زلال عشق

با یاد شاعر عاشورایی، محمد علی مردانی
تا به سر باشد مرا سودای او
می‌سپارم جان به خاک پای او
سود من این بس که تا پایان عمر
سوختم در آتش سودای او
او مراد سینه سوزان من
من مرید شیوه شیوای او
او زلال عشق در مینای جان
جان همار دردی صهبای او
اوست دل را ساقی بزم وفا
دل عطشناک می مینای او
عقل سرگردان بود در کوی عشق
عشق مات جلوه سیمای او
او تجلی بخش شام تار دل
دل گرفتار رخ زیبای او
او طبیب درد بی‌درمان ما
ما مریض عشوه ایمان او
او فروغ دیده بیمار ما
چشم ما محو قد رعنای او
هست گردون تابع ما تا بود
بر سر ما سایه بالای او
از نوای ما جهانی سر خوشند
چون نوای ما بود از نای او
نینوایی ‌شد دل عالم چو گشت
خاک گرم کربلا ماوای او
نیست غیر از ساختن تا سوختن
سوز و ساز عاشق شیدای او
زد چو “مردانی”‌قدم در راه عشق
ما سوی الله پر شد از غوغای او

منبع : روزنامه رسالت