رویارویی با ریا و تقابل با تزویر

اما والله لا اجیبهم الی شی مما یریدون حتی القی الله وانا امخضب لدمی
به خدا سوگند به خواسته‌های این نامردمان تسلیم نخواهم شد تا خدا را دیدار کنم، در حالی که به خونم رنگین باشم. امام حسین(ع)
شمشیر ابن ملجم مرادی محراب مسجد کوفه را به خون مولای متقیان رنگین و با شهادت آن بزرگوار راه رسیدن به امیال و هوس‌ها، برای فرزندان ابوسفیان گشوده شد.
حسین بن علی(ع) با نیرنگ معاویه میدان خلافت را ترک فرموده و گروهی از اطرافیان آن حضرت با زور و عده‌ای بازر در زیر پرچم معاویه جمع شدند. مقابله چهره پرفریب و نیرنگ معاویه و اعوان و انصار او با سیمای پاک و درخشان امام حسین(ع) یکی از رقت‌انگیزترین صحنه‌های تاریخ اسلام است.
دورویی‌، نیرنگ‌بازی و صحنه‌سازی امویان در حقیقت محرک ایجاد نهضتی است که سال‌ها بعد پرچم افتخارآمیز آن را امام حسین(ع) در کربلا برافراشت. پس از شهادت امام حسین(ع) دنیا یکسره به کام معاویه شد. روش حکومت ظاهرا بر مبنای اسلام ولی در باطن، تباهی و فساد و فسق و فجور همچون موریانه پایه‌های این آئین بزرگ یعنی اسلام را به نابودی می‌کشاند و معاویه در کسوت خلیفه مسلمین، هوس‌های نهفته خود را و عناد ابوسفیان را با اسلام، عملی می ساخت.
بیت‌المال مسلمین به مصرف هوی و هوس و دسیسه و صحنه‌سازی می‌رسید و چهره پاک و پرفروغ شریعت آرام‌آرام در غبار بی‌اعتنایی فرو می‌رفت و فضیلت و تقوا از قلمرو مسلمین رخت برمی‌بست.
شهوت، ریا و تزویر از آ‌شیانه فساد دمشق آب و دانه می‌گرفت. دشمنی با دوستان خدا و رسول و دوستی با دشمنان دین و حقیقت شرط تقرب و نزدیکی به دربار معاویه بود. هواخواهان مکتب حق و فضیلت که دوستان حضرت علی علیه‌السلام و آل او بودند به شدت سرکوب و نابود می‌شدند، توهین و ضرب و شتم دوستان خاندان رسول اکرم(ص) از طرف مقامات حکومتی معاویه توصیه می‌شد و در چنین شرایطی حکومت دمشق تسلط کامل بر اوضاع داشت و با ایجاد وحشت عمومی و هراس و حبس نمودن نفس‌ها در سینه، مقدمه اعلام ولایتعهدی یزیدبن معاویه را فراهم ساخت. آمادگی زمینه خلافت برای یزید امری سهل و ساده نبود زیرا یزید به هرزگی و ناپاکی مشهور بود ولی سرانجام نیرنگ‌های معاویه تهدیدها و تطمیع‌ها این نقشه را عملی ساخت و دار و دسته و گردانندگان دستگاه پس از مرگ معاویه درصدد برآمدند که برای یزید بیعت بگیرند. اینها دو گروه بودند، عده‌ای معتقد به فشار و تهدید بودند و در راس آنان مروان بن حکم بود ولی ولید بن عتبه معتقد به مدارا و سیاست‌بازی بود و این دو نفر از کارگزاران یزید بودند و امام سوم را برای بیعت با آن فاسق دعوت کردند ولی حضرت ابی عبدالله الحسین(ع) نه تنها پیشنهاد بیعت را نپذیرفت بلکه آن را رد نمود و چون آن حضرت می‌دانست که با اقامت در مدینه آن شهر آرام نخواهد گرفت و با خونریزی و کشتار، حرمت حرم جد بزرگوارش رعایت نخواهد شد لذا موضوع را با برادرش (محمد حنفیه) در میان گذاشت و امام حسین(ع) رای محمد را پسندید و تصمیم به هجرت و اقامت در شهر مکه گرفت.دستگاه حکومتی که در دست خاندان ابوسفیان بود گسترش ظلم و بی‌عدالتی و فسق و فجور و عناد با دین خدا و تشویق کفاربود و اگر گفته شود که ابوسفیان اصلا اسلام را به طور واقعی نپذیرفت خلاف نیست و قبول اسلام از طرف او ظاهری بود و مجذوب عظمت و رونق اسلام شد و پسر و نوه او هم عقیده و ایمانشان حتی از جدشان نیز کمتر بود. یعنی معاویه و یزید دین را می‌خواستند که در پرتو آن حکومت کنند، خوش بگذرانند، امیال خود را عملی کنند و به خواست‌ها و هوی و هوس خود بپردازند.
طبیعی است این قبیل افراد با عدالت، صحت عمل، درستی و حسن اخلاق نمی‌توانند موافق باشند و موافقت امام حسین(ع) نسبت به بیعت با این قبیل حکومت‌ها یا حتی سکوت در مقابل آن عملا این گروه لجام گسیخته را در راه فساد بیشتر تشویق می‌نمود و موجب گمراهی امت اسلامی می‌شد و به علاوه تیشه به ریشه دینی که ایزد منان آن را به وسیله حضرت محمد(ص) به بندگان خود ارزانی داشته بود زده می‌شد.امام حسین(ع) که تنها شخص واجد شرایط و ارزنده بود، استمرار رسالت را تقبل فرمود و برای جلوگیری از مظالم و بیدادگری‌های خاندان ابوسفیان قیام فرمود و با خون عزیزترین بندگان خدا، سدی محکم و غیر قابل نفوذ در مقابل سیل موحش حکومت دمشق به وجود آورد و در این راه مال، جان و فرزندان خود را فدا نمود و از همه مشکلات و مصیبت‌ها استقبال فرمود. اگر گفته شود که تنها و تنها امام حسین(ع) بود که قادر به انجام این مهم بود خلاف نمی‌باشد و دیگر بشری از مادر نزاد که مانند آن بزگوار باشد.اگر تمام آب‌های دریاها به مرکب و چوب‌های تمام جنگل‌ها به قلم تبدیل شود و همه نویسندگان متعهد و معتقد به جنبه‌های مختلف به فلسفه قیام امام حسین(ع) بپردازند و بنویسند، قادر به بیان و تبیین شمه‌ای از حماسه عاشورا نخواهند بود.

جعفر عایقیان

منبع : روزنامه رسالت