماجراهای آن دخالتش می‌دهد. بازی سیریگ در نقش «ژانِ» ساکت و بی‌تفاوت، اعجاب‌انگیز است و نفرت او از جنس مرد، توجیه‌پذیر. آکرمان اغلب اعمال روزمره «ژان» را با زمان واقعی فیلم‌برداری کرده است. و همین سبب شده تا همه چیز واقعی و باورپذیر جلوه کند و پذیرش رفتار طغیانی و عصیانی پایانی او نه تنها قابل پذیرش بلکه ضروری جلوه کند.