آینه، آینه است

یک سال از ماجرای اندوهبار تخریب حرم مطهر و حریم آسمانی دو امام بزرگوار امام هادی (ع) و امام حسن عسکری (ع) می‌گذرد و هنوز درد سینه شیعیان و دوستداران آن دو و همچنین آزادگان رهجو در این غم جانگداز التیام نیافته است. هنوز ابرهای سیاه غربت بر سرمان سایه افکنده و ندای مظلومیتمان را گوش شنوایی نیست.
اشک‌های پیدا و پنهانمان نشان درد جانکاه درونمان است و بغض نهفته در گلویمان سند ستم‌هایی است که بر ما و پیشوایان ما روا داشته شده است. حکایت ما حکایت دیروز و امروز نیست، حکایت چهارده قرن خار در چشم داشتن و صبوری ورزیدن است و گواه ما در این مدعا تاریخ ماست. به این مناسبت برگ‌هایی از این تاریخ را ورق می‌زنیم.
پس از گذشت سیزده سال از امامت امام هادی (ع) و به حکومت رسیدن دهمین خلیفه عباسی- متوکل- در سال ۲۳۳ هجری قمری ایشان از مدینه به سامرا فراخوانده شدند تا بیشتر تحت نظر حاکمان ستم پیشه عباسی باشند.
سامرا در آن روزگار شبیه دژ نظامی بود و کاملا در سیطره حکومت قرار داشت. پس از آن امام هادی (ع) تا زمان شهادت در سال ۲۵۴ هجری قمری و همچنین امام حسن عسکری (ع) در دوران کوتاه شش‌ساله امامت خود تا سال۲۶۰ هجری قمری در سامرا اقامت داشتند و به همین جهت این دو امام به عسکریین شهرت دارند. (عسکر در زبان عربی به معنای لشکر و لشکرگاه است)در طول این دوران نزدیک به ۲۷ سال حکومت وقت، این دو بزرگوار را به شدت تحت نظر داشت و مراقب هرگونه رفت و آمد آنان بود. شیعیان نیز به زحمت فراوان می‌توانستند به محضر آنان شرفیاب شوند و مسائل خود را بازگو کنند. به عنوان یک نمونه از فشار دستگاه حاکم می‌توان به این نکته اشاره نمود که امام حسن عسکری (ع) در طول عمر پربرکت خود اجازه نیافتند به سفر حج بروند.
ولی از جهتی بنا بر روایات و نقل‌های تاریخی سخت‌ترین دوران سامرا در زمان امام هادی (ع) و حکومت چهارده ساله متوکل از سال ۲۳۳ تا ۲۴۷ هجری قمری بوده است. روایات ما دهمین خلیفه عباسی (متوکل) را کافرترین خلیفه عباسی معرفی کرده‌اند. (عاشرهم اکفرهم) و از همین جا می‌توان مظلومیت امام هادی (ع) را دریافت.
متوکل از هیچ آزار و اذیتی نسبت به ایشان فروگذار نمی‌نمود و دشمنی خویش را با اهل بیت پیامبر (ص) در هر فرصتی آشکار می‌ساخت. مثلا دستور می‌داد ایشان را در مجالس شرابخواری حاضر کنند تا شان و منزلتشان شکسته شود و یا در حالی که خود سوار مرکب بود ایشان را پیاده و پشت سر خود حرکت می‌داد.
از دیگر سو مرتبا احترام و منزلت امام در بین مردم افزایش می‌یافت تا جایی که در سامرا گروه‌های دوستدار و پیرو ایشان رو به فزونی نهاده بود. به همین خاطر متوکل به فکر از بین بردن آثار اهل بیت پیامبر (ص) افتاد تا جایی که دستور داد مرقد مطهر امام حسین (ع) را در کربلا تخریب کنند و در آن زمین زراعت نمایند و همچنین با زائران کربلا به شدت برخورد کنند و مجازات‌های سنگینی را برای آنان در نظر بگیرند. اما گمان می‌کنید متوکل به اهداف پلیدش دست یافت؟
قرآن پاسخ می‌دهد: یریدون لیطفووا نورالله بافواههم واله متم نوره و لوکره الکافرون “صف/۸” می‌خواهند نور خدا را با دهان‌هایشان خاموش کنند و خداوند نورش را کامل می‌کند حتی اگر به کام کافران خوش نیاید. (به خاطر بیاوریم متوکل کافرترین خلیفه عباسی است.)روز به روز بر رونق دین مورد رضای خداوند افزوده گشت و تمام این دشمنی‌ها جز آنکه مظلومیت شیعه را آشکارتر سازد و بر پیروانش بیفزاید هیچ اثر دیگری نداشت.
این مسیر تاریخ ما بوده است تا به امروز و ما به دشمنی‌هایی از این دست عادت کرده‌ایم. اگر کوردلان بیمار، امروز نیز به خیال واهی شکستن شان اهل بیت (ع) و شیعیان آنان حرم آن بزرگواران را خراب می‌کنند فقط و فقط پا جای پای متوکل نهاده و خود را مشمول آیه فوق ساخته‌اند وگرنه خورشید عالمتاب حق با تکه ابری سیاه پوشانده نمی‌شود.گیریم سیاه باطنانی حرم ظاهری امامان ما را خراب کنند، با حرم باطنی آنان که در قلب و روح و جانمان جاری است چه می‌کنند؟ آن نیز خراب کردنی است؟
آری تخریب قبر آن دو بزرگوار اگرچه قلبمان را داغدار ساخته اما همچون غباری است که بر آینه حق نشسته است. آینه، آینه است حتی اگر بر آن غبار بنشیند. ای خوش آن روزگار که دست حق غبار از این آینه برگیرد.

محسن صنایع‌ پسند

منبع : روزنامه رسالت