پنجشنبه, ۱۳ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 2 May, 2024
مجله ویستا

واژگون - TOPSY - TURVY


واژگون - TOPSY - TURVY
سال تولید : ۱۹۹۹
کشور تولیدکننده : انگلستان
محصول : سایمن چانینگ ویلیامز
کارگردان : مایک لی
فیلمنامه‌نویس : مایک لی
فیلمبردار : دیک پوپ
آهنگساز(موسیقی متن) : کارل دیویس، بر مبنای آثار آرتور سالی‌ون
هنرپیشگان : جیمز برودبنت، آلن کوردونر، تیموتی اسپال، وندی ناتینگام، لزلی منویل، ران کوک و کوین مکید
نوع فیلم : رنگی، ۱۶۰ دقیقه


دههٔ ۱۸۸۰، لندن. ̎و. ش. گیلبرت̎ (برودبنت)، ترانه‌سرای نجوش و عصبی‌مزاج با ̎آرتور سالی‌ونِ̎ آهنگ‌ساز (کوردونر) هم‌کاری می‌کند. ̎سالی‌ون̎، آدم بااستعداد و سرزنده‌ای است که نوشتن ̎اُپرت̎های سبک و عامه‌پسند ارضایش نمی‌کند و حسرت خلق آثاری جدی‌تر به دلش مانده است. در حالی‌که ̎سالی‌ون̎ با بحران خلاقیت دست و پنجه نرم می‌کند، ̎گیلبرت̎ گرفتار ازدواجی ناموفق با ̎لوسی̎ (منویل) شده که به‌رغم رابطهٔ عاطفی یک‌طرفه، شوهرش را دوست دارد و باید، از طرف دیگر، از پدر مریضش نیز مراقبت کند. با آن‌که ̎اُپرا ـ کمیک̎های ̎گیلبرت و سالی‌ون̎ همیشه موفق بوده‌اند ولی آخرین اثرشان، ̎شاهزاده‌خانم آیدا̎ ،با استقبال نه‌چندان مشتاقانهٔ منتقدان روبه‌رو می‌شود. ̎سالی‌ون̎ مایل است کارش را رها کند و به خلق آثار جدی‌تر بپردازد ولی هر دوی آنان با ̎دویلی کارت̎ (کوک)، گردانندهٔ ̎ساوی‌ تیه‌تر̎، قرارداد بسته‌اند. ̎شاهزاده‌خانم آیدا̎، فروش خوبی ندارد و ̎کارت̎ به دنبال نمایشی است تا جایگزینش کند. ̎سالی‌ون̎، ایدهٔ تازهٔ ̎گیلبرت̎ را به‌عنوان ایده‌ای شگفت‌انگیز و ̎عوضی̎ رد می‌کند و با آن‌که ̎گیلبرت̎ سعی دارد با او کنار بیاید ولی به توافق نمی‌رسند. ̎گیلبرت̎ به اتفاق همسرش به دیدار یک نمایشگاه هنر ژاپنی می‌رود و متأثر از آن، ترغیب می‌شود تا اُپرای ̎میکادو̎ را بنویسد ̎سالی‌ون̎ حاضر به هم‌کاری می‌شود و پس از تمرین‌های طولانی، اُپرا به روی صحنه می‌رود و با استقبالی پُرشور روبه‌رو می‌شود...
● اثر سرگذشت‌نامه‌ای لی دربارهٔ دو خالق افسانه‌ای اپرا ـ کمیک‌های قرن گذشته، تصویری دقیق است از یک دوران تاریخی. در واقع لی در تمام طول اثر سعی می‌کند تصویری از انگلستان قرن نوزدهم ارائه دهد که فکر می‌کند تصویر واقعی یک دوران سپری شده است. این‌گونه است که واژگون تا حد زیادی از مشکلات آثار سرگذشت‌نامه‌ای فاصله می‌گیرد؛ کار در فضائی خاص و دربارهٔ آدم‌های مختلف حرف می‌زند و به تک‌گوئی‌های خسته‌کننده پناه نمی‌برد. فیلم دو بازی فوق‌العاده از برودبنت و کوردونر دارد که اولی موفق می‌شود جایزهٔ بهترین بازیگر جشنوارهٔ ونیز را دریافت کند.